Woensdag 1 juli 2009: Domburg
Vandaag is het een feestdag, het is KetiKoti dag, de dag van de afschaffing van de slavernij. KetiKoti betekent gebroken kettenen. Helaas op zon- en feestdagen rijden er geen busjes naar de stad, dus dat wordt een taxi. We hebben met Robert, van Rita's eethuis, afgesproken dat hij ons brengt, voor 50 SRD (moet je delen door 4 dan krijg je euro's). Een busritje kost 2,5 SRD, dus een behoorlijk verschil. Maar we willen toch de feestdag meemaken, dus om negen uur 's ochtends staan we aan de waterkant waar Robert ons op komt halen. Manfred en Claudia,  Duitsers die hier liggen, staan ook aan de waterkant, ook zij willen naar de stad. We gaan samen met de taxi, als echte zuinige Hollanders kunnen we dan de kosten delen.
In de stad is het nog rustig, maar belooft Robert ons in de loop van de dag zal het steeds rustiger worden. En dat is ook zo, aan het eind van de middag is het een enorme drukte, en schuifelen we in de mensenmassa.  Het lijkt wel koninginnedag in Paramaribo. Overal tentjes, de meeste zijn drink- en eettentjes. We proeven gemberbier (heerlijk) en pom (gaat wel), en storten ons in het feestgevoel. Hier en daar is er muziek, in Fort Zeelandia en aan de waterkant. Het duurt niet lang of de creolen swingen lekker mee! De palmentuin heeft een metamorfose ondergaan, de vorige dat wij er waren was het leeg en verlaten, nu overal kraampjes, en muziek. We genieten volop.
Iedereen is op zijn paasbest, kleurrijke kleren en de creoolse vrouwen dragen allemaal een kotomisi. De één nog mooier en bonter dan de ander. Er schijnt ook een verkiezing gehouden te worden, maar deze hebben wij niet gezien.
Om half vier drentelen we naar de busjes, misschien toch een busje naar Domburg? Nee er rijden zeker geen busjes, wel komen we Manfred en Claudia tegen, we delen samen weer een taxi en zo komen we terug in Domburg.

Donderdag 2 juli 2009: Domburg
Vroeg dag vandaag, we gaan wederom naar de stad, foto zoals de Surinamers zeggen. We kunnen meerijden met Cecilia, maar dan moeten we wel om kwart voor acht bij haar zijn. "Ik houd van afspraak is afspraak", zegt Cecilia, "zijn jullie er niet, dan rijd ik weg". Niet echt surinaams, voor een surinaamse. Maar we zijn er op tijd, en Cecilia staat al klaar. Om half negen zijn we in het centrum  van Paramaribo. Eerst naar John Ziel, hier kunnen we onze staaldraden laten maken, als we vragen wat het kost vallen we bijna omver. Meer dan 250 euro! voor 40 meter staaldraad. Nou laat dan maar, we gebruiken wel een lijntje. Het gevolg is wel dat Frans de hele dag met twee oude staaldraden in het rugzakje rond sjouwt.
We gaan namelijk verder, eerst met een busje naar Leonsberg, daar met het pontje naar de overkant, naar Voorburg in het district Commewijne. We wandelen naar Fort Nieuw Amsterdam. Een groter contrast met gisteren, de feestdag KetiKoti kan er niet zijn.
Het fort valt een beetje tegen, maar de omgeving is wel de moeite waar. Als je goed je best doet kun je nog een beetje de oude tijd met alle plantages voorstellen.
Het is even zoeken, maar we vinden ook een busje terug naar Meerzorg, ondanks dat een aantal jonge knullen ons probeert uit te leggen dat het echt heel lang duurt voordat er een busje komt en ons ook nog de verkeerde plaats aanwijst waar dan het busje over twee uur zou komen. Ja je moet iets doen om klanten in je taxi te krijgen. Helaas het lukt het hem niet, eigenwijs als we zijn wachten we toch op de bus, die er na tien minuten al aankomt. Glimlachend stappen we in. In Meerzorg stappen we uit en over in de pendel bus naar Paramaribo. Ik vraag nog even, heel naief, of-ie over de brug rijdt, "nee er onder door" krijg ik als antwoord van de chauffeur. De dame naast hem komt niet meer bij van het lachen. Poeh!
Een half uurtje later stappen we uit in Paramaribo, nog een stuk met de bus naar Domburg en dan zijn we weer thuis.
En wat schaft de pot vanavond? We zijn nog steeds in Hollandse sferen, stamppot zuurkool!

Vrijdag 3 juli 2009: Domburg
Een bootdagje vandaag, we blijven thuis. Even genoeg op en neer gereisd naar Paramaribo, lekker rommelen aan boord. We hebben de spullen ontvangen voor de watermaker, Frans is de hele dag bezig met het weer in elkaar zetten van de watermaker. Na een dag klussen draait de watermaker weer als een zonnetje.
Tegen zessen stappen we in onze bijboot. We gaan naar de waterkant, tijd voor een biertje. We zitten aan een drukke stamtafel, gezellig druk. Biertje en een hapje eten. Toch weer bami met kip.

