Vrijdag 1 mei 2009: Chaguamaras - Scotland Bay (3,3 NM)
1 mei de dag van de arbeid, en mijn eerste dag zonder baan. Werkloos! Tja, het kan verkeren zei Bredero....
Ik geniet maar lekker van mijn vrije tijd.
Ondanks de naam, Scotland Bay, zijn we nog steeds op Trinidad.
We hebben nog van alles te doen vandaag, boodschappen enzo voordat we kunnen vertrekken. Eerst naar Customs, om te melden dat we naar Scotland Bay willen. Geen probleem, en we krijgen de zoveelste stempel op onze inklaringspapieren.
Om drie uur zijn we dan eindelijk zo ver, we maken los van onze mooring. Het miezert een beetje. Rustig tuffen we weg. Even alles controleren, alles werkt. En uurtje later zijn we in Scotland Bay, ongeveer 4 mijl verderop. Letterlijk het hoekje om.
Het is een prachtige baai, omgeven door heuvels. Toen we naar Trinidad voeren hadden we baai al zien liggen en zeiden we tegen elkaar daar gaan we zeker ons ankertje uit gooien.
En nu liggen we hier, het is druk. Een tiental andere jachten hebben hier ook een plekje gevonden.
We genieten 's avonds in de kuip van de omgeving. We horen vissen uit het water springen, vogelgeluiden op de achtergrond en soms menen we zelfs apengeluiden te horen.

Zaterdag 2 mei 2009: Scotland Bay
We blijven de hele dag aan boort, we doen wat kleine klusjes, lezen, luieren en liggen soms lekker in de zon. De dag gaat voorbij zonder dat we ons een moment vervelen.
We wanen ons in een compleet andere wereld. Midden in de natuur, zo heel anders in dan in Chaguamaras.
Omdat Port of Spain zo dicht bij ligt, merk je dat veel Trinididanen in het weekend dit plekje ook bezoeken. Er komen veel motorbootjes, gezinnen, kinderen die joelen en spetteren in het water, dus het is gedaan met de rust.

Zondag 3 mei 2009: Scotland Bay
Vandaag gaan we op expeditie. Na het dagelijkse lakritueel (de vloerluiken zijn nog steeds niet af, maar het einde komt in zicht) wordt onze bijboot te water gelaten. We tuffen naar de kant. Onze kaart vertelde ons dat er twee weggetjes moeten zijn en dat het een prachtige omgeving is om te wandelen. Helaas, we komen in een ondoordringbare omgeving van bomen en struiken. Geen weggetjes te vinden. We vragen het nog aan locals, maar volgens hen zijn er ook geen wandelpaden. Expeditie mislukt.
Een uurtje later zijn we weer aan boord, dan maar lekker luieren aan boord. Weldra krijgen we het te warm en na de middag siësta plonzen we in het water. Het is heerlijk warm. Maar even niet denken aan alle vissen die hier zwemmen, Frans heeft zelfs twee roggen gezien!
Aan het eind van de middag verwennen we onszelf met een heerlijk cocktail, Captain's vacation. Nou dat is het hier, een klein paradijsje, en de rust keert terug wanneer alle locals weer terug naar de stad gaan. Alleen de zeilers blijven achter.

Maandag 4 mei 2009: Scotland Bay
De rust keert weer terug, liggen we vanochtend nog met 13 zeilboten in de baai, rond het middaguur zijn we nog met z'n vijfen. We hebben weer heerlijke privacy en kunnen lekker in ons blootje lopen.
We relaxen een beetje, Frans begint te prutsen met ons ankerlampje, deze was mooi gepoetst maar in de loop van de tijd toch lekker verkleurd. Dus er wordt driftig gepoetst met een doek en een tandenborsteltje.....
's Middags gaan we even lekker zwemmen, maar we worden wreed gestoord door allemaal kleine kwallen, ééntje prikt Frans in zijn kont! We gaan uit het water, even later zijn de kwallen weg en wij kunnen weer in het water.
Voor de rest is het een lekkere luie dag.......

