Maandag 30 juni 2008: Carrickfergus
We blijven nog een dag liggen in Carrickfergus. Vandaag staat een bezoek aan Belfast op ons wensenlijstje. We slapen uit, om negen uur staan we op, eerst een bezoek aan de supermarkt want het brood is op. Frans spuit ondertussen onze lady schoon met zoet water. Heerlijk, de boot zat onder het zout, alles wat je vast pakt was zout.
Na ons ontbijtje, lopen we naar het station, we kopen een dagretour naar Belfast. Een half uurtje later zijn we in Belfast. Met de bus gaan we naar het centrum, eerst tijd voor een lekkere kop koffie.  We trakteren onszelf op een lekker Iers gebakje, brown rock's, het lijkt op een hoopje kleine chocolate brownies met daarover caramel en slagroom. Het is nog warm, heerlijk!
Daarna lopen we door de stad, we hadden een armoedige stad verwacht met veel vervallen wijken. Het tegendeel is waar, het is een leuke stad, met een leuk centrum en mooie oude gebouwen. Helaas is veel in onderhoud, we kunnen de city hall daarom niet in. Wel is er the Belfast Wheel, een enorm reuzenrad. Opgewonden als kleine kinderen gaan we in een gondel zitten, en hebben een fantastisch uitzicht over de stad, drie keer gaan we in het rond! Als we bovenin zitten, staat de Wheel een tijdje stil. Spannend.
Na de Wheel lopen we naar St. Anne Cathedral, daar raken we aan de praat met een vicar, we are warmly welcomed zegt hij. De vicar blijkt ook een zeiler te zijn, hij wenst ons een fijne en voorspoedige reis toe. In de kerk staat een grafkist, morgen hebben ze een begrafenis. Ze zijn hier gewend een dag van te voren de kist reeds in de kerk te plaatsen bij het altaar. Toch mogen wij als toerist de kerk in, je voelt je een beetje beschamend.
Daarna wandelen we naar de botanische tuin, ondertussen worden onze voetjes moe, we besluiten terug te gaan naar het station. Terug met de trein naar Carrickfergus. We trakteren onszelf met een panpizza bij de pizzahut.

Zondag 29 juni 2008:
Brown's Bay - Carrickfergus (19,4 NM)
Vandaag was het een heerlijke zeildag, de wind was zoals we gewend zijn de laatste dagen stevig, tussen de 15 en 20 knopen en erg vlagerig. Vlak voordat we de haven binnen varen neemt de wind nog even lekker toe tot 27 knopen, 7 Bft dus. Maar vandaag schijnt de zon, en dat is heerlijk.
Om even na tienen haalt Frans het anker op, we vertrekken, richting Belfast. We meren af in een haventje, sinds Inverness (13 juni) hebben we niet meer in een haventje gelegen. We moeten de stootwillen weer gebruiken, dat is lang geleden en we liggen weer aan een stroompaal. Ook dat is lang geleden. Onze generator krijgt eventjes rust.
Ik roep de haven op, geen reactie. Blijk ik het verkeerde kanaal te hebben, een andere haven reageert en zegt dat ik Carrickfergus op moet roepen op kanaal 37. Vreemd, want dit kanaal kennen we niet op de marifoon?! Maar goed het lukt evenzo ook wel. We meren op spring af in de haven, en vele behulpzame handen helpen ons.
Nog even over de marifoon, elke drie uur wordt er via de marifoon door de verschillende coastgards een weerbericht uitgezonden. Prima georganiseerd, dus 's ochtends voordat wij weg gaan luisteren we altijd eerst naar het weerbericht van 08:10. Sinds vrijdag wordt dat niet meer uitgezonden door Clyde Coastgard due to industrial actions, oftewel men is aan het staken! Tot komende vrijdag 4 juli, dus niet één dag, nee gelijk een hele week Op zaterdag horen we hetzelfde bij Belfast Coastgard, ook zij staken! Ze geven nog wel aan dat distress messages wel worden behandeld.
Vreemd, want je zou zeggen dat voor de zeevarenden weerberichten toch echt belangrijk zijn.
We halen dus trouw via onze SSB (korte golf zendapparatuur) de weerkaartjes binnen om zo de weersvoorspellingen te ontvangen. Meestal is die harde wind, windkracht 6, 7 of 8 is hier heel normaal en depressies zijn in aantocht. Een zeiler hier op de kade zei tegen ons "don't listen to the weather forecasts,  those people only look on the computer and forget to look outside the window to see the real weather!"

Zaterdag 28 juni 2008:
Port Ellen (Schotland) - Brown's Bay (Ierland) (45,0 NM)
Vandaag verlaten we Schotland, we gaan naar Noord Ierland. Omdat we langs de oostkust naar het zuiden varen, hopen we zo een beetje in de beschutting van het land te zitten als de lage druk gebieden vanuit de atlantische oceaan over Ierland naar Schotland trekken. In zeilersjargon, heet dit zeilen aan hoge wal.  Je zeilt prettiger doordat de golven nog geen tijd hebben gehad zich op te bouwen en je zeilt een beetje in de luwte.
We vertrekken om 10 uur, niet eerder, want zo hebben we uitgerekend dat we de stroom mee krijgen als we aan de Ierse kust komen, en warempel onze berekening klopt. Eenmaal aan de Ierse kust hebben we 2,5 knoop stroom mee, soms zeilen we meer dan 9 knopen. Gaaf!
Het weer klaart op en af en toe breekt de zon door. Heerlijk!
Om half zeven laten we het anker vallen in Brown's Bay, vlakbij  Larne een grote veerhaven. Nog één dagetappe en dan zijn we in Belfast.

Vrijdag 27 juni 2008:
Craighouse - Port Ellen (29,8 NM)
Het lijkt erop dat we een paar dagen kunnen zeilen en dat we tussen een tweetal depressies in zitten. Daar willen we gebruik van maken, door zoveel mogelijk zuidelijk te varen. Dus vandaag vertrekken we, we gaan naar het volgende eiland, Islay, naar het plaatsje Port Ellen. Om kwart voor elf maken we los van de mooring, vandaag waait het gelukkig iets minder hard, wel dreigende wolken aan het front en het duurt niet lang of het begint te regenen. Niet één regenbui, na een front van regen. Frans staat buiten, arme Frans.
We laveren naar Islay, vanwege de regen is het eiland gehuld in wolken en mist. De drie whiskey distilleerderijnen die we passeren zien we dan ook niet. Jammer.
Ik navigeer Frans naar binnen, het zicht is erg slecht. Eenmaal binnen pakken we een mooring op. in de baai vliegt een Jan van Gent rondjes om onze lady, een mooi gezicht. Met een sierlijke duik landt hij in het water. Hij schooit, ik gooi hem brood toe. Stom natuurlijk, hij kijkt mij aan van moet ik dat eten, een visje wil ik hebben! Helaas dat heb ik niet.
We blijven aan boord, hebben geen zin om in dit weer met het bijbootje naar de kant te gaan. We zien Port Ellen wel vanuit de verte en vinden dat ook goed.