Zaterdag 4 juli 2009: Domburg
Vandaag hebben we een feestje. Murk, één van de eigenaar van het visbedrijf Holsu is komende week jarig, zijn (Hindostaanse) vrouw Angela is vandaag jarig. Ze geven een feestje en we zijn ook uitgenodigd. Even voor achten zijn we bij Joop en Cecilia, we kunnen meerijden.
Murk en Angela wonen in een prachtig huis, het is feestelijk versierd met vlaggetjes en lampionnen. We zitten buiten, heerlijk. Lekker koel, af en toe waait er een briesje. Je ziet dat de bakra's (de Hollanders) niet echt mengen met de Hindostanen en andere Surinamers. Er blijft toch een beetje een afstand. Jammer. Langzamerhand komt het feestje op gang en staan we te swingen, het is gezellig en het wordt laat. Drie uur zijn we pas weer terug op ons bootje, en morgen willen we op tijd op om de zwemwedstrijd van Domburg naar Paramaribo te zien. Of dat gaat lukken?

Zondag 5 juli 2009: Domburg
Nou niet dus. Wel zijn we om zeven uur wakker, maar meer slaapdronken dan wakker. De zwemmarathon begint. Deze wordt elkaar jaar gehouden zo rond 1 juli, rond Keti Koti dag. Er wordt gezwommen van Domburg naar Paramaribo. De pontoon waar de zwemmers vanaf starten, wordt op het laatste moment aangevoerd vanaf Paramaribo, zeven uur 's ochtends. Een kwartiertje later wordt er gestart. Veel bootjes en veel mensen.
Frans is dapper, hij klimt in de bijboot om te kijken, nou ik heb geen puf. De nacht is te kort, ik zie een glimp van het spektakel vanaf de boot, en duik ons bedje weer in. Een half uurtje later is Frans terug, en klimt ook weer lekker in ons bedje. Nog even een paar uurtjes slapen. Lang kunnen we niet slapen, het wordt te warm, dus we komen tevoorschijn.
De hele dag zijn we een beetje sloom, doen verder niet veel, luieren, lezen en tegen de avond gaan we naar Rita's eethuis om een hapje te eten.

Maandag 6 juli 2009: Domburg
Vanochtend is het klusochtend, ons kluslijstje blijft bestaan, maar echt actief zijn we niet deze dagen. Het is veel te warm, in de middag loopt de temperatuur op tot ver in de 30 graden. Het zweet gutst langs je lijf naar beneden. Je kunt dan ook werkelijk niets doen. We rommelen tot een uur of twaalf, likkie lak hier, stukje schuren daar, klussen aan de generator, het relais is wederom verbrand, en zo blijf je lekker bezig.
De middag gaan we naar de kant. We gaan naar Ria, de Amsterdamse. Sinds Ria verhuisd is, hebben we haar niet meer gezien. Ze woont aan de 5de straat. Lekker makkelijk, je hoeft geen straatnamen te bedenken, de straten hier in Domburg heten gewoon 1ste straat, 2de straat, etc. De 4de straat bestaat echter niet, waarom? Geen idee.
We vragen even in de 5de straat, waar de bakra Ria woont, oh hier om het hoekie is het antwoord. Ria heeft een leuk huis, maar de aannemer is een echte Surinamer, en werkt ook op zijn Surinaams. De afwerking laat veel te wensen over, met een klopboor worden gaten geboord om iets op te hangen. Natuurlijk gaan de tegeltjes dan kapot. Maar daar wordt niets aangedaan, het hangt toch?

Dinsdag 7 juli 2009: Domburg
'Me ngo foto', dit is negerengels en betekent 'ik ga naar Paramaribo'. We staan om half negen aan de weg. Nou het busje komt niet zo, half tien en dan komt er een bus. Eindelijk, we werden het wachten wel een beetje beu.
Na een half uurtje stappen we uit, we zijn in een wijkje terecht gekomen met allemaal autozaakjes. Opkopers, enzo. We moeten een nieuw relais hebben voor de generator. Bij het tweede zakie is het raak, er zitten twee mannen voor de toonbank, lekker te babbelen. De ene haalt een grote oude doos te voorschijn. Er wordt driftig ingerommeld, Frans vraagt of hij ook even mag kijken, en rommelt gezellig mee. Het is echt een zaakje voor Frans. Uiteindelijk vindt hij de relais, twee stuks. "Wat moet u er voor hebben?", vraagt Frans. "Wat wilt u geven?", is het antwoord. Oeps, dat is moeilijk. "Vijf SRD (dit is 1,25 euro)", zegt Frans. De automan leunt eens even goed op de toonbank. "Is wel weinig, twintig SRD wil ik", zegt-ie. "Maar ja deze zijn oud en tweedehands", zegt Frans. Het gesprek gaat lekker op en neer. "Nou ", zegt Frans, "ik weet het goed gemaakt, twee relais voor tien SRD". De automan leunt nog steeds over de toonbank, je ziet hem denken er klopt iets niet. Frans legt tien SRD op de toonbank, en steekt zijn hand uit. "Hebben we een deal?" De automan schudt zijn hand.
Ik kan mijn gezicht nog net in de plooi houden, proestend van het lachen lopen we naar buiten.
De rest van dag hangen we de toerist uit, lunchen bij Zus en Zo, komen terecht in de grote Combé markt, waar je werkelijk allemaal Nederlandse produkten kunt kopen, hageslag, vlokken, pannekoeken mix (van Koopmans), rookworst (van Unox), hier komen we zeker nog een keer terug, groot inkopen doen.