Dinsdag 5 mei 2009: Scotland Bay - Chaguamaras (3,7 NM)
Zoals altijd de laatste tijd, staan we lekker vroeg op. Zeven uur, we ontbijten en genieten lekker van de stilte om ons heen. Na de gebruikelijke kleine ochtendklusjes, zitten we om negen uur aan de koffie. En dan opeens horen we de bomen achter ons bewegen. Maar er is geen wind! We kijken aandachtig, er moet daar iets zitten. Opeens, een aap, en daar nog één, en daar nog één roepen we enthousiast tegen elkaar. We zijn kleine aapjes, slingeren van tak naar tak. Je moet heel goed kijken om ze te zien. Fantastisch!
We kijken ademloos.
's Middags nemen we nog even een plons in het water, om lekker af te koelen en dan halen we het anker op. We gaan terug naar de bewoonde wereld, we zijn de baai nog niet uit of we hebben weer ontvangst met onze mobiele telefoon. De SMS-jes komen binnen. Of we direct contact willen opnemen met Jesse James, de lokale reidsgids. We hebben hem verteld dat we graag naar Asa Wrigth(een vogel natuurreservaat)  willen, maar hij heeft ons verzekerd dat dat pas volgende week is. En ja hoor, ik bel met Jesse, hij schaterlacht, en wat denk je vandaag is er een tripje naar Asa Wrigth. Ze hadden ons proberen te bereiken maar dat was dus niet gelukt. Waarschijnlijk volgende week een nieuwe trip. Nou dan gaan we dan maar mee.
Rond vieren pikken we weer een mooring op in Chaguamaras. We zijn weer in een vertrouwde omgeving.

Woensdag 6 mei 2009: Chaguamaras
Vandaag hebben we een rustige dag. W e zijn 's ochtends aan boord, relaxen, lezen en koffie drinken. En ik neem onderneem een wasactie. Met twee volle (aldi) tassen met vuile was ga ik naar de kant. Ruim twee uur later kom ik terug met schone, droge en opgevouwen was. In de tussentijd, ik moet toch wachten op de machines, heb ik alle tijd om te kletsen, ik kom Bert en Mieke tegen van de Torum. Ze zijn net aangekomen in Trinidad, ze gaan morgen naar Nederland en komen in november weer terug. We gaan elkaar hoogst waarschijnlijk dan wel weer ontmoeten, zo na het stormseizoen. Tot november kunnen wij ook het Caribisch gebied niet in.
's Middags gaan we opnieuw naar de kant, onze website moet hoognodig bijgewerkt worden, we halen onze email binnen en proberen te skypen. Het internet is een beetje van slag en doet het niet altijd even goed, helaas lukt het skypen niet echt. Morgen maar een nieuwe poging.

Donderdag 7 mei 2009: Chaguamaras
Vandaag moeten de voorraden aangevuld worden, fruit en groente is op. We gaan eerst benzine halen voor de bijboot en dan tuffen we door naar de supermarkt. We halen lekker veel op, er is net nieuwe verse fruit en groente afgeleverd. Dus we hebben geluk! We vinden zelfs verse aardbeien. Heerlijk, dat kunnen we niet weerstaan.
Voor de rest doen we weinig, we relaxen.

Vrijdag 8 mei 2009: Chaguamaras - Scotland Bay (2,9 NM)
We hebben vroeg contact met Jesse James, onze reisorganisator. Er staan geen tochtjes gepland, ik beloof om maandag weer contact met hem te hebben. Hopelijk gaan we dinsdag naar het Pitch lake, een natuurlijk meer van teer. Om acht uur maken we los van onze mooring, we gaan weer terug naar de idyllische ankerbaai, naar Scotland Bay. Een uurtje later laten we ons anker vallen. We zijn weer op ons vertrouwde plekje. Het is er rustig, we liggen er met vier andere zeilboten, waarvan één hier volgens ons permanent ligt. De boot ziet er niet uit, helemaal afgetakeld, onder de groene uitslag en erg verouderd. Er woont een blanke aan boord, een sjofel mannetje met een lange baard, af en toe zien we hem naar de kant gaan. Volgens ons is het een kluizenaar. We hebben in ieder geval nog niet gezien dat hij  weggaat. Hoe hij aan eten komt is ons een raadsel, hij struint af en toe op het strandje, misschien tussen de afval die de Trinididanen achterlaten na het weekend bezoek.
We blijven hier een paar daagjes liggen, lekker genietend van de zon en als het te warm wordt plonzen we in het water.

Zaterdag 9 mei 2009: Scotland Bay
Het wordt weer lekker druk in de baai, er komen meer en meer zeilbootjes en een heleboel motorbootjes. Uiteindelijk liggen er een stuk of 15 zeilbootjes en ik denk wel 10 motorbootjes. Erg druk dus, veel lawaai ook. De Trinididanen doen niet aan rust, radio met de volume knop op vol. Dus we luisteren verplicht mee, helaas heeft niet iedereen dezelfde zender....
We beginnen de ochtend met zwaar ochtend gymnastiek. Frans moet boven in de mast, en ik moet hijsen. Puf, puf, hijg, hijg,..... dat valt nog niet mee. Uiteindelijk zit Frans boven in de mast. De nieuwe ledlampjes van het ankerlicht en het driekleur top licht moeten vervangen worden. Ze geven erg weinig licht vinden we. Als Frans ze vervangen heeft blijkt waarom. Van de 36 ledjes in het lampje brandt er nog 1/3! Vandaar dat het nauwelijks licht gaf.
Als we nu 's avonds ons ankerlicht aandoen, is het een stralende ster tot ver te zien!