Donderdag 26 juni 2008:
Ardfern - Craighouse (21,1 NM)
We luisteren naar het weerbericht van 8:10 uur. We besluiten te gaan vertrekken, voorspelling zijn dat de wind afneemt tot 4-5 Bft (komt helaas niet uit) wel uit het zuidwesten, de richting waar wij heen willen.
Om tien uur zijn we gereed om te vertrekken, we starten de motor, blijkt die gelijk in werking te staan. De gashendel buiten zit vast, wil noch naar voren noch naar achteren. Ik vind het toch vreemd, kom je drie dagen geleden aanvaren doet alles het en drie dagen later start je de motor weer en dan is er iets kapot.
De motor maar weer uit, en Frans moet aan het klussen, hij kruipt achter in de boot, na een uurtje klussen doet-ie het weer (er was een pinnetje losgeraakt, geen idee waardoor, dus of de oorzaak helemaal verholpen is, weten we nog niet).
Om elf uur vertrekken we dan, we maken los van de mooring. Het waait stevig, we willen naar Port Ellen op Islay. We halen het niet,, we moeten tegen de wind (vaak meer dan 25 knopen) en er staan behoorlijke golven. We varen op de motor, tegen golven en wind in, gelukkig hebben we de stroom mee. We vinden dit eigenlijk niet leuk meer, en besluiten halverwege op Jura te overnachten.
We pikken een mooring op en liggen voor de distillery Craighouse op Jura, het is ondertussen een mooi dag geworden met regelmatig zon, alleen die wind! Graag ietsje minder en uit een andere hoek.
We gaan aan wal met onze bijboot, en vinden gemakkelijke de enige kroeg. Daar eten we een heerlijk Islay steak pie en zien hoe de Spanjaarden de Russen verslaan.
Eenmaal buiten proberen we nog een netje op te pikken, en zo waar we vinden er één. Helaas beveiligd.

Woensdag 25 juni 2008: Ardfern
We blijven nog een dag in Ardfern, de weersvoorspellingen zijn niet best, SW gale 8, de ene depressie na de andere depressie trekt over. Ik heb een foto gemaakt van één van de weerkaartjes, dan kun je de depressie trein een beetje zien. Het ziet er naar uit dat we onze dagtochten gaan plannen tussen de depressies in. Ondanks dat het de hele dag hard waait regent het bijna niet, dus het is best wel aardig weer.
We maken er een klusdag van, ik werk onze website bij en Frans haalt de aanhangmotor van de dinghy uit elkaar. De vesnellingspook deed het niet meer, er blijkt een breekpen gebroken te zijn. Frans  checkt tegelijkertijd de hele motor, en hij loopt daarna weer als een zonnetje.
We hebben het druk met om ons heen kijken, eerst vertrekken halverwege de middag onze buren, de morning start een Halberg Rassy 460. Ik vraag me af waar ze heen gaan met zo'n weersvoorspelling. Waarschijnlijk vonden ze het zelf ook te ruig gaan eenmaal buiten, want na een uur of twee komen ze weer terug. Er zijn zes man aanboord, en een van de jongens roeit eerst drie man naar de kant, daarna roeit hij terug. Arme vent, hij gaat van mooring tot mooring, want hij moet hard roeien tegen een behoorlijke wind in, soms 25 knopen (windkracht 6!). Hij doet er dan ook lang over om de andere twee van de boot te halen.
Daarna slaat onze buurman (van voren) van het anker, een tweemaster. Hij is alleen en heeft veel moeite om het anker binnen te halen, uiteindelijk lukt het. Hij draait rondjes in de baai, overwegend wat te doen, uiteindelijk vertrekt hij richting de haven van Adfern.
Daarna (het is ondertussen zeven uur) worden er wedstrijdboeien uitgezet, er gaat een wedstrijdje beginnen met wel 3 bootjes. Wordt je tenminste altijd derde! Het zijn kleine zeilbootjes, een beetje vergelijkbaar met onze Efsix, ze hebben een dubbel reef in het grootzeil. Eén van de drie heeft zelfs drie reven gezet. Er blijft een heel klein zeiltje over. Toch moeten ze herhaaldelijk bij stevige windvlagen (tot ver in de 20 knopen) de grootschoot laten schieten. Het ziet er mooi uit!
Na de wedstrijd keert de rust terug in de baai, wij halen nog een weerkaartje binnen, het lijkt erop dat morgen de wind iets afneemt en dat we dan kunnen vertrekken.

Dinsdag 24 juni 2008: Ardfern
We liggen nog een dagje in Ardfern, het weer is inderdaad grillig, gisteren een prachtige dag, vandaag weer een zeer bewolkte dag. Gelukkig houden we het droog tot ver in de middag.
Zo rond elf uur besluiten we naar de kant te gaan. Maar dat heeft nog wel wat voeten in aarde, normaal gesproken doe je de voordeur (of achterdeur) open en stap je naar buiten. Nou zo werkt het niet op een boot. Eerst het bijbootje, de dinghy dus, losmaken en te water laten. De spullen pakken die je mee wilt hebben en die in dinghy zetten zoals rugzak, fototoestel, afval (dat moet tenslotte weggegooid worden). De beide peddels in elkaar zetten en vastmaken op de boot. Het motortje van de boot afhalen en plaatsen op de bijboot. Tenslotte moeten we zelf nog in de bijboot en dan kunnen we naar de kant varen. Kortom als we op de kant stappen, hopelijk met droge voeten, de dinghy (en die is zwaar) verder omhoog trekken vanwege het opkomende water, ben je zo een half uur tot drie kwartier verder.
We wandelen naar het dorpje Adfern, meer dan 200 inwoners heeft het niet. Een kerk, school, een postoffice tevens kruidenier, een tea room, een pub, een jachthaven en een aantal huizen. Dat is alles.
Alles we bij de tearoom komen, besluiten we op een bankje te gaan zitten voor het huisje en daar een kopje koffie en thee te drinken. Frans koffie en ik thee. Er zit net een stel dat op het punt staat te vertrekken. Frans knoopt een praatje aan, de Scotsman had stenen in zijn schoenen, zegt de Scotsman "it is just embarring you seeing me here sitted barefeet," antwoord Frans "I am used to more shocking things", "What is more shocking?", zegt de Scotsman. "Two barefeet", antwoord Frans. Een daverend lachsalvo is het gevolg.
We genieten van onze koffie en thee met self made banana cake.
Daarna halen we brood en melk, bekijken nog even de jachthaven waar ze behoorlijke grote jachtwinkel hebben. We kopen twee zeekaarten van de Ierse zee.
Terug naar onze dinghy, we leggen de spullen in de boot en lopen nu de andere kant van het eiland op. Daar komen we een heel oud kerkje tegen, een ruine. De kerk is ooit verlaten rond 1680. Het kerkhof rondom de kerk is er nog steeds, er zijn zeer oude grafstenen bewaard gebleven met daarop Keltische tekens. Helaas niet of nauwelijks meer leesbaar. Frans vindt ineens achter een steen een houder van een fotorolletje. Open maken, en wat zit erin? Een strookje opgerold papier en een halve potlood, het is een gastenboekje in mini waar je iets in kunt schrijven. Leuk! Dat doen wij dus ook.
Daarna wandelen we weer terug naar onze bijboot en gaan peddelend weer terug naar onze lady. De versnelling van de motor van de bijboot doet het niet. Helaas een klusje op de kluslijst, voor Frans.

