Zondag 1 november 2009:
Tobago Cays - Admiralty Bay, Bequia (26,91NM)
positie 13.00N 61.14W
Jammer, aan alles komt een einde, dus helaas we gaan de Tobago Cays verlaten. Na een paar verlaten eilandjes of zeer schaars bewoonde eilandjes komen we nu langzaam weer in de wat meer bewoonde wereld. We gaan vandaag naar Bequia (spreek uit Beekwie). Het meest noordelijke eiland van de Grenadinen, en slechts 8 mijl vanaf St. Vincent.
Het is prachtig weer, we laveren tussen de riffen en als we eenmaal op dieper water zijn gaan alle zeilen op, grootzeil, kluiver en fok. En zo zeilen we met een prachtig windje naar Bequia.
Om drie uur laten we daar ons anker vallen in wederom het kristalheldere blauwe water. Morgen maar eens de omgeving hier verkennen.

Maandag 2 november 2009: Admiralty Bay, Bequia
Vandaag is onze huishoud dag. Douche, toilet, koelbox, bed verschonen, wasjes draaien, je kent het wel. We zijn lekker druk bezig.
Pas in de loop van de middag hebben we tijd om naar de kant te gaan. Het is even zoeken, je kunt overal aan steigertjes je dinghy afmeren, maar dan kom je in een wirwar van restaurantjes, maar waar is de weg? Uiteindelijk vinden we deze toch.
Onze volgende vraag is waar kunnen we onze afval lozen. Het valt op dat het hier erg schoon is, de huizen zien er redelijk goed onderhouden uit en zijn allemaal lekker vrolijk gekleurd. Uiteindelijk vinden we een bordje waarop de richting aangegeven is waar jachten hun afval kunnen deponeren. Het blijkt naast de vis- en groente markt te zijn. We maken gelijk gebruik om wat vers fruit te kopen, het is een vriendelijke dame maar vraagt volgens ons soms echt toeristen prijzen. Voor een ananas vraagt ze rustig 10 euro! Dat wordt me te gortig, dus dat gaat niet door. Onze rugzak is vol met tomaten, komkommer, meloen en lekkere sinaasappelen. Als we vertrekken krijgen we nog een extra komkommer mee.
We leggen de spulletjes in onze bijboot, en gaan dan rustig door het dorpje lopen. Uiteindelijk, hoe kan het ook anders, komen we natuurlijk terecht op een terrasje met ...... een rumpunch en een biertje. We laten het ons lekker smaken, nog een stukje pizza en klaar is kees.

Dinsdag 3 november 2009: Admiralty Bay, Bequia
Vandaag ben ik jarig, alweer een jaartje ouder. Ik word heerlijk verwend, de boot is versierd, allemaal kadootjes, een mooie ketting van Frans, calebassen, een spelletje kahuna, een heuse chippendale, en een boek met lekkere cocktail drinks. 's Ochtends skypen we wat af, , toch wel een groot gemak voor ons dat skype.
's Middags gaan we naar de kant, we lopen wat rond om uiteindelijk terecht te komen bij Maria's restaurant. We gaan heerlijk uit eten, Frans kiest voor een lekker mals stukje vlees en ik ga te buiten aan garnalen. De zon gaat onder, de baai wordt donker en dan komt de maan te voorschijn, het is volle maan.
En zo eindigt mijn verjaardag. Vorig jaar waren we op Fuerteventura, nog op Bequia, waar zullen we volgend jaar zijn?