Zondag 10 mei 2009: Scotland Bay
Ik heb een vislijntje uitstaan, gewoon in het water hangen. Volgens Frans vang ik zo niets, maar het tegendeel is waar. 's Avonds zit er een heel klein visje aan, hij heeft alleen niet gebeten, maar is met zijn rugvinnetje blijven haken.... Maar ik heb toch beet!
Frans is de ochtend bezig met onze generator, helaas de generator vertoond weer wat kuren. Het is waarschijnlijk de dieseloliepomp.  De spanning varieert enorm, Frans denkt aan een los contact. We kregen een mailtje van de Rythm of Life, van Diederik en Christien, ze schreven onderhand dat het hun zo tegenvalt het dagelijkse onderhoud en reparatie van de boot, ondanks dat hun boot tip-top in orde was toen ze vertrokken. Nou dat herkennen wij, er is altijd wel iets dat onderhoud vraagt. Wonen aan boord, wordt een manier van leven.
Voor de rest luieren we lekker, zwemmen een paar keer, houden siësta, verkennen de kant en liggen lekker in het zonnetje.
En 's avonds kijken we een filmpje, Free Willy, deel 1. Een echte tranentrekker. Hopelijk zien we ooit zelf Orka's in het echie, maar dan wel op eerbiedige afstand!

Maandag 11 mei 2009: Scotland Bay
De rust is weergekeerd, geen motorbootjes en nog maar 4 zeilbootjes. Heerlijk. We staan om 7 uur op en zitten dan lekker buiten in de kuip te ontbijten, het mooiste moment van de dag vinden we. Rust, vogelgeluiden in het oerwoud, af en toe een zwaluw op de zeereling, vissen plonzen in het water, en een vleugje wind. Zo ziet onze ochtend eruit.
De dag van vandaag verschilt weinig met gisteren. Een laagje lak op het laatste luik, wasje draaien en lekker luieren. Zwemmen (nu in ons nakie), zonnen (ook in ons nakie) en siësta houden. Wat een leven!

Dinsdag 12 mei 2009: Scotland Bay
We blijven nog een dagje hier, we vermaken ons best. Vandaag heb ik de laatste laklaag op de vloerluiken aangebracht. Alle vloerluiken zitten nu in 10 lagen lak! Op naar de vaste vloerdelen. Frans is bezig met kleine klusjes, de demper lekt een beetje, en de afsluiter van de generator zit niet helemaal vast. Reparatie klusjes dus. We drinken een vroeg bakkie koffie en dan houden we het met de klusjes voor gezien.
Voor de rest is het voor vandaag hetzelfde recept, lezen, zonnen, luieren, siësta houden en zwemmen.

Woensdag 13 mei 2009: Scotland Bay - Chaguamaras (3,1 NM)
We hebben contact met Jesse, morgen is er het uitje naar Pitch Lake. Dus we gaan vandaag weer terug naar Chaguamaras. Na de koffie haalt Frans het ketting binnen. Even na tienen verlaten we de baai, en een uurtje later pakken we een mooring in Chaguamaras.
We gaan naar de kant, halen een lunch bij de vele kraampjes die hier langs de kant van de weg staan. 's Ochtends komen de huisvrouwen met hun etenswaren naar Chaguamaras en zetten hun kraampje op. Rond de middag verkopen ze heerlijke lunches en een uurtje later is al het etenswaren op. Je kunt kiezen uit kip, lamsvlees, bonen, rijst, verse koolsalade, mac and cheese en een pittige saus, je mag natuurlijk ook van alles een beetje. Op een bankje in de schaduw eten we onze lunch op.
Daarna is het tijd voor ons pakketje, we gaan op jacht naar onze boormachine. Je kunt hier ook wel een boormachine kopen, maar natuurlijk op 110 V en laten we dat nou niet aan boord hebben. En om daar nu een omvormer voor te installeren wordt ons toch een beetje te gortig....
Als het goed is is deze verstuurd vanuit Nederland op 2 mei (dank je wel Harro en Tineke) en zou toch ondertussen hier moeten zijn. We komen uiteindelijk terecht bij de douane, het grote boek van Sinterklaas wordt geopend. Ze hebben werkelijk voor alles hier een apart boek. In dit boek staat alle binnenkomende pakketten vermeld, voor wie het bestemd is, naam van het schip, wanneer het binnengekomen is. De vriendelijke meneer kan het niet vinden. Nee, het is er nog niet, probeer morgen of overmorgen nog maar eens, zegt-ie. We krijgen zijn telefoonnummer, zodat we hem kunnen bellen, dat scheelt ons weer een ritje met de dinghy naar customs.
Het wordt hoog tijd dat mijn lange lokken gekortwiekt worden, dus op de naar de kapper. Het is niet zo'n belevenis als in Barbados, de haartjes worden keurig geknipt, ik kan zelfs in de spiegel meekijken wat de dame doet. Het ziet er weer keurig uit, ik kan voor de dag komen.