Maandag 23 juni 2008:
Oban - Ardfern (26,9 NM)
Het weer in Schotland is grillig, zo slecht als het gisteren was zo mooi is het vandaag. Een zonnetje schijnt! Om half elf maken we ons los van de mooring en vertrekken we. De wind komt uit het SW, we moeten het eerste stuk laveren. Eerst gaan we Oban bay uit, we passeren het eiland Seil in de verte zien we Isle of Mull nog liggen. Na het eiland Scarba komen we in de Sound of Luing, via de Golf of Corryvreckan komen we in de Dorus Mor. In onze Reeds (nautisch almanac) staat over de stukje water geschreven dat er de eb stroom 8 knopen stroom staat, in de vloed stroom 8,5 knopen. We hebben geluk, want we hadden niet echt de tijd berekend, we hebben stroom mee.  Precies op de kentering van het tij, varen we de Dorus Mor op. Je hoort het water, overal stroomrafelingen en draaikolkjes. Heel bijzonder, we hebben ineens stroom tegen 2,5 knoop en een half uurtje later hebben we weer stroom mee! Het blijft bijzonder.
We zien de eilanden Jura en Islay liggen, waarschijnlijk onze volgende stop.
We komen in een prachtig gebied, Loch Craignisch omgeving door fraaie heuvels. Even later pikken we een mooring op in The Lagoon vlakbij het dorpje Adfern.
Het wordt een prachtige avond en het blijft lang licht, we eten lasagne aan boord en in onze achtertuin wordt er gezeild door kleine optimistjes onder begeleiding van instructeurs.

Zondag 22 juni 2008: Oban
We blijven inderdaad nog een dagje in Oban. Het is slecht weer ,we hebben een weerkaartje binnengehaald via onze SSB en we zien de ene depressie na de andere over Ierland en Schotland trekken richting Noorwegen. De barometer is een jojo, vrijdag gestegen van 1009 HPA naar 1015 HPA, zaterdag  weer gedaald naar 1004 HPa, zondag ochtend nog verder gedaald naar 993 HPa en zondag nacht om twaalf uur is de barometer stand 1005 HPa.
Het is vandaag echt een zondag, we doen niets. Ik steek niet eens mijn neus buiten de deur. Frans komt in ieder geval nog even buiten. en loopt nog een rondje over de boot om te checken of alles goed is. We maken het gezellig aan boord, buiten waait het en regent het van tijd tot tijd, we hebben geen zin om naar de kant te gaan. We lezen een boekje, doen huishoudelijke klusjes, kijken naar de bootjes om ons heen, het is een regenachtige zondag.

Zaterdag 21 juni 2008:
Loch Spelve - Oban (11,3 NM)
We hebben nog het wilde plan gehad om naar Dunart Castle te lopen op Isle of Mull. Maar dat is toch nog 5 kilometers lopen en we hebben nogal wat zaken te doen, dus gaan we toch maar op tijd weg. Misschien morgen weer terug naar Isle of Mull. Het is tien uur als we richting Oban vertrekken, 10 mijltjes oostwaarts. We steken het loch over, zien een paar dolfijntjes dit keer in de verte, en draaien om het eiland Kerrera heen.  Half één pikken we een mooring op, en daar liggen we eigenwijs aan vast. Niet met de kop in de wind, nee half op de wind, vanwege het tij dus. We gaan met het bijbootje naar de stad, boodschappen doen, Frans´ zijn schoenen laten repareren, we vinden wel een winkeltje maar de schoenmaker heeft een paar dagen nodig, dat doen we dus niet,  en kopen een prepaid kaart voor onze mobiele telefoon.
's Avonds gaan we opnieuw met de bijboot naar de kant, we gaan op zoek naar een café waar we het voetballen kunnen volgen en waar we tevens onze website kunnen bijwerken. Het laatste lukt, het eerste lukt ook maar is geen succes. Het is gezellig druk in het café maar we verliezen toch. Jammer. Het is half elf als we weer terugkeren naar onze lady, net op tijd want het begint te regenen en de wind neemt toe.
We blijven hier waarschijnlijk nog een dag want de weersvoorspellingen zijn niet zo geweldig. Oban gaan we dus nog verkennen. Wordt vervolgd.

Vrijdag 20 juni 2008:
Carron Narrows - Loch Spelve (36,2 NM)
Vandaag gaat het weer gewoon verder, daar waar het gisteren gebleven is. Regen, buien en veel bewolking. In de buien zit behoorlijk wat wind. We vertrekken om 10 uur, met gereefd grootzeil en de kluiver op. De wind is erg vlagerig, en varieert van S 1 Bft tot NW met uitschieters tot 33 knopen. We laveren. Uiteindelijk rollen we de kluiver in en gaan verder op onze fok. Zo dat ligt beter, blijven in ieder geval de mokken op het aanrecht staan.
We hebben op de kaart een leuk ankerplekje gezien, Loch Spelve op het Isle of Mull. De ingang naar de baai wordt beschreven in de Reeds (een nautisch almanak), nauw, ondiepte, veel stroom, draaikolken, kortom goed opletten dus. Met de diepte valt het wel mee, maar we hebben inderdaad 2,5 knoop stroom mee, gelukkig hadden we goed gerekend. Je ziet allemaal stroomrafelingen in het water, het water is onrustig, je kunt het bijna horen. Eenmaal binnen ontvouwt zich een prachtige baai met twee armen, één naar het zuiden en één naar het noorden. Wij gaan noordwaarts, en tot onze verbazing liggen daar al 4 schepen voor anker, allemaal Engelsen. Er liggen ook moorings, wij besluiten een mooring op te pakken. Aan de mooring liggen touwen, als we deze oppakken lijken het bijna kabels, zo dik. Ze kunnen bijna niet om onze bolder, kan vast niet de bedoeling zijn dat we hier gaan liggen. Moet voor grotere schepen zijn, maar ja zolang niemand ons hier wegjaagt.....

Donderdag 19 juni 2008:
Banavie - Corran Narrows (10,8 NM)
Gisteravond hebben we nog even een voetbalwedstrijd gezien,  Rusland wordt onze tegenstander komende zaterdag. Daarna lopen we Caol in, op zoek naar een draadloos netje. We vinden een heleboel netjes, waarvan ook nog één onbeveiligd dus we kunnen de website weer bijwerken. We worden opnieuw aangevallen door de midges. Vreselijk!
Vanochtend gaat de wekker om half acht, om acht uur komen de sluiswachters eraan, ze zijn zover, de sluis gaat open. Wij, met nog drie andere zeilbootjes, gaan in de eerste sluis. Nog zeven te gaan. Anderhalf uur later hebben we alle sluizen gehad.
Vervolgens twee bruggen, dan weer twee sluizen en dan de sealocks. En dat alles binnen anderhalve mijl.
Het is half elf als we weer op zout water varen, we verlaten het Caledonian Canal. Jammer.
Nu is het weer rekenen, hoog water, laag water, wanneer kunnen we naar binnen, .......
We gaan door Loch Linnhe. We hebben alles tegen de wind in, en het is koud en regenachtig. Voorspellingen SW kracht 5-7Bft, " that´s all what I can do for you", zegt de lock keeper met een big smile.
Om half één zijn we het zat, we zijn bij Corran Narrows, een versmalling in het Loch en besluiten hier te gaan ankeren. Zo dicht mogelijk naar de kant, liggen we redelijk in de luwte. Toch gaat het anker krabben nadat we er al vier uur hebben gelegen, we hebben te weinig ketting gegeven, vergissing. Dus een nieuwe poging, dit keer met 40 meter ketting, dat moet genoeg zijn. We liggen als een dijk!