Woensdag 8 juli 2009: Domburg
"Goedemorgen", zeggen we. "Ja, ja", is het antwoord. Zo begint de dag. Het is hier heel gewoon om op een groet met ja ja te antwoorden. Het is even wennen, maar nu weten we niet anders. Het is 8 acht uur en we zitten in het veerbootje naar de overkant, we gaan naar Laarwijk. Een oude plantage, nog steeds in gebruik. Als we aankomen, maar we even voor het winkeltje van Jodi. "Heeft u twee koffie voor ons?"',   vragen we. "Ik moet even zetten", zegt Jodi. Even later komt ze met twee mierzoete koffie aan. Ze gaat gezellig naast ons zitten, een oude negerin, met grijs haar. Even een babbeltje maken. Ze heeft geen haast en een half uurtje later zit ze er nog. Ze is geboren in Vreeburgh, een plantage even verderop. In Laarwijk wonen nog ongeveer 150 mensen, en allemaal hebben ze een klein stukje grond. Voornamelijk sinaasappelen en bananen worden er verbouwd.
We gaan een stukje wandelen. Je voelt je zo honderd jaar terug. Even verderop, in één van de zijpaden, ontmoeten we een Javaanse dametje. Ze komt nog niet tot mijn schouders, heel klein. Maar erg lief, ze komt met een grote tas vol bananen naar ons toe. "Voor jullie", zegt ze. Hoe we ook praten ze wil er niets voor hebben.
We wandelen terug naar Jodi, ze is er niet. We maken wel kennis met Glen en met Rambo, ze hebben gewoond in Rotterdam en in Den Haag maar zijn op hun 'oude' dag teruggekeerd naar hun switi Suriname. Ze kletsen aan één stuk door, geen speld tussen te krijgen. Ze hebben het druk, maar zitten rustig een half uur bij ons te babbelen.
Om twaalf uur gaan we met het pontje terug, We moeten terug komen zeggen Glen en Rambo, dan zullen zij ons rondleiden, naar paden zonder zonlicht, oude sluisjes en apen. "Tot over twee weken", zeggen we glimlachend.

Donderdag 9 juli 2009: Domburg
Vandaag een klus dagje, dit keer niet bij ons maar bij Amsterdamse Ria. Eén van de Nederlanders die hier woont. We zijn om tien uur aan de waterkant, we hebben afgesproken met Ria. Frans gaat met haar naar het politiebureau, Ria heeft aangifte gedaan over de aannemer. Iedereen kan zich hier een aannemer noemen, maar verstand van zaken hebben, ho maar. Deze Rambath heeft er een zooitje van gemaakt, alle tegels schots en scheef, beschadigd, kozijnen scheef, deuren scheef, kortom zoals Ria het zegt "er is niets recht in dit huis". Maar de aangifte gaat op zijn Surinaams, als Ria komt samen met Frans, is Rambath allang langs geweest. Stiekem eerder gekomen, er wordt niet met elkaar gesproken. Rambath heeft wel gesproken met meneer Hans, de man van Ria. Deze zit in voorarrest (sinds april dit jaar!) voor de witte poeder en Ria mag pas morgen met haar man spreken. Hoezo tegen elkaar uitspelen?!
Dus onverrichte zaken staan Frans en Ria vijf minuten later weer buiten.
Dan maar naar de groothandel, wat spulletjes halen, zodat we kunnen klussen bij Ria. Frans hangt een wastafel op, en sluit de wateraansluiting van de wc aan. We hebben een gezellige middag.
Net voordat er een enorme regenbui, de laatste stuiptrekkingen van de regentijd, aankomt zijn we terug aan boord. We kunnen op tijd het wasgoed naar binnen gooien en de luiken sluiten.