Donderdag 14 mei 2009: Chaguamaras
We zijn opgewonden, we gaan op schoolreis vandaag. Naar Pitch Lake. Om negen uur moeten we aan de kant zijn, maar natuurlijk zijn we er veel te vroeg, dus even wachten. En dan zien we Jesse aankomen met zijn nieuwe bus. Hij laat ons een nieuw stukje (tenminste voor ons) van Trinidad zien. Samen met ons is er nog een passagier,Jenny, een Australische. Haar man is niet mee, die heeft het te druk met klussen, verteld.
We nemen de hoofdweg richting het zuiden. Het is een eindje rijden, een kilometer of 50. We zien een mooi stuk van Trinidad, een stuk landelijker dan de omgeving van Chaguamaras. Veel velden, vol met rijst, bomen en veel fruitstalletjes langs de kant van de weg. Even na tienen begint de maag van Jesse te knorren, dus wordt er gestopt langs de kant van de weg.  Tijd voor een hapje. Wij opperen nog een kop koffie, maar dat is niet echt Trinididaans. De hapjes smaken heerlijk, we proeven een double, een saheena en een polouri. Allemaal gefrituurde hapjes van bloem, curry en andere pittige kruiden. De saheena is gevuld met iets van groente achtig, het lijkt een beetje op spinazie, de polouri heeft wel iets weg van een klein olie bolletje en de double zijn twee gefrituurde plakjes meel met daartussen kikkererwten en een pittig sausje. Allemaal heel lekker, maar niet zo goed voor de slanke lijn denk ik.
We gaan door naar het Pitch Lake, een half uurtje later zijn we er. Ik had verwacht allemaal borrelend teer te zien, maar niets is minder waar. Ameena is onze gids en neemt ons mee het meer op. Het is groot zwart meer, maar het is net of je over een sponsachtige ondergrond loopt, heel vreemd. Als je een tijdje stil staat zak je een beetje in de grond. Sommige stukken zijn inderdaad vloeibaar maar het meeste is zacht maar goed beloopbaar. Hier schrapen ze dan ongeveer 2,5 meter af, en deze bitumen worden verwerkt tot asfalt. Na een maand is het afgeschraapte stuk weer helemaal vernieuwd, het meer vult zichzelf weer van onderuit. Het meeste asfalt wordt geëxporteerd naar het buitenland, maar ik zou zeggen ze kunnen hier zelf ook wel iets gebruiken als je kijkt naar de wegen. Allemaal gaten en kuilen!
In het regenseizoen ligt er een laagje water op de bitumen, en mensen nemen hier dan een sulfiet bad. Het schijnt goed voor de huid te zijn, er liggen nu her en der wat plassen. En natuurlijk moeten wij er ook even in met onze handen.
De omgeving van het Pitch Lake is continu in beweging, de fundamenten van de huisjes worden aangetast en de huisjes vervallen dan ook. Je zult er maar wonen. Er staat een telefoonhuisje op het terrein en na 40 jaar is deze ongeveer 10 meter naar beneden gezakt!
Na de rondleiding is het tijd voor de lunch, roti dit keer. Roti met kip, geit, of aardappel. Het smaakt ons goed.
We gaan langzaam weer terug richting Port of Spain, we nemen nu de kustweg, en komen uiteindelijk bij een Hindoe tempel, stichter is Sadhu. Omdat het hem verboden was de tempel op het land te bouwen heeft hij deze in zee gebouwd. Even later is er nog een tempel aan de beurt, het lijkt wel een suikerzoet paleis. Zo roze!
Uiteindelijk zijn we rond vijf uur weer terug bij onze dinghy. Jesse heeft ons een mooi stuk van Trinidad laten zien!  