Woensdag 18 juni 2008: Banavie
We blijven een dagje liggen in Banavie. We gaan met de trein naar Fort William.
Als we opstaan haalt Frans eerst broodjes van de bakker. Het is half negen als Frans vertrekt en om tien uur is-ie nog niet terug. Ik word toch wel een beetje ongerust... Net als ik mijn schoenen heb aangetrokken om toch eens op onderzoek uit te gaan, komt-ie eraan lopen. Gelukkig. Blijkt die verdwaald te zijn, die schat. Het is ondertussen half elf!
We ontbijten en daarna lopen we naar het stationnetje. De trein naar Fort William gaat ongeveer eens in de drie uur. Niet echt vaak dus, dus je wilt je trein niet missen. Nog geen tien minuten later stappen we uit in Fort William. We willen vandaag schoenen van Frans laten repareren en een prepaid kaart kopen voor onze mobiel. Beide missies mislukken, geen schoenenmaker te vinden en nergens een prepaid kaart te koop. Helaas!
We bezoeken het West Highland Museum, een echte aanrader. Het beschrijft en vertelt het leven in de Highlands.
We eten een hapje in de stad en om kwart over vier vertrekt de trein terug. Als je deze mist, gaat de volgende trein om kwart over tien ´s avonds!
We missen bijna het uitstappen in Banavie, wij drukken op het knopje Open door, maar de deur gaat niet open. Blijkt er slechts een deur op te gaan in het midden van de trein, hollen....net op tijd.
In de regen lopen we terug naar onze lady.

Dinsdag 17 juni 2008: Caledonian Canal
Laggan swing bridge - Banavie (16,4 NM)
Net als gisteren, veel regen vandaag. Af en toe, tussen de buien door is het droog. De barometer is gedaald tot 997 HPa. Echt Schots weer dus. We varen langs de Ben Nevis, maar de top blijft in nevelen gehuld.
Ook vandaag gaat de wekker om half acht. We roepen de swing bridge op, na drie pogingen krijgen we de brugwachter te pakken. "Sorry, sir, I am delayed. I'll be in ten minutes at the bridge", antwoord de brugwachter. Ja ja, wij noemen dat gewoon verslapen.
We gaan in een rustig tempo richting de brug, en even later opent deze zich voor ons. We varen weer over een stukje kanaal en komen dan in het Loch Lochy. Een klein meer, ongeveer 10 mijl lang. In deze omgeving, zijn erg veel commando's getraind, tijdens de tweede wereld oorlog. Er is een museum aan gewijd. De Schotten zijn erg goed in het optuigen en aanbieden van hun attracties, soms valt dit erg tegen in de praktijk. We bezoeken het museum dan ook maar niet.
Via de Gairlochy locks komen we weer in het canal. We meren om half één af in Banavie, voor de Neptune's staircases. Acht sluizen. De sluiswachters komen na hun lunchpauze naar ons toe om te vragen wat onze bedoeling is. We kunnen elk moment schutten. We zijn namelijk de enige boot, de cruisers mogen hier niet verder. Het is duidelijk, ze vervelen zich, er is weinig te doen. We blijven echter liggen, morgen of overmorgen gaan we verder richting de sealocks weer het zoute water op.
Banavie wordt verkend, op zoek naar een pub die de EK voetbalwedstrijden uitzendt. Deze is gauw gevonden, dus we blijven liggen.

Maandag 16 juni 2008: Caledonian Canal
Fort Augustus - Laggan swing bridge (7,7 NM)
Eerst even terug naar zondag avond. 's Avonds laat, half twaalf of zo, gaan we nog het dorpje in voor een ommetje. We nemen de laptop mee. We proberen een netje op te pikken. Uiteindelijk lukt dat, in een woonwijk. Daar staan we dan, twee schaduwen aan een muurtje achter een laptop. De ene, Frans, zwaait als een idioot met z'n pet, om de midges van onze lijven te houden.  De andere, Lucia, is volledig geconcentreerd op de laptop. Het moet er erg verdacht uitgezien hebben......
Het afhouden van de midges, dat lukt niet en de volgende dag als we in de spiegel kijken zien we hoevaak we gestoken zijn. We zien er niet uit. Welkom in het land van de midges.
Vanochtend ging de wekker om half acht! We willen met lichting van 8 uur door de sluizen van Fort Augustus. De sluiswachters gaan alle bootjes langs en informeren naar de plannen. Iedereen krijgt een plekje in de sluis. Om kwart over acht begint het feest, er moeten 5 sluizen geschut worden. Anderhalf uur later hebben we de laatste sluis genomen. We hebben ons weer erg vermaakt met de huurboten, soms gaat het goed, vaak niet. Bij het naar binnen varen, wordt vaak eerst de kade genomen, en als een soort biljartbal, kaatst de cruiser dan weer terug in de juiste richting. Achterom kijken doen de cruisers nooit, dus of ze schade aanrichtingen weten ze niet. Er passeerde ons een bootje op nog geen 10 cm afstand, we stonden klaar met stootwillen maar hij heeft niet gemerkt.
De sluiswachter keek toe, en schudde lachend zijn hoofd......
vandaag varen we door over Loch Oich naar de swing bridge van Laggan. We hebben eerst een stop bij Invergarry. Het toeristenboekje zegt: Invergarry is a very attractive village, well wort a visit, where you can also see the ruins of Invergarry Castle.
Dat laatste klopt, het eerste niet, Invergarry bestaat uit vijf huizen, een pub en een patrol station. Hoezo attractive?  Het is wel een mooie omgeving en we wandelen heerlijk door de bossen.
We liggen afgemeerd aan een steigertje, helemaal alleen, samen met wat eenden, die verontwaardigd kwaken als wij aankomen. Na onze wandeling zijn er twee cruisers bijgekomen en komt er een zeilboot aan. Nederland. De steiger is echter vol, en zij zijn van plan langszij ons af te meren. Gauw wegwezen dus.
We gaan een kleind eindje verder en meren of bij de "The Well of the Seven Heads". Een monument uit 1812, als herdenking aan de wraak op zeven moordernaars die twee leden uit hun clan vermoordt hadden.
We liggen weer helemaal alleen, heerlijk rustig.