Vrijdag 10 juli 2009: Domburg
Vandaag blijven we klussen aan boord. De boot moet langzamerhand weer klaar voor onze terugtocht naar Trinidad, over twee weken.
Ik doe wat schilderwerk, en daarna gaat Frans de mast in. Maar ja om de mast in te kunnen, ben je wel even zoet. De zonnetent moet bijna geheel ontmanteld worden, lijntjes aanleggen voor het bootmansstoeltje, en dan na ruim een uur, hijsen! Via de grote lier hijs ik Frans de mast in. Eerst tot de fokkestag, we brengen een noodverstaging aan, daarna door naar de top van de mast. Daar wordt het laatste rolblok weer gemonteerd en we brengen een val aan om de kluiver op te kunnen hijsen.
Frans laat zich zakken via de achterstag om de het vlaggelijntje dat gebroken was, opnieuw op te hangen. En dan gaat het bijna fout. Omdat Frans zo onder een hoek hangt aan de achterstag, wordt het erg zwaar om je vast te houden. "Laat me zakken", roept hij, "ik kan me niet meer vasthouden".  Het lukt om nog één á twee meter te zakken, maar dan laat-ie zich los. Met een zwaai slingert hij naar voren, ik schrik me rot, maar gelukkig langs de mast. Wel krijgt het emmertje met gereedschap een schop, schroevendraaier, imbus sleutel, baco en stanly mes liggen nu op de bodem van de rivier.
Jammer, maar gelukkig is Frans op een snee in zijn vingers na ongedeerd. Poeh!
We ruimen de boel op, en houden het de rest van de dag voor gezien.
's Avonds aan de stamtafel hebben we contact met Lieuwe, één van de Holsu-boys. Het lijkt erop dat we volgende week weer een tripje gaan maken, nu naar Apura, op de grens tussen Suriname en Brits-Guyana.

Zaterdag 11 juli 2009: Domburg
Een klus dag bij Ria, tenminste dat was het plan. Maar buurman Paul is door zijn rug gegaan, dus heeft Ria geen vervoer om naar de groothandel te gaan. Nou ook best, we hebben altijd wel wat te doen aan boord.
We zijn de hele ochtend bezig om de kluiver op te hijsen, deze hangt weer, gelukkig. Lijkt onze lady tenminste weer op een zeilboot.
De middag lummelen en luieren we. We hebben geen zin om naar de kant te gaan en blijven lekker de hele dag aan boord.

Zondag 12 juli 2009: Domburg
Wat gisteren niet lukt, lukt vandaag wel. We gaan naar Ria, om te helpen met kleine klusjes. Frans zou eerst de waterton (om regenwater op te vangen) aansluiten, maar dat wordt anders. Ria heeft liever dat er allerlei spulletjes opgehangen worden, schilderijen, lampjes, zeep-bakje, enzo. Ook goed. Ik lig te schrobben op het terras, op elke tegel zitten wel verfplekken. Wat een rotzooi.
Tussendoor worden we opgevrolijkt met de verhalen van Ria, echte Amsterdamse humor. Wat heeft die wat meegemaakt zeg, in de bar gestaan, meisjes van plezier gehad, antiek zaken gehad, kortom van vele markten thuis.
Voordat we het weten is het zeven uur. Buurman Paul brengt ons weer keurig terug naar de waterkant.
We krijgen een telefoontje van Lieuwe, dinsdag vertrekken we naar Apura. Leuk!

Maandag 13 juli 2009: Domburg
We hebben het op onze manier druk, wasje draaien, likje lak hier en daar, schuren, stekkers ontdoen van corrosie, voorbereidingen voor het plaatsen van de dubbele brandstoffilters, kortom we blijven lekker bezig. En ik bak mijn eerste bakabana's. Ze smaken heerlijk! Maar wat een troep zeg in de keuken.
En we pakken onze tassen in, want morgen vertrekken we naar Apura.

Dinsdag 14 juli 2009: Domburg
Zeg ken je die twee die naar Apura gingen? Nou ze gingen niet. Een heel verhaal is het ondertussen geworden. We hebben een paar keer contact met Lieuwe, één van de Holsu boys. Zijn vrouw, Lorraine, heeft familie in Apura en daar kunnen we logeren. Jozef en zijn broer James. Eerst gaat James met ons mee, dan blijkt Jozef in Paramaribo te zijn en gaat die met ons mee. Langzamerhand raken we de draad kwijt.
Uiteindelijk blijkt Jozef in Paramaribo te zijn om bloed te prikken. Hij wacht op de uitslag, maandag avond laat worden we wederom gebeld, Jozef heeft de knokkelkoorts en moet dus in Paramaribo blijven om behandeld te worden. Helaas we gaan niet naar Apura; knokkelkoorts ,erger natuurlijk voor Jozef.
We overwegen nog even om zelf naar Nickerie te gaan, maar uiteindelijk blijven we maar gewoon hier in Domburg, we vertrekken volgende week donderdag naar Frederiksoord en hebben tot die tijd genoeg te doen.
Aan het eind van de middag maken we eindelijk het ommetje door Domburg, we zien een hele andere kant van het plaatsje. Uiteindelijk komen we terecht op de vijfde straat, bij Ben en Bea, het Javaanse echtpaar dat we al een paar keer eerder hebben ontmoet.
We blijven lekker plakken, een beetje praten, drinken en eten. Ben en Bea brengen ons uiteindelijk terug naar de waterkant, want het is al donker geworden. We eten nog wat bij Rita's eethuis, en de dag is weer teneinde.