Vrijdag 15 mei 2009: Chaguamaras
De ochtend is bestemd voor de dagelijkse klussen, website bijwerken, wasje draaien, koffie drinken, enzo. Na de lunch houden we siësta en dan gaan ze op zoek naar Southern Cross. We hadden de tip gekregen van Jesse om met hun contact te zoeken. Wij willen naar Suriname en zij zijn daar regelmatig. Zo gezegd, zo gedaan. Na enig speurwerk vinden we ze op het droge bij Coral Cove. Ze hebben een grote motorboot, 57 foot. We maken kennis met Mieke en Georg Dimitri. Gezellige lui, Mieke is erg enthousiast over Suriname , ze heeft daar een groot deel van haar leven gewoond. We krijgen allemaal goede tips, de rivier is goed bevaarbaar, ankeren is goed mogelijk, in Domburg kunnen we zelfs een mooring oppakken en de bevolking is erg aardig. Dat klinkt ons goed in de oren, we hebben zin in ons Suriname bezoek. We blijven gezellig plakken en al gauw zitten we aan een biertje. En een tip voor cruisers www.noonsite.com  
Het loopt tegen zessen als we weer vertrekken, we hebben geen zin meer om te koken, dus eten we pizza bij Joe's. Dan toch maar even door naar de supermarkt, kunnen we morgen redelijk op  tijd vertrekken naar Chacachacare (probeer het maar eens uit te spreken, we hebben al een paar keer onze tong erover gebroken!).

Zaterdag 16 mei 2009: Chaguamaras - Chacachacare (6,0 NM)
We staan weer lekker vroeg op, de wekker staat vertrouwd om 7 uur. Ontbijtje en dan naar de kant. Onze website bijwerken en mailtjes versturen. Om kwart over tien zijn we dan zover, we maken los van de mooring. We gaan naar Chacachacare. Het laatste eilandje van Trinidad, 8 mijl van Venezuela vandaan.
We hebben flink stroom mee en gaan voor de wind, maar we zijn lui en varen toch het stukje op de motor. Anderhalf uur later plonst het anker op de bodem. We liggen. Het is hier een oase van rust, helemaal alleen. Als we na de siësta weer tevoorschijn komen, ligt er nog een motorbootje en een zeilbootje verderop. Verder zie je hier en daar een vissersbootje. En dan komt de douane langs in een motorbootje. Vier mannen en een vrouw. Indrukwekkend uitgedost, allemaal een kogelvrij vest aan en een machine geweer in de hand. Niet om grapjes over te maken! Ze vragen om onze scheepspapieren, maar komen niet aan boord. We keuvelen wat, waar we vandaan gekomen zijn enzo. Ze zijn erg vriendelijk. Gelukkig zijn we gisteren nog naar customs geweest in Chaguamaras om toestemming te vragen voor een bezoek aan deze baai, en hebben de noodzakelijke stempels gekregen in onze documentatie.
Het is in orde, de heren wensen ons een fijn verblijf en gaan verder naar de volgende boot.
Wij klimmen in onze dinghy en gaan de kant eens verkennen. Chacachacare is een voormalig lepra kolonie. Gesticht in 1924 en verlaten in 1984. Toen er een medicijn tegen lepra was, is hier alles verlaten en achtergelaten. Alleen de huizen staan hier nog, maar de natuur neemt zijn eigendommen weer in. De huizen zijn erg vervallen en overwoekerd. Er moet een pad zijn, maar we kunnen het niet vinden. We kruipen door het oerwoud en bekijken zo een paar huisjes. Er is een vrouwendorpje en een mannendorpje. In het vrouwendeel staat een kerk. De doktershuizen staan een heel eind weg en aan de andere kant van de baai, die we natuurlijk ook moeten verkennen, staan de nederzettingen van de nonnen. De nonnen verzorgden de lepra patiënten. Maar ook van deze gebouwen is niets meer over. Het valt ons op, dat de gebouwen van de nonnen erg groot zijn, veel slaapkamers, de stapelbedden zijn nog aanwezig, we vragen ons af hoeveel nonnen hier gewoond hebben. Even verderop ligt een kleine begraafplaats met de graven van 8 nonnen, het meerendeel is geboren in Frankrijk, in de tweede helft van de 19de eeuw. Wat een opoffering!
Het moet een grote lepra kolonie geweest zijn, want rondom de baai staan huizen. Ze groot dat er zelfs een weg aangelegd is, maar het was een smalle weg met eenrichtingsverkeer, dus zelfs een stoplicht was noodzakelijk. Helaas, hoe we ook gezocht hebben, de weg hebben we niet meer kunnen vinden, compleet overwoekerd door het oerwoud denken we.