Zondag 15 juni 2008: Caledonian Canal
Foyer - Fort Augustus (9,4 NM)
Het is zo stil dat we laat wakker worden, het is half tien als we opstaan. We gaan eerst lekker ontbijten. Om kwart voor elf vertrekken, vandaag is ons doel Fort Augustus. We zijn dan halverwege het caledonian canal. Om half één komen we aan bij Fort Augustus. We blijven hier de rest van de dag. We verkennen de omgeving een beetje, en genieten van het gedoe in de sluizen. Heel veel huurboten, en volgens mij hebben de meeste huurders nog nooit eerder gevaren. De sluiswachter geeft continu aanwijzingen, motor uit, landvast onder de zeereling door, eerst de achterlijn en dan de voorlijn, de lijnen niet beleggen, etc. Als één van de bemanningsleden weer van de wal aan boord stapt, op aanwijzing van de sluiswachter, bedenkt ze dat het lijntje ook aan boord moet. Ze maakt los, gooit de voorlijn aan boord, ze loopt naar achteren en stapt zelf in de kuip! Lekker keuvelen met haar man. De sluiswachter rent naar voren, kan nog net de boot grijpen voordat die dwars komt te liggen in de sluis en dirigeert de dame weer naar het puntje van de boot, de lijn moet wel om de bolder blijven! Hoezo ervaring?!
We mogen morgen wel goed opletten op alle huurboten, als we de sluizen ingaan.

Zaterdag 14 juni 2008: Caledonian Canal
Drumnadrochit - Foyer (4,8 NM)
We slapen uit, we hebben geen haast en dan alles op ons gemakje. We genieten volop van de mooie omgeving. Om één uur gooien we los en vertrekken, we gaan naar Foyer, een klein stukje verderop, zuidwaarts. We gaan dicht langs Urquhart Castle en kunnen zo het kasteel over beter gezegd, de ruines, goed zien. Er is een bruiloft, we zien mannen in kilts en horen doedelzak muziek.
Vervolgens hijsen we onze fok, het lijkt erop dat we zelfs kunnen zeilen. Maar de wind draait alle kanten op, van voren, van achteren, dan weer bakboord dan weer stuurboord. Na een half uurtje geven we het op, dan maar op de motor.
Om kwart over drie meren we af aan Foyer Pier. Er ligt al een huurbootje (motorboot) en na ons komt er nog een zeilboot, Belgen. We maken een praatje. hij heet Kees en zij Els. Ze komen uit Antwerpen en hebben slecht weer gehad in Moray Firth. Harde wind. We nodigen ze uit voor een borreltje vanavond bij ons aan boord.
We lopen naar de Falls of Foyer. Het laagste deel kent een verval van 9 meter, het hoogste deel een verval van 27 meter. Het laagste deel kunnen we alleen maar horen en niet zien. Als we bij de Upper Falls aankomen, krijgen we een blik van herkenning. Zijn we hier ook niet geweest tijdens onze vakantie van 2001?
We lopen terug naar onze lady en maken het gezellig.
Zo rond half elf komt Kees, hij heeft zelf de borreltjes meegenomenn, whiskey voor de heren en een likeurtje voor de dames. Kees komt echter alleen, Els, zijn vrouw, komt niet mee. Kees is een gezellig prater en voordat we het weten is het half één.

Vrijdag 13 juni 2008: Caledonian Canal
Inverness - Drumadrochit (12,9 NM)
Vanochtend hebben we ons zelf getrakteerd op een real English Breakfast. We lopen naar Inverness, naar onze favouriete café Wetherspoon, waar ze ook wifi hebben. We bestellen een english breakfast, tea, toast, bacon, eggs, sausage, beans and black pudding. Heerlijk, een stevige hap. Ik werk onze website bij en we versturen de emails. Daarna wandelen we terug naar onze lady, we gaan vandaag het Caledonian Canal op. Als we aan boord komen, vaart er net een zeilbootje richting de muirtown locks. Ik roep de sluiswachter op,  of we nog mee kunnen maar dan moeten ze wel 10 minuutjes geduld hebben. En dat hebben ze.
We gaan eerst door de brug en dan vier sluizen. We zijn een uur verder als we alle sluizen gehad hebben. Vervolgens komen we weer een brug tegen, de tomnahurich swing bridge. Deze draait pas om twee uur, we meren dus even af en eten een broodje. We zijn met nog een motorbootje (een huurbak) en een zeilboot, met z'n drieën nemen we de sluizen en bruggen.
We komen nu op Loch Dochfour en moeten daar door nog een sluis, Dochgarroch lock. Ik heb ondertussen het roer genomen, altijd spannend afmeren. Hoeveel ruimte heb ik voor nog? En achter, onze windvaan moet wel binnen de sluizen. De lock keeper ziet aan mijn gezicht dat ik heb spannend vind. "Don't worry, I'll look after you", zegt hij. Bij het wegvaren steekt hij zijn duim op.
We genieten volop, het is een prachtige omgeving. Links en rechts van ons hoge bergen, volop in het groen. En de gele brem bloeit overdadig. In de verte zien we de kale bergen, Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland. Af en toe zien we sneeuw op de bergtoppen. Het is koud. Na loch Douchfour, komen we op Loch Ness. Af en toe denken we dat we Nessie zien, maar dan is ze net ondergedoken.
We meren af bij Drumnadrochit. Heel voorzichtig vaart Frans er naar toe, we weten niet hoe diep het er is. Maar voldoende diep en we liggen er prachtig, heerlijk beschut. Het is ondertussen  kwart over vijf, we hebben bijna 6 uur gedaan over 13 mijl! Je moet geen haast hebben.
Gauw eten, en dan naar het dorpje lopen. We hebben nu wel haast. Het is ongeveer een half uur lopen naar het dorpje, en we willen graag de voetbalwedstrijd Nederland - Frankrijk zien. Als we Blarmor pub binnen lopen klinkt net het Wilhelmus. Precies op tijd, vijf minuten later staat Nederland voor met 1-0. Er komen Fransen binnen, gezellig! Maar helaas voor hun, wij winnen! Op naar de volgende wedstrijd.

Donderdag 12 juni 2008: Inverness (2,3 NM)
We hebben heerlijk geslapen, ondanks dat het een vervelende kade was waarlangs we lagen afgemeerd. Een damwand, en de stootwillen gaan daar altijd tussen zitten. We gebruikten onze wrijfhout, maar deze was tekort. Frans, zoals altijd vindingrijk, heeft een extra wrijfhoutje van 5 meter gemaakt. We liggen namelijk langs een houtfabriek, dus altijd wel een stukje hout te vinden.
Vanochtend rond half negen opgestaan. We roepen de sealocks van het Caledonian Canal op. Frans probeert het drie keer, geen reactie. Zou er iets met onze marifoon zijn? Ik probeer het, en gelijk reactie. Tuurlijk, het is mijn charme.
We zijn welkom bij de sluis. Een half uurtje later varen we naar binnen, de sluizen staan al open.
We worden opgewacht door twee sluiswachters, ze nemen onze lijntjes aan. En daarna is het afrekenen, 206 pond! Dat is even slikken, maar het is wel voor een passage van 8 dagen door het Caledonian Canal.
We moeten even wachten op de trein en daarna mogen we verder. De brug en de volgende sluis staan al voor ons gereed. Ik moet er even aan wennen, de landvasten moeten flink de hoogte in gegooid worden. Gelukkig staat er weer een sluiswachter op de kade die de lijntjes aanneemt. Aan personeel hier geen gebrek.
We meren om half elf af in de kleine haven. We hebben vandaag bijna 3 mijl afgelegd!
We willen namelijk Inverness nog even bekijken, maar eerst moet er gewerkt worden. Onze lady zit onder het vuil en het zout, dus Frans maakt de buitenkant schoon, ik doe boodschappen (koop flink in voor de komende dagen, in het Canal wordt het namelijk veel ankeren en geen winkels in de buurt), en draai wasjes. Daarna gaan we samen naar een watersportzaak, Frans wordt in een nieuw zeilpak gehesen. Zijn oude jas zag er niet meer uit, de rafels hingen eraan, harsplekken aan zijn zeiljack, kortom tijd voor een nieuw pak.
En ik krijg nieuwe laarsen.
We brengen de spullen aan boord, het oude gaat gelijk in de afvalcontainer, en gaan daarna een ommetje maken door Inverness. Het is koud, er staat een flinke wind en de temperatuur komt niet boven de 14 graden. Afgelopen nacht is er zelfs sneeuw gevallen hier in de bergen! We gaan gauw terug naar onze lady en maken het daar behaaglijk. Morgen gaan we verder het Canal op.