Woensdag 15 juli 2009: Domburg
Een klus en rommel dagje. We rommelen wat een boord, Frans is druk bezig met de installatie van de dubbele oliefilter. Dat lijkt een fluitje van een cent, maar het is een Europees apparaat met Europese maten. Alle koppelingen die je hier kunt krijgen zijn echter in Amerikaanse maten, dus het lijkt nog niet om het apparaat aan te sluiten. Morgen gaan we een dagje naar de stad met Ben en Bea, misschien dat we dan de juiste spullen vinden.

Donderdag 16 juli 2009: Domburg
We leren het nog steeds niet, we hebben afgesproken om acht uur aan de waterkant, dan halen Ben en Bea ons op. Wij, echte Nederlanders, willen niet te laat komen, dus tien voor acht staan we klaar aan de waterkant.  Natuurlijk zijn Ben en Bea later, kwart over acht, dus het valt nog mee. Maar ja, hier in Suriname komt iedereen gewoon minstens een half uur later op de afspraak, en dat is heel gewoon.
Een dagje naar de stad, Ben en Bea houden van winkelen, ze slepen ons van de ene supermarkt naar de andere, van de ene mall naar de andere, niet iets wat wij in gedachten hebben van een stad bekijken. Maar ja ze bedoelen het goed. Bea begint een verhaal te verhalen en na twee zinnen neemt Ben het over en maakt het verhaal af. Bea ratelt ondertussen gewoon door. Heel vermakelijk allemaal.
Met veel moeite lukt het ons Ben ervan te overtuigen dat we nog koppelingen nodig hebben voor onze oliefilter dus dat we ook graag naar een bouwmarkt willen. Uiteindelijk lukt dat, maar helaas nog steeds niet de juiste maat.
Om elf uur worden we gedropt in het centrum, Ben en Bea moet naar het ziekenhuis voor een prik, en wij gaan richting de grote combé markt, groot inkopen doen. Lekker makkelijk nu, nu we een auto bij de hand hebben. Geen gesjouw met zware tassen. Dachten we de vorige keer al dat het erg omslachtig was, dit keer zijn we overtuigd. We rekenen af bij de kassa, ik wil de tassen inpakken, maar wordt vriendelijk verzocht eventjes te wachten. De opperbaas moet komen, alles wordt gecheckt. Is alles keurig aangeslagen? Je hebt geen voordeel en ook geen nadeel. Dan mogen we inpakken. Vervolgens komt opperbaas nummer twee, alle artikelen boven de 20 SRD (5 euro) worden dubbel gecontroleerd. Tja en zo houden we allemaal ons baantje.

Vrijdag 17 juli 2009: Domburg
Vandaag een rommeldag aan boord, het lukt Frans om de installatie van de dubbele oliefilters af te maken, alles keurig aangesloten, de motor is weer gereed voor gebruik. Ik ben lekker buiten bezig, de boot te soppen. We liggen op zoet water, dus daar maak ik even gebruik van, natuurlijk wordt niet alleen de boot gesopt maar zit ik zelf ook lekker onder de sop. Nou ja heb ik ook gelijk mijn dagelijkse douche te pakken.

Zaterdag 18 juli 2009: Domburg
De kogel is door de kerk, nu moeten we echt vertrekken komende donderdag want we hebben onze afscheidsborrel georganiseerd voor komende woensdag. Anders zijn we net Heintje.....
Voor de rest valt er weinig te melden vandaag, rommelen, lezen, luieren, likje lak, klusje hier en daar, enzo gaat de dag voorbij.
Om vijf uur tuffen we lekker naar de waterkant, tijd voor ons biertje. Deze gezellige uurtjes en de stamtafel zullen we wel gaan missen. Voordeel is dat de alcohol consumptie weer terug gaat naar normaal, eenmaal in Trinidad voorlopig geen biertjes meer.
Van Ed en Sofie krijg ik een recept papaya zuurkool stampot? Ooit gegeten? Wij nog nooit, dat ga ik dus zeker uitproberen.

Zondag 19 juli 2009: Domburg
Ria komt vandaag bij ons aan boord, we eten Hollandse kost. Om tien uur gaat de telefoon, Ria is aan de waterkant. Ze heeft net Hans bezocht. We tuffen met ons bootje naar de kant, en samen drinken we lekker een bakkie leut. Helaas is Ria twee keer gevallen afgelopen week en heeft erg veel last van haar been.  Ze druft het niet aan, de klim naar onze boot.
Nou dan draaien we het toch om. Ik kook een lekkere pot stampot zuurkool en dan brengen we dat toch naar Ria, eten we daar. Zo gezegd zo gedaan. Het smaakt ons goed, lekker met een rookworstje erbij. Na eten zitten we gezellig op de veranda, het huis vordert gestaag, maar we zullen het niet af zien. Jammer! Misschien bij een terugkeer naar Suriname?