Zondag 17 mei 2009: Chacachacare
Het is of de lepra kolonie is terug gekomen, zo druk is. Ik denk wel 15 motorbootjes liggen om ons heen achter hun anker. Een motorboot heeft complete families aan boord, oma's, opa's, kinderen, kleinkinderen, we schatten in een man of 50. Aan het gammele steigertje worden ze afgezet, compleet met goed gevulde koelboxen zoeken ze plekjes in de ruïnes. Sommigen zitten op het strandje, anderen weer in de oude kerk.
In de loop van de dag keert de rust weer terug en 's avonds liggen we wederom alleen.
Frans gaat op onderzoek uit, gisteravond hoorden we alsof een horde ratten aan onze boot aan het knagen waren, een heel vreemd geluid. We konden het niet thuisbrengen, maar het leek van buitenaf te komen. Dus vandaag te water, gewapend met snorkel en duikbril. Het blijken de waterplanten op de bodem te zijn, we liggen op vrij ondiep water (3,5 meter) en de planten maken geluidjes, dit wordt weerkaatst tegen ons romp. Gelukkig geen ratten!

Maandag 18 mei 2009: Chacachare
Vandaag wandelen we naar de vuurtoren. En omdat het zo warm is vertrekken we vroeg, al om acht uur wandelen we naar boven. We  moeten is een stukkie met de dinghy, de landing gaat niet helemaal perfect en een paar brekertjes komen in de dinghy terecht. Een natte broek is het gevolg, maar ja dat droogt wel weer in de hitte. Dan is het of we door een complete afvalberg heen moeten, wat een troep. Overal blikjes, plastic bordjes, plastic bestek, gewoon plastic, lege plastic flessen, ..... je kunt het zo gek niet bedenken of het ligt er. Daarnaast een bordje DO NOT LITTER, nou ze trekken zich er niets van aan!
We gaan klimmen, we moeten ongeveer 300 meter stijgen en na drie kwartier bereiken we de vuurtoren. Het is bemand, Ivan en Pino hebben dienst. Week op, week af. Woensdag worden ze afgelost. Ze zijn erg aardig en laten ons alles zien. We mogen zelfs in de vuurtoren, het is een ouwetje, gebouwd in 1896, niet zo groot, maar je hebt een fantastisch uitzicht.
Pino wil ook graag ooit zeilen en vraagt honderd-en-één. Hij begrijpt de begrippen longitude en latitude niet, aan de hand van een voetbal dat dienst doet als wereldbol legt Frans hem de basis beginselen uit. Een leuke vent die Pino!
We nemen afscheid en wandelen weer naar beneden, hup in de dinghy, dit keer gaat het met een droge broek en om twaalf uur zijn we weer aan boord van onze lady.
We hebben twee nachten behoorlijk liggen schommelen en besluiten daarom naar de andere kant van de baai te verkassen. We gaan voor de nunnery liggen. Hier liggen we een stuk rustiger en tot ons grote plezier worden we getrakteerd op een schildpad. Vlak naast de boot duikt ze op, we houden ons muisstil en kijken adembenemed. Een klein paradijsje is het hier!

Dinsdag 19 mei 2009: Chacachacare
Een luie dag, we klussen een beetje, zonnen, houden siësta, zwemmen (Frans dan), lezen, en voordat we het weten is de toch zomaar voorbij. We hebben nog even contact met Jesse, donderdag hebben we weer een uitje op het programma staan, we gaan naar het natuurreservaat Asa Wright.
Vandaag komen we niet van boord, we gebruiken niet eens de bijboot. We willen 's avonds naar een filmpje kijken, maar eerst moet er nog een weerkaartje binnengehaald worden. We houden dagelijks de voorspellingen in de gaten, alvast ter voorbereiding op onze oversteek naar Suriname.
En wat denk je, het lukt niet. We zijn de hele avond bezig om te kijken wat er fout is in de instelling in de computer. Afijn na vier uur puzzelen komen we er achter dat het in het kabeltje zit. Grrrr! Maar gelukkig we kunnen in ieder geval weer weerberichten binnenhalen.

Woensdag 20 mei 2009: Chacachacare - Chaguamaras (5,9 NM)
Na het ontbijt is het anker op. We gaan terug naar Chaguamaras. Vandaag is het expeditie boormachine. Eens kijken of deze ondertussen gearriveerd is. Eerst naar customs, nog steeds geen boormachine. Dan komt de tip om misschien eens te gaan kijken op het lokale postkantoor. Deze herkennen de barcode van het pakket, ze schatten in dat onze boormachine als gewone post is verstuurd. En dan kan het wel eens 3 tot 4 weken duren. Waarom is ons een compleet raadsel, maar goed we wachten maar af. Voorlopig nog geen boormachine gearriveerd dus.