Woensdag 11 juni 2008:
Buckie - Inverness (48,2 NM)
Het is gelukt, we hebben dolfijnen gezien! En niet zo maar in de verte, zo doken op naast onze boot, zwemmen mee, doken onder boot door en sprongen daarna weer boven water. Fantastisch gezicht! Zelfs een moeder met een jong! Natuurlijk waren we te laat voor de foto's, maar ja dat mag de pret niet drukken.
De wekker gaat om half acht, we luisteren naar het weerbericht. Dat ziet er toch goed uit, we vertrekken. Om tien uur zijn we zo ver. We melden ons af bij de havenmeester en vertrekken. Opnieuw richting Inverness. Het is weer westenwind, we hebben de eerste 10 mijl tegen de wind in, maar daarna kunnen we ruimer varen. Eerst het grootzeil bij als steunzeil, daarna de kluiver en kan de motor uit. Wat een rust. Later kan ook de fok erbij, en stuiven we erover. Dat moet ook wel want het is nog een behoorlijke afstand naar Inverness.
In Inverness Firth, worden we dus getrakteerd op een dolfijnen show. bij Chanonry Point zien we de dolfijnen opnieuw, fantastisch gezicht. We moeten wel blijven opletten, het vaarwater is hier nauw, en er staat een behoorlijke stroming.
Om half acht komen we aan in Inverness, we liggen aan de kade in een industrie gebied. Niet echt prettig, morgen maar weer gauw verder. We willen het Caledonian Canal in, maar de sluizen draaien HW ±
4 uur en dan ook nog alleen tijdens kantooruren. Dus dat schiet niet op. Voor vandaag zijn we in ieder geval te laat.

Dinsdag 10 juni 2008: Buckie
We liggen nog steeds in Buckie. Het is .....weer, en je mag zelf invullen.
Koud, regen, buien, wind, helemaal niets aan. Ik mag als eerste douchen, het is altijd een strijd wij als eerste mag douchen, want de tweede moet namelijk de douche droogmaken. Na het douchen, ontbijten we en dan ga ik het dorpje in, boodschappen halen. Als ik terugkom is Frans ook lekker schoon. We blijven aan boord, geen weer om naar buiten te gaan. We doen wat binnenklusjes. Frans herstelt de watermaker, het spoelen gebeurde met heet water in plaats van koud water, de brandblusser wordt geinstalleerd in het motorruim, bed wordt verschoond, vloeren worden gedweild, en de voorraad wordt opnieuw ingedeeld. We hebben genoeg gedaan. We gaan lekker luieren.
's Avonds besluiten we om weer naar de kroeg te gaan, we pikken nog een voetbalwedstrijdje mee. Na de wedstrijd direct naar de boot, het is koud, 10 graden. Brrrrr!
We luisteren naar het weerbericht, morgen nog steeds veel wind (5 - 6 Bft uit het Westen), dus waarschijnlijk liggen we hier morgen ook nog.
Ik heb dus geen foto's van Buckie, we hebben niets gezien, alleen de kortste weg van de boot naar de kroeg en weer terug.

Maandag 9 juni 2008:
Whitehills - Buckie (53,3 NM)
Als je op de kaart kijkt is van Whitehills naar Buckie ongeveer 15 mijl, en wij hebben er ruim 53 mijl over gedaan. Tja hoe dat komt......
We vertrekken vroeg, half vijf gaat de wekker, en om vijf uur vertrekken we. Het doel vandaag is Inverness, ingang van het Caledonian Canal, ongeveer 60 mijl westelijker. Het is heerlijk weer, nog wel fris maar het zonnetje schijnt. Helaas komt de wind uit het westen, dus dat is tegen de wind in zeilen, het wordt laveren. De wind neemt echter steeds meer en meer toe, we hebben alle zeilen opstaan maar, maar al gauw wordt het grootzeil gereefd, daarna de fok weggerold, dan de kluiver deels ingerold. We moeten behoorlijke slagen maken. En maken weinig vooruitgang. Het is ondertussen één uur geworden, we zijn schatten we in halverwege. We kijken elkaar aan, vinden we dit leuk? Nee eigenlijk niet, dan zoeken we naar een geschikte haven hier in de buurt. We zijn ter hoogte van Lossiemouth, ik heb contact met de havenmeester maar hij heeft geen ruimte voor ons. We keren om, dan maar naar Buckie. Nog anderhalf uur varen, maar nu voor de wind. Dat vaart heel wat relaxter.
Vlak voor de ingang, roep ik de havenmeester op. We zijn welkom, gelukkig want we waren ook echt niet van plan om ergens anders heen te gaan. De windmeter geeft tot boven de 30 knopen aan, we hebben maximaal 36 knopen gemeten, dat is volgens mij windkracht 8! Het is even spannend bij het naar binnen varen, er staat een onstuimige zee, maar alles gaat goed. Eenmaal binnen in de haven wordt het rustiger..
De havenmeester staat op ons te wachten en neemt onze lijntjes aan.
Eerst even ontspannen!
's Avonds gaan we naar de kroeg, PITS, the Pub In The Square. Het is rustig, we komen voor onze voetbaljongens. We winnen met 3-0 en hebben een gezellige avond. We maken kennis met Robert en met de barkeeper.

Zondag 8 juni 2008: Whitehills
Omdat we gisteren niets van de omgeving hebben gezien besluiten we vandaag nog een dagje in Whitehills te blijven. We slapen uit, pas om elf uur worden we wakker. Het is weer mooi weer, de zon schijnt en vandaag krijgen we de korte broek aan. De ochtend is voor het klussen, de plekjes krijgen een nieuwe laag primer.
Vanmiddag hebben we dan inderdaad vrijaf, het dorpje laten we links liggen, het is een zeer klein dorpje van 1000 inwoners en dat hadden we gisteren tussen alle activiteiten door bekeken. We wandelen langs de coastpath naar Banff, 3 mijl oostelijker van Whitehills. Het is prachtig weer, en elke Schot die we tegen komen zegt A lovely day isn't it? Na een uurtje hebben we Banff bereikt, ook een lokale vissersplaats. In de haven zie je geen vissersbootjes meer, een enkele daargelaten. De haven wordt gebruikt door plezierjachtjes.
We halen fish en chips, zonder vinegar lijkt ons helemaal niets frites met azijn, en eten dat buiten op in de zon op een bankje in het park. Heerlijk weer.
Daarna wandelen we terug, om half zeven zijn we terug aan boord. In het haventje is ondertussen nog een Nederlandse boot en een Engelse aangekomen, druk drie bezoekende jachten.
We gaan vanavond bijtijds naar bed, want morgen willen we naar Inverness een dagtocht van ongeveer 60 mijl.