Maandag 20 juli 2009: Domburg
We zijn zo druk als een bezig bijtje. Ongelofelijk, de dagen vliegen voorbij. Frans is vandaag bezig met het vervangen van de impeller, onderhoud aan de motor, voordat we vertrekken. Hij komt erachter dat de waterpomp een beetje lekt, dus die krijgt ook gelijk een onderhoudsbeurt.
Ik kan eindelijk het laatste patrijspoortje in de verf zetten, we een gepruts, elke dag schuren en dan tot de conclusie komen dat de patrijspoort nog steeds niet waterdicht is, dus maar weer een laagje plamuur. Maar nu is de patrijspoort waterdicht, dus ik kan beginnen met afwerken.
Ook een bezoekje aan Holsu staat op het programma, we moeten nog steeds de laatste reparaties van hun hebben, helaas nog steeds niet klaar. En ze zijn al bezig vanaf dat we hier gekomen zijn, 7 weken geleden dus. Je zou haast zeggen dat Holsu echt Surinaams aan het worden. Het zal wel op het laatste moment worden.
In de loop van de middag ga ik naar Ed en Sofie, nou ja het wordt Sofie want Ed is er niet.
Ze wonen op een petflesseneiland, een zelf gemaakt eiland. Van ruim  100.000 flessen hebben ze drijvers gemaakt, in een gebonden in een net en daarop is aarde gestort. Ondertussen is er een heus tuintje ontstaan met palmen, bananen boom en een papaya boom. Erg leuk, op het eiland hebben ze een klein hutje gebouwd, hun woonkamer, de boot is afgemeerd langszij het eilandje. Heel erg leuk allemaal. Ed en Sofie zijn hier al sins 2006. En voorlopig gaan ze nog niet weg.

Dinsdag 21 juli 2009: Domburg
Wat gisteravond niet lukt, lukt vanochtend gelukkig wel. Nog een half uurtje sleutelen met de impeller en de motor loopt weer als een zonnetje. Dus vandaag hebben we wel wat ontspanning verdient. Om tien uur klimmen we in ons bijbootj op naar het flesseneiland. Frans gaat dit keer mee. We gaan koffie drinken bij Sofie. Frans kijkt ook zijn ogen uit op het eiland. Erg gezellig, om twaalf uur gaan we terug. Sofie 'gooit' ons eruit, ze moet naar een Hindostaanse bruiloft, leuk lijkt ons dat. Ja als je hier zo lang woont als zij dan krijg je echt goed contact met de locals.
's Middags doen we lekker niets, ontspannen, luieren, boekje lezen en een plons in het water. Tenminste Frans dan, ik zwem hier nog steeds niet in de rivier, piranha's enzo. Brrr, ik gooi wel een emmer water over me heen.

Woensdag 22 juli 2009: Domburg
We wachten op de bus naar Paramaribo en dan komen Ben en Bea voorbij. We krijgen een lift, lekker makkelijk en op tijd in de stad. We moeten uitklaren, dus eerst maar eens naar de vreemdelingenpolitie, dat gaat lekker vlot. Paspoort gestempeld, bemanningslijst gestempeld, gereed voor vertrek dus.
We wandelen lekker door de stad, nog een paar laatste boodschapjes en nog even voor de laatste keer genieten van Paramaribo.
We komen nog een keer terecht op de Waterkant, voor de laatste keer hapjes uit Suriname, natuurlijk mag de bakkabana niet ontbreken.
Om vier uur zijn we weer terug aan boord, een beetje moede voeten.
Om vijf uur hup weer in de bijboot en naar Rita's eethuis. We hebben een afscheidsborrel. Het wordt al gauw gezellig druk, Ria, Ed en Sofie, Gerben (de oude), Gerben (de jonge), Joop, Nettie en Jelle, Ben en Bea, Manfred en Claudia, en Sjaan zijn er. Lekker aan het bier en de rum. Het wordt een gezellig avond. Het is half tien als de laatsten weggaan, moe en een beetje aangeschoten klimmen we weer aan boord van onze lady.