Donderdag 21 mei 2009: Chaguamaras
Vandaag is het Hemelvaart, een katholieke feestdag. Ondanks dat in Trinidad de meerderheid van de bevolking katholiek is en Trinidad bekend staat om zijn enorme hoeveelheid feestdagen, kennen ze Hemelvaart hier niet. Vreemd, we vragen ernaar, maar komen er niet achter.
Vandaag hebben we wederom een schoolreisje, een bezoek aan Asa Wright (een natuurreservaat) en Caroni Swamp (mangrove moerasgebied) staat op het programma. Om acht uur tuffen we in ons bijbootje naar de kant. Om half negen worden we opgehaald. Nadat we nog drie schoolreis-metgezellen ophalen, gaan we op weg naar Asa Wright. Het is een flink stuk rijden, we moeten de bergen in. Asa Wright is een IJslandse dame, ooit getrouwd geweest met een Engelse meneer Wright. Ze zijn terecht gekomen in  Trinidad. Daar hebben ze een plantage gesticht. Asa raakte geinteresseerd in de natuur en na haar dood in 1971 heeft ze haar reservaat nagelaten aan de overheid. Het is een prachtige natuurlijke omgeving, vol met bos, soms ondroogdringbaar, prachtige (exotische) bloemen en vogels. We horen heel veel vogels, maar zien er niet zo veel. We worden rondgeleid door een gids, op een gegeven moment stopt ze bij een termieten heuvel, ze zegt dat deze eetbaar zijn, en voegt de daad bij haar woord. Ze stopt een termiet in haar mond. "Levend, dan zijn ze het knapperigst, wel goed door midden bijten", zegt ze, "anders kruipen ze weer omhoog in je slokdarm". Brrr, ik denk dat ik deze beurt maar even aan mij voorbij laat gaan.
We krijgen een heerlijk lunch, zitten daarna lekker op de veranda en kijken over de heuvels. Eindelijk zie ik een hummingbird (kolibrie) de nationale vogel hier in Trinidad. Het lukt om een prachtige foto te maken.
Na de middag gaan we weer verder, op naar de Caroni Swamp. Zo rond vieren komen we daar aan. We gaan in een bootje door het mangrove moeras. Caroni Swamp is bekend vanwege de rode ibis. Rond de schemering komen de rode ibissen eraan en nemen zitting in een de bomen. Volgens de reisgids lijkt de boom dan net op een kerstboom. Helaas hebben we een beetje pech, we zijn wel rode ibissen maar niet zoveel. Het is het broedseizoen en de meeste vogels zijn aan het broeden en die zie je dus niet. De ibis als die geboren wordt is zwart, doordat ze voornamelijk leven op een dieet van (rode) krab, krijgen ze na een jaar of drie de zo felle rode kleur. We zien slangen (gelukkig hoog in de boom) en vieroogvissen. Heel vreemde vissen (een beetje amfibie achtig). Ze hebben ogen in de vorm van een acht en kunnen zo boven en onder water kijken.
En dan is het schoolreisje voorbij, we gaan weer terug naar Chaguamaras en om zeven uur klimmen we moe maar voldaan weer aan boord van onze trouwe lady.

Vrijdag 22 mei 2009: Chaguamaras
Achter ons ligt een zeilboot de Lorelei, het zijn Canadezen. Ze hebben twee redelijke grote honden aan boord en elke boot die voorbij komt wordt begroet met een blaf concert. Elke avonds zien we de captain met de twee honden in de dinghy naar de kant varen, de honden worden uitgelaten. We hebben ons al een paar keer afgevraagd wat je met een hond aan boord moet, laat staan twee. Nu horen we vanochtend tijdens het cruisersnetje op de marifoon de captain of the Lorelei. Hij is op zoek naar een apparaatje tegen zeeziekte (iets van een oordopje of zo). Hij kan het hier nergens vinden, maar heeft het nodig, want het helpt zo goed voor zijn honden. Deze zijn namelijk erg zeeziek! Twee honden aan boord en dan ook nog regelmatig zeezieke honden.
Hoe vreemd kun je zijn!? Onze vraagtekens worden alleen maar groter.
We hebben vandaag een beetje een rommeldag, een beetje lakken, internetten, skypen, een bezoekje brengen aan Mieke van de Southern Cross en expeditie boormachine. Helaas nog geen boormachine gearriveerd in Chaguamaras.