Zaterdag 7 juni 2008: Whitehills
Wat een dag! Allemaal nieuwe ervaringen hebben we vandaag meegemaakt en niet gepland ervaringen. Het plan was als volgt, de ochtend klussen we wat aan onze lady en de middag hebben we vrijaf om de omgeving te verkennen. We willen naar het dorpje Banff wandelen.
Helaas, de dag gaat er ietsjes anders uitzien.
Na het ontbijtje, gaan we eerst naar de havenmeester David.  Hij was al bij ons aan boord geweest, maar we betalen en bekijken zijn kantoor en de faciliteiten. Daarna gaan we terug naar de lady. Er moet geklust worden, schuren, en de plekjes in de primer zetten. Tijdens het verven krijgen we bezoek van Derrick. Derrick is een Schot en woont hier in een splinternieuw appartement met uitzicht over de zee. Hij heeft ons gisteren zien binnenkomen en mooie foto's gemaakt en die geeft hij aan ons, zowel op papier als digitaal. Heel vriendelijk.
We gaan door met verven, als we bijna klaar zijn zie ik dat we touw in de schroef hebben. Na het verven proberen we dat eruit te halen. Na veel geprik, gepor en gesleur met de prikhaak komen we tot de conclusie dat dit niet zo gaat lukken. Dan maar David, de havenmeester, bellen. Misschien heeft hij een goed idee. Hij is er snel, geeft een belletje naar zijn duikvriend maar die kan hij niet bereiken. Dan is de laatste optie, droogvallen langs de kade. Alsof wij dat dagelijks doen! David hangt extra stootwillen langs de kade, en Frans meert de boot langszij. Het is prachtig weer en weinig wind en de zon schijnt volop.  Het is twee uur, kwart voor vier is het hoog water en vanaf half zes begint het circus. De achtersteven van onze lady ligt vast. We liggen namelijk op een betonnen plaat dat schuin afloopt. Dus we zullen naar voren hellen. En schuiner en schuiner, uiteindelijk hellen we ongeveer 20 graden voorover. Dit duurt uiteindelijk een uur of twee.
In het begin durf ik me nauwelijks te bewegen en ik kruip op de achtersteven. Het hoogste plekje aan boord, het lijkt wel als de film Titanic.
Om half negen kan Frans bij de schroef, het is een fluitje van een cent en dan zijn de touwen verwijderd. En nu is het wachten en geduld hebben, wachten, wachten ......
Om vier uur 's ochtends is het hoog water en om twee uur zijn we weer los. We gaan terug naar ons eigen plekje, gelukkig onze lady drijft weer en ligt weer recht.
We nemen een wijntje op de goede afloop en om drie uur liggen we in ons mandje.

Vrijdag 6 juni 2008:
Peterhead -  Whitehills (43,8 NM)
Nou begrijpen doe ik het nog steeds niet. We wilden vanochtend zo rond tienen vertrekken, was volgens ons de beste tijd in verband met het tij. Zegt de havenmeester dat je het beste kunt vertrekken twee uur voordat het hoogwater is in Peterhead, want twee uur later begint de eb stroom. Om vier is het hoog water, dus wij besluiten om twee te vertrekken. We hebben dus nog even, en maken een wandeling naar Peterhead. Bij Wimpy (!) drinken we een kop koffie met a teacake. We denken dat we een plakje cake krijgen, maar nee. Teacake is een soort krentenbol (de krenten moet je zoeken!) die geroosterd is en in tweeën gesneden. Het wordt geserveerd met boter en jam.
Om twee uur meld ik me bij de havenmeester, dat we willen vertrekken. "Okay, but wait outside the marina. I'll give you a call back", vertelt-ie mij. Er komt een visserscheepje binnen varen in de haven, de marina ligt namelijk in de zuid west hoek van de haven, en daar moeten wij op wachten. Dan mogen wij de haven verlaten.
We vertrekken dus keurig zoals verteld twee uur voor hoog water. En we hebben alle stroom tegen, ongeveer tot aan Whitehills. Na het ronden van Rattray Head, het meest oostelijke puntje van Schotland, hebben we noch stroom mee, noch stroom tegen, maar echt logisch vinden wij het niet.
Er staat ook nog weinig wind, we proberen wel te zeilen, maar de stroom zet ons terug in plaats van dat we vooruit gaan. We proberen het dapper een uurtje, maar dan geven we het op. De motor aan, anders komen we helemaal niet aan in Whitehills.
's Avonds even na tienen meren we af in Whitehills, ik probeer contact te leggen met de havenmeester maar die is denk ik al naar huis. Het is een zeer nauwe ingang, bijna een haakse bocht. Eenmaal binnen is het een oase van rust. Trouwens het hele dorp is in diepe stilte. Bij het binnen varen zijn wij gespot door de dorpelingen, er staan er een paar op de kant, en daarna keerde de stilte weer terug.  Het is uitgestorven. Geen sterveling te bekennen.

Donderdag 5 juni 2008:
Stonehaven - Peterhead (34,2 NM)
Het is om negen uur laag water, we willen ruimschoots voor die tijd weg zijn. De wekker staat dus om half zes en een kwartier later zijn we vertrokken. Het is rustig weer, helaas weer weinig of geen wind. De lady lijkt wel een motorboot in plaats van een zeilboot. Opeens duiken we midden in een vette mistbank. Je kunt zelfs de mist ruiken. De wereld om ons heen is akelig klein, het zicht is nog geen 100 meter. De radar staat aan, we passeren schepen zonder dat we ze zien. Af en toe breekt de zon er even door, maar daarna komt de mist weer opzetten. We horen van verre de misthoorn bij Peterhead. Op het moment dat we daar aankomen, breekt net de zon door en kunnen we goed zien waar we naar toe moeten.
Ik meld ons keurig aan bij de havenmeester. Hij reageert onmiddellijk en loodst ons keurig naar de marina waar we worden opgewacht.  
's Middags doen we weinig, relaxen, eigenlijk meer luieren. We besluiten om nog wel even te tanken, 73 pence per liter. Volgens de havenmeester is dit goedkoop. In Inverness zou het 85 pence per liter zijn. Dus Nederlander als we zijn, tanken we hier.
Voordat we de marina verlaten, moeten we ons melden via de marifoon bij de havenmeester, of we mogen tanken? Okay, is het antwoord. "Please call me back at arrival at the bunker station," vraagt de havenmeester. Dat doe ik keurig. "Please give me a call when leaving the bunker station", zegt de havenmeester. Zo ik blijf wel bezig zeg, maar ik doe-as-told. "Give me call on arrival at the marina", zegt de havenmeester. Hij houdt zijn dagtaak zo wel levendig!