Woensdag 4 november 2009:
Bequia - Young Island Cut, St Vincent (7,85 NM)
positie 13.08N 61.12W
Ons brood is nu echt op, dus we moeten nog even naar de kant. Kunnen we ook gelijk even een lekkere bak koffie halen.
Om elf uur gaat dan het anker op, we steken het Bequia channel over naar St. Vincent, het is rustig weer, dus goed te bezeilen. Wel hoog aan de wind, maar het gaat prima. We hebben gereefd grootzeil en kluiver op staan en stuiven soms met een vaartje van 7 knopen door het water. Het stroomt er behoorlijk, en het wordt diep. Is het een meter of vier als we vertrekken, halverwege de channel is het meer dan 1000 meter diep!
Even na enen laten we ons anker vallen achter Young Island Cut, maar helaas, de bodem zit vol wier en het anker 'pakt niet'. We hebben geen zin in een tweede poging, het ligt hier vol met moorings dus nemen we daar toch eentje van. De moorings zijn van Sam Taxi services, we roepen Sam op op de marifoon. Eerst maar eens onderhandelen over de prijs, de dame aan de marifoon geeft aan 15 US dollar per nacht. Het lukt uiteindelijk voor 3=2, 3 nachten liggen we en we betalen er 2, prima gedaan vind ik.
Als we de volgende dag betalen aan Jammo, snap ik er niets meer van, we moeten 50 EC betalen, dat is ongeveer 12,50 euro. Begrijpen jullie het nog?
Het is even wennen een mooring oppikken, een knoop in onze lijn en een hoop gepruts. Uiteindelijk lukt het dan toch, en dan kunnen we relaxen. Maar eerst een plons in het water, afkoelen!

Donderdag 5 november 2009: Young Island Cut, St Vincent
Vandaag gaan we naar de stad, we hebben nog geen voet op de wal gezet of er wordt een taxi aangeboden, 25 EC. Nou we zijn ondertussen experts geworden in de busjes, dus we gaan gewoon met de bus. We lopen naar de weg, steken onze hand op en ja hoor daar stopt al een bus. Het is een beetje vol, maar een beetje opschuiven en we passen er in. We zitten op een bankje, bestemd voor drie personen, maar we zitten er gewoon met zijn vieren. De jongedame naast Frans zucht een beetje. Volgende stop, er gaat iemand uit, Frans wordt naar de achterbank gedirigeerd, zo denk ik een beetje extra ruimte. Maar dan stapt er nog een dame in met een klein kindje. De omvang van de dame is twee keer de omvang van Frans. Pfff, de kreunende dame en ik moeten nog een stukje verder opschuiven. De deur gaat dicht en daar rijden we weer. Omvallen kan niet, ik zit helemaal vastgeklemd.
Een half uur laten stappen we uit op het busstation van Kingstown. We betalen, we denken dat er iets fout gaat, maar het blijkt toch echt waar, een ritje kost slechts 1 EC. Een kwartje dus. Kan volgens mij niet uit!
Het busstation is lekker chaotisch, overal busjes, overal stalletjes, groente, fruit, warme hap, je kunt het zo gek niet bedenken of het is te koop. We krijgen de dvd This is it aangeboden, de laatste film over Michael Jackson, een illegale kopie. Maar dat is hier geen probleem, overal stalletjes waar illegaal gekopieerde dvd's, cd's aangeboden worden.
We lopen door het stadje, wel weer even wennen aan de drukte, maar we vermaken ons prima. We vinden een stekkie waar we een lekker bakkie koffie halen en rond de middag is een vriendelijke meneer uit Bequia behulpzaam en wijst ons Vee Jay's waar we lekker lokaal kunnen eten. Hij probeert het eerst uit te leggen, maar hij is tandeloos, dus hoe ik ook mijn best doe, ik kan hem niet verstaan. Nou dan loopt hij toch een stukje mee.
Natuurlijk wil hij graag een guiness hebben voor zijn aangeboden diensten. "How much is a guiness?" vraagt Frans. 7 EC is het antwoord. "Well I give you 5", zegt Frans. "No problem sir". En tevreden wandelt onze gids verder.