Donderdag 23 juli 2009: Domburg - Frederiksdorp (14,9 NM)
Na 7 weken is het zover, we gaan vertrekken. Op de valreep gaan we nog even met Gerben (één van de Holsu boys) mee, zijn huis bekijken. Een prachtige woning aan de Suriname rivier, een terrasje op palen boven het water. Heerlijk zitten, in de schaduw met een lekker briesje om je heen. Zo'n huis willen wij ook wel, ooit.
Maar dan is het echt zover, we nemen afscheid.
Frans maakt los van de mooring, ik sta achter het roer. Het is even voor twaalven, met een beetje weemoed denk ik aan Domburg, aan alle leuke mensen die we ontmoeten hebben. Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn.
Na een half uurtje is deze stemming voorbij en kijken we verlangend uit naar weer een nieuwe omgeving en wat dat ons brengt.
Eerst maar eens diesel tanken. Vanochtend hebben we nog gebeld, "Is het gelukt met de bestelling?",  vraagt Frans aan Amish. "Helemaal vergeten, we hebben vandaag een trouwerij, dus zijn we eigenlijk gesloten. We hebben een party tent en daardoor kon de tankauto de tank niet vullen. Maar ik heb zeker nog 300 liter, gegarandeerd. Geen probleem, meneer, maakt u zicht geen zorgen". Dit is het antwoord van Amish. Nou als ze dat zeggen, ga ik mij juist wel zorgen maken!
Om half drie proberen we af te meren bij Amish, laag water en enorme hoge steiger. Niemand natuurlijk om een lijntje aan te pakken. Ik gil "Amish!" en dan komt hij. "Er is geen stroom, misschien later", zegt-ie. Deze hadden we nog niet gehoord, het schiet even door mijn gedachten dat hij misschien geen gedoe wil en liever op de bruiloft blijft? Nou ja, we maken een nieuwe afspraak, hebben geen zin om te wachten, wie weet hoe lang. We gaan de Commewijne rivier op en dan op de terug weg komen we langs om te tanken. Wordt vervolgd dus.
Bij de monding gaan we rechtsaf, de Commewijne rivier op. Hele wolken zand zien we voorbij komen in de rivier, wat een bruine rivier. Je ziet helemaal niets in het water, af en toe komt een visje boven springen. Een uurtje later hebben we het juiste steigertje gevonden, we zijn bij de plantage Frederiksdorp. Hier gooien we ons anker uit en blijven we overnachten.
Even voor zeven uur valt de schemer en dan.......hordes muggen, zoemen, prikken, zoemen, prikken. Vreselijk, bij bosjes vallen ze je aan. Geef je een mep, dan heb je zeker tien plat geslagen. Ze prikken dwars door je (onder)broek heen. We vluchten naar binnen, natuurlijk zijn we te laat met de horren. Dus binnen zit het ook vol met muggen, we zijn een uurtje bezig op muggenjacht. Maar dan kunnen we weer rustig ademhalen, ondertussen zitten onze lijven vol met de bulten.

Vrijdag 24 juli 2009: Frederiksdorp - Alliance (12,8 NM)
Wat een rust hier, geen enkel geluid dringt door tot de boot. Pas in de ochtend horen we af en toe weer een veerbootje. We zijn aan de noordkant van de Commewijn rivier, en alle plantages op deze oever zijn slechts per boot bereikbaar.
Je krijgt een goed idee hoe het hier vroeger op de rivier was, bootjes van steiger naar steiger. Soms is er nog een steiger met daarachter de restanten van de plantages, soms zie je alleen nog de palen van de steiger, is de rest helemaal verdwenen.
We gaan naar de kant, Frederiksdorp bezoeken. De oude gebouwen zijn gerestaureerd, je kunt er nu overnachten en een hapje eten. Het oudste gebouw dat er staat is uit 1790, de voormalige gouverneurswoning, met daarachter nog de oude vloer waarop de koffie bonen werden gedroogd. Frederiksdorp was een koffie- en cacao plantage.
Nadat de slavernij was afgeschaft is het een plantage geworden met werkkrachten, zeer slecht betaald (wij zeggen wel betaalde slavernij), afkomstig uit India, Hindoestanen dus. In dit district kwamen erg veel Hindoestanen terecht, om de orde te handhaven was er een politie post terecht, en deze is toen gebouwd op Frederiksdorp. De meeste gebouwen die er staan zijn uit deze periode. De oude cellen zijn nog te zien.
In de loop van de middag gaat het ankerop. We varen een stukkie verderop. We laten ons anker vallen vlak bij Alliance, een andere plantages. Alliance zelf kunnen we niet goed zien, waarschijnlijk ligt deze aan de kreek, we durven er niet goed in te varen met onze boot, morgen maar eens verkennen met de bijboot.
Dit keer gaan we op tijd naar binnen, horren voor de deur en ramen. We zijn de muggen de baas!