Zaterdag 23 mei 2009: Chaguamaras
Vandaag is het een dag met een gouden sterretje! Zeilers proberen zoveel mogelijk dagen met gouden sterretjes te scoren, en dag geen geld uitgeven betekent een dag met een gouden sterretje. Onze score is nog niet zo hoog moet ik zeggen.
We zijn niet van boord geweest, beetje klussen, beetje lezen, zonnen (iets te veel, heb nu een lekker rood hoofd) en relaxen en voordat je weet is de dag voorbij.

Zondag 24 mei 2009: Chaguamaras
"Nice", zegt-ie. Ik hoor het goed, "nice," klinkt het nog een keer. Ondanks dat Frans naast me loopt, de Trinididaan trekt zich er niets van aan. Er wordt hevig geflirt. Regelmatig wordt er getoeterd als er een auto passeert.  Ik lig dus nog goed in de markt, goed om te weten.
We zijn op weg naar Queens Park Savanah, daar worden cricket wedstrijden gespeeld. We vinden dat we toch Trinidad niet kunnen verlaten zonder een cricket wedstrijd te hebben gezien. Cricket is hier de volkssport nummer 1. Helaas kennen we de spelregels niet. Al eerder hebben we de blunder begaan door niet te weten wie Brian Lara is!  Een wereld cricket speler, recordhouder van de meeste runs en ook nog Trinididaan. Oeps, en dat weten we niet.
We maken het goed, we nemen een maxi taxi naar het park, we vertellen de chauffeur, hij blijkt John te heten, dat we cricket willen zien. Hij wordt helemaal enthousiast, maakt een extra rondje om het park en rijdt even langs het huis van superster Brian Lara, dat moeten we toch gezien hebben.
We gaan zitten in het gras, de wedstrijd gaat zo beginnen. En al gauw hebben we contact, de captain van het ene team legt ons de spelregels uit en nu begrijpen we een beetje van het spel. Het is erg ingewikkeld, typisch Brits zou ik zeggen, om zoiets te verzinnen. En er zit weinig actie in, de werper en twee slagmannen werken zich in het zweet, de andere 10 mannen staan redelijk stil. Je begrijpt we zijn nog niet echter onder de indruk van het cricket.
Maar we hebben toch een leuke dag gehad op de savanah.

Maandag 25 mei 2009: Chaguamaras
Een klus en rommeldag. We draaien een wasje, het toilet en de douche krijgen een sopje, boodschappen doen, boeken ruilen met de Stamper en de website bijwerken. Nou dat laatste mooi niet, na twee ritjes naar de kant, geen contact met het internet. Helaas.
Frans neemt wederom de bijboot op naar het postkantoor. Zoektocht boormachine. En wat denk je, het pakketje ligt er. Even meenemen denkt Frans, maar hoe naïef kun je zijn. Om het pakketje mee te nemen moeten de volgende stappen ondernomen worden
1) naar customs met een formulier om te melden dat het pakket er is, customs  geeft toestemming op het formulier om het pakket vrij te geven
2) terug naar het postkantoor, Frans krijgt de boormachine, met de boormachine en het zelfde formulier weer naar customs
3) bij customs moet het pakket opgemaakt worden om te laten zien wat er in zit, het formulier wordt verder ingevuld
4) terug naar het postkantoor om het formulier weer af te leveren
En dan na anderhalf uur, mag je eindelijk de boormachine meenemen. Tja dit is Trinidad.....
We halen een weerkaartje binnen, de voorspellingen zijn goed, noord oosten wind, we besluiten om morgen te gaan vertrekken naar Suriname.

Dinsdag 26 mei 2009 - dinsdag 2 juni 2009: Chaguamaras - Domburg (698,4 NM)
We staan op tijd op, half zeven. Ik ga na de kant en doe nog een poging onze website bij te werken. Helaas geen contact met het internet. Dat moet dan maar in Suriname.
We gaan naar immigration en naar customs. De formulieren vullen we braaf in, we krijgen een stempel in ons paspoort en we zijn vrij om te vertrekken. Nog even de laatste boodschapjes doen, diesel tanken en om tien uur gooien we los. We gaan.
Het wordt een vermoeiende en enerverende overtocht. Alles tegen de wind en stroom in, we kruipen voor uit. Over de eerst 40 mijl doen we 24 uur! Onze kotterstag breekt, we zijn dolfijnen en helaas ook een dode lederschildpad. Ruim 7 dagen later en 700 mijl verder liggen we aan een mooring in Domburg. Wil je weten hoe de oversteek was, lees dan ons oceaanlogboek.