Woensdag 4 juni 2008:
Broughty Ferry - Stonehaven (38,7 NM)
Om half vier gaat de wekker, vroeg maar het is al licht. Het is hier lekker lang licht, zo noordelijk komen we al. We gooien los en om kwart voor vier varen we weg, we hebben de stroom mee. Maar helaas, het is mooi weer, maar geen wind. 2 knopen en variabel. Dus weer op de motor, zo raakt onze brandstoftank wel leeg! Ik duik gauw weer mijn bed in, en probeer nog een paar uurtjes te slapen. Om acht uur wisselen we, en pikt Frans nog een paar uurtjes mee. Rond koffie tijd meren we af in Stonehaven. We vragen de havenmeester naar de hoeveelheid water in de haven bij laag water, krap aan 2 meter geeft-ie aan. We liggen aan een kade met lange lijnen, dus we deinen enorm. Voorlopig durven we de lady nog niet lang alleen te laten. Er staat een behoorlijke deining in de haven en we schommelen heen en weer, we liggen niet echt rustig.
Ik ga eerst op korte verkenningstocht door het plaatsje. Het is een klein plaatsje, ik verken de lokale museum en ben na een uurtje weer terug aan boord.
Dan gaat Frans het plaatsje in, dit keer om benzine te halen voor ons bijbootje. Een wandeling samen naar Dunnator Castle zit er niet in, één van ons tweeen moet aan boord blijven. We maken het daarom gezellig aan boord, met een hapje, drankje en een leesboek. En het is lekker weer, we zitten in de kuip in het zonnetje.
Zo rond half negen is het laag water. Nou krap aan twee meter, is te krap. Door de behoorlijke deining die in het haventje staat, stuiteren we op de grond. De lady lijkt soms wel een stuiter bal, en de mast schudt hevig. Niet echt prettig dus, het is harde modder en we zakken er ook niet in weg. Frans en ik kijken elkaar aan, het besluit is gauw gevallen. Voor het volgende laag water tij zijn wij vertrokken!
Dit gestuiter gaat een uurtje zo door, en daarna hebben we weer voldoende water onder de kiel. Pffff! Kunnen we weer rustig ademhalen.

Dinsdag 3 juni 2008: Broughty Ferry
De goede tips die we gekregen hebben gisteren in de club, gaan we vandaag opvolgen. Helaas werkt het weer niet mee. Het regent. We tuigen ons helemaal op, zeilpakken aan, laarzen aan, voordat we met de dinghy aan de kant gaan. Dan blijven we toch droog. Het is moeilijk aan de kant komen, ik stap eruit in het water. Ik heb toch laarzen aan, shit natte voeten! Blijkt er een scheur te zitten in mijn laars.
We brengen de natte kledder boel in het boothuis. Daarna gaan we met de bus naar Dundee. We bezoeken het Royal Research Ship Discovery, gebouwd in Dundee in 1901, voor de zuidpool expeditie onder leiding van Captain Scott. En erg leuk museum en het fantastisch om het schip te zijn. Het is helemaal in oude glorie hersteld. Wat een helden deze stoere zeelui, ze wisten eigenlijk helemaal niets van Antartica en varen er heen om zich in te laten sluiten door het ijs!
Als we weer buiten komen is het droog, we wandelen naar Dundee Law. Een lavaprop en met 158 meter het hoogste punt van de stad. Een prachtig uitzicht, helaas is het niet helemaal helder.
Daarna een hapje eten, haggis een echte schotse maaltijd, en weer terug met de bus naar Broughty Ferry. We nemen nog een pint in de pub. Volgende doel is Stonehaven, de commodore geeft dat een uur voor hoog water de beste tijd is om te vertrekken. En morgen is het om 3:40 uur hoog water. Dus we gaan heel rap naar ons bedje.

Maandag 2 juni 2008:
Eyemouth -  Broughty Ferry (61,3 NM)
Het weer is vandaag lekker opgeknapt. De voorspelling zijn een lekker briesje uit het SE kracht 3 tot 4. Er zijn weinig goede havens en ankerplekken aan de oostkust van Schotland, dus dat is zorgvulidg plannen. Nadat we de reeds hebben bestudeerd, is vandaag het doel Arbroath. We moeten wachten tot na laag water, een uur of twee na laag water kunnen we  vertrekken.
Eenmaal buiten blijkt er toch weinig wind te staan, dus dan maar op de motor. Eentonig gezoem en saai. Maar het is niet anders.
We vinden eigenlijk Arbroath te ver, en het komt ongustig uit van wege het tij (we zouden dan vier uur moeten wachten) en besluiten uit te wijken naar de river Tay. Misschien kunnen we overnachten in de docks van Dundee. Ik zoek contact met de havenmeester, maar na veel heen en weer gepraat over de marifoon blijkt dat we daar niet kunnen overnachten. Maar hij is zo vriendelijk contact te zoeken met de Royal Yaugth Club Tea, zij hebben moorings en wellicht kunnen we daar één van oppikken.  Hij krijgt contact met de commodore en er is inderdaad een moorig beschikbaar. Dus wij varen verder de river Tay op. Erg ongunstig qua tij, we hebben soms 4 knopen stroom tegen! Over een stukje van 10 mijl doen we dan ook drie uur! Om kwart over acht meren we af een de mooring. Het gaat niet helemaal vlekkeloos, we komen dwars op de stroom nadat we de mooring hebben opgepikt en pikken bijna ook een ander bootje op. We blijven kalm en het komt allemaal goed. Dan met de bijboot naar de kant, waar we worden opgewacht door de commodore Bob Watson en de treadury man David Duff. En hartelijk welkom, de dinghy gaat in de boothuis en wij gaan mee naar het clubhuis. Een fantastisch huis en wat een uitzicht. Ooit gebouwd door een rijke zeeman uit Dundee, rijk geworden door de jute, die een goed uitzicht wilde hebben over de river Tay en de gaande en komende schepen. Voor 500 pond heeft de yaugh club het huis gekocht in 1951.

Zondag 1 juni 2008: Eyemouth
We blijven vandaag liggen in Eyemouth. Het weer is echt Schots, een grote grijze wolkenmassa, en regen. Soms is het eventjes droog, dan begint het weer te miezeren of te regen. Kortom een dag om lekker te ontspannen. We brengen veel tijd door aan boord, we waren van plan om naar St. Abbs head te lopen, maar dat hebben we maar uit ons hoofd gelaten.
We gaan 's ochtends eerst naar het plaatselijke museum, daar wordt verteld over de ramp op 14 Oktober 1881 toen bijna de gehele visservloot door een storm is vergaan. 189 vissers zijn omgekomen, waarvan 129 uit Eyemouth. Een ramp, zowel menselijk als ook econmomisch. het kostte Eyemouth jaren om er weer boven op te komen. In het museum hangt een Tapestry, een groot borduurwerk, waar de namen en schepen op geborduurd zijn van degenen die zijn verdronken. Mannen verdronken voor de ingang van de haven, voor de ogen van hun vrouwen en kinderen!

's Middags gaan we naar een café, Eyemouth kent 3500 inwoners en volgens mij net zovele pubs, waar we onze website kunnen bijwerken. We zitten genoeglijke aan een Engelse pot tea.