Zaterdag 25 juli 2009: Alliance
We hebben eerst nog het plan om een stukje verder te varen, de Cottica rivier op, maar uiteindelijk blijven we hier liggen. Het is hier erg mooi, en wat is het heet! Vreselijk, onze thermometer geeft 37 graden aan, in de schaduw. Alle energie die je hebt, vloeit uit je lichaam weg.
Om half tien is de kentering, hoog water. Onze lady ligt keurig achter haar anker en draait met de stroom mee. We laten de bijboot zakken en gaan de kreek in. Een smal stroompje en we durven er niet goed in te varen met onze boot, dan maar met de bijboot. Na een klein kwartiertje zien we de eerste steigertjes, we zijn bij de plantage Alliance. Het is een heus dorpje geworden. De huisjes zijn oud en vervallen, met roestige golfplaten op het dak. Een flinke storm en er gaat heel wat op. Maar het dorpje is erg schoon, alle geultjes zijn open met stromend water en er ligt weinig vuil. Opvallend.
Even verderop lopen we langs de oude plantage. Verboden toegang staat er. We kunnen onze nieuwsgierigheid niet bedwingen, maken het hek op en gaan toch even kijken. Vergane glorie, jammer. Een statige oude oprijlaan, maar aan beide zijden tamarinde bomen. Vlak voor het huis een perkje met daarin een standbeeld. Het huis is groot, heeft een enorme veranda en twee verdiepingen. Als je je ogen sluit waan je je een paar honderd jaar terug.
We gaan we terug naar de weg. Lopen om het huis heen en komen op de plantage zelf. Het is nu een staatsbedrijf, nog steeds in gebruik. Enorme velden met bomen vol met pompelmoezen, een vrucht in mix tussen grapefruit en sinaasappel. Hij smaakt heerlijk, natuurlijk pikken we eentje mee.
Voor de rest is het rustig in het dorpje, er valt weinig te beleven, we hadden nog even het idee om hier een hapje te eten, maar helaas, geen kroeg, geen restaurant. Wel een klein winkeltje genaamd Cheng, natuurlijk is de eigenaar chinees, zoals bijna alle middenstand hier in Suriname. De duur is gesloten, het raam is voorzien van tralies en daarachter in een hoekje zit de chinees, door het raam en de tralies wordt er verkocht. We kopen een flesje drinken, even onze dorst lessen.
Dan tuffen we terug naar onze lady. "Wat drijft er achter de boot?", zegt Frans. Er blijkt een heuse boom, langer dan onze boot zelf, aan het ketting vast te zitten. Gelukkig niet al te vast, en al gauw hebben we ketting bevrijd van de boom.
Het is tijd voor de siësta, en lekker relaxen.

Zondag 26 juli 2009: Alliance - Johan en Margaretha (9,8 NM)
We maken de boot vaarklaar voor onze oversteek naar Trinidad. De achterkajuit wordt ingericht, het dek wordt opgeruimd, life lines worden aangebracht, extra voorstag brengen we aan en binnen krijgt alles weer een plaats in de kastjes. Het duurt uren voordat alles zijn vast plek weer krijgt, maar in minder dan 5 seconden nadat je het anker hebt laten vallen heb je alle troep weer tevoorschijn gehaald en lijkt het of er een bom ontploft is. Nou ja.....
Vlak voordat het hoog water wordt vertrekken we, we krijgen gauw stroom mee, na ongeveer twee uurtjes varen laten we het anker vallen vlakbij de oude plantage Johan en Margaretha. Eerst even de boot keren en dan zie je hoe hard het stroomt, flink gas geven dus om te draaien. Als het anker valt doen we normaal een trek proef, maar met deze stroom is dat niet nodig, het anker ploegt zich gelijk diep in de modder. We liggen stevig vast.
We gaan naar de kant, een hapje eten, kip met rijst. De laatste keer in Suriname, vanaf nu wordt het weer zelf koken.
Het is onwaarschijnlijk heet, ongeveer 37 graden. We proberen nog een ommetje te lopen op de plantage, daar is nu niets meer van te zien, een hoop hutjes en huisjes staan er nu. Maar door de moordende hitte geven we het gauw op, terug naar de boot, tijd voor ontspanning en een uiltje knappen.

Maandag 27 juli 2009 - Vrijdag 31 juli 2009:
Johan en Margaretha - Chaguamaras
Om 9 uur gaat het anker op. Vlak voor hoog water, we tuffen naar Fort Nieuw Amsterdam, naar Amish. Eens kijken of het dit keer lukt met de diesel. En zowaar, het lukt. We moeten alleen goed opletten, dit keer niet op de diepte maar op de hoogte. We liggen een beetje brak tegen het huisje aan, en met palen en golfplaten is een soort veranda gebouwd. Als we niet oppassen slaat onze radarpaal en de marifoonantenne tegen de golfplaten. Ik sta klaar met een pikhaak om onze lady af te duwen, maar alles gaat goed.
Onze laatste Surinaamse dollars geven we aan Amish en de diesel tank wordt met bijna 400 liter gevuld.
En dan gaan we naar buiten, de oceaan op. Het is prachtig weer, helaas erg weinig wind, maar we kunnen toch redelijk zeilen. Onderweg ontmoeten we een kakkerlak, vangen we een makreel en komen vlak voor Trinidad in een stevige onweersbui met behoorlijk wat wind. Wil je weten hoe de oversteek was, lees dan ons oceaanlogboek.