Vrijdag 6 november 2009: Young Island Cut, St Vincent
Gaan we wel of gaan we niet? We willen eigenlijk naar de vulcano maar we hebben een moeilijke start vandaag. De energie is er nog niet. We besluiten toch maar om niet de slippers aan te doen, maar stevige schoenen. Even later zijn we dan toch zover om naar de kant te gaan. Op naar Georgetown. "Taxi?", vraagt er iemand. "No we take the buss going to Georgetown", antwoorden we. De taxichauffeur geeft aan dat we veel te laat zijn om de vulcaan te beklimmen, volgens hem hadden we minstens om 6 uur moeten vertrekken. Pfff, veel te vroeg voor ons. We zien wel.
We lopen naar de grote weg, een vriendelijke dame helpt ons om een busje aan te houden. We stappen in, op naar Georgetown. Het is een prachtige rit langs de windward zijde van St. Vincent, baaien, kleine dorpjes en een prachtig uitzicht op de oceaan.
Een uurtje later stappen we uit in Georgetown. Een klein stadje, dorpje eigenlijk. De huizen hebben vrolijke kleuren en zoals overal het is er schoon. Geen afval langs de kant van de weg.
Tijd voor een bakje koffie. Maar dat valt nog niet mee. Uiteindelijk stappen we naar binnen bij een kroeg, erg harde muziek, je kunt elkaar niet verstaan. Toch maar eens vragen of er koffie te krijgen is. De dame achter de bar lacht, er wordt hier meer drank verkocht. "If you get the coffee next door, I will make a cup for you", zegt ze. Ze blijkt Cherry te heten. Wij naar de supermarkt, kopen nescafe en terug naar Cherry. En Cherry maakt er een lekkere kop koffie van.
Even later, komt er nog iemand aan, praatje aanknopen en wil natuurlijk iets verdienen aan de white man. Hij blijkt Hazy te heten. We vertellen dat we eigenlijk naar de vulcano, La Soufrière, willen. No problem, "do you have a car? ", vraagt Hazy. Nee natuurlijk niet, we zijn met de bus. Het blijkt dat Cherry een auto heeft, een jeep, en die mogen we lenen! Aardige dame, de jeep rijdt nog wel, maar daar is het ook mee gezegd. Een echte rammelbak, zonder veren en bij het schakelen komen er hele vreemde geluiden. Ze wil er niets voor hebben, we spreken af dat we de tank voor haar vullen.
We stappen in, "ze rijden hier links", zeg ik tegen Frans. Je ziet hem denken, ja hoor dat weet ik wel. Maar tot mijn stomme verbazing blijft hij rechts rijden. Ik zeg nog een keer "ze rijden hier links". Er komt een auto van de andere kant, en deze stopt tegenover ons. En dan dringt het tot Frans door, hij gaat toch maar op de linker weghelft rijden. Het is even wennen.
Hazy wijst ons de weg, natuurlijk even stoppen voor sigaretten, maar de boef koopt in plaats van sigaretten, een klein flesje rum!
We gaan een kleine slingerpad omhoog, gaten, kuilen, dus rustig rijden. Links en rechts enorme grote bananenvelden. En dan houdt de weg op, we parkeren de auto. Het is twaalf uur en nu moeten we echt verder met de benenwagen.
Pfff, dat valt nog niet mee, het is een behoorlijke klim. We moeten klimmen naar 1000 meter, zweten zeg! Het laatste stuk is allemaal rots en kleine gruis, dus soms is het meer glijden dan lopen. Maar.....we komen er, na ruim twee uur staan we aan de rand van de krater. Hazy waarschuwt ons niet te dicht op de rand te gaan staan, met een stevige wind wordt je erover heen geduwd.
We hebben geluk, het is prachtig weer, en de zon schijnt volop. Af en toe trekken vlarden wolken voorbij. De krater ligt meestal in de mist. We kijken zo in de diepte. Daar ligt ze, ze rookt een beetje. Volgens Hazy is er zelfs af en toe vuur te zien. Het is een indrukwekkend schouwspel. De laatste uitbraak was in 1979. Hopelijk blijft ze nog even rustig.
Na een half uurtje kijken, gaan we weer naar beneden. Dat gaat een stuk sneller, maar nu worden onze knieën behoorlijk getest.
Om vier uur zitten we weer in de auto, we zijn moe maar het is zeker de moeite waard geweest.
We brengen de auto terug naar Cherry, ze heeft turkey soep gemaakt, rijkelijk gevuld met pasta en deegballen. We hebben trek dus de soep gaat er goed in. Cherry wil er niets voor hebben, een schat!
Hazy houdt een busje voor ons aan, terug naar de boot. We denken lekker uit te rusten in het busje. Nou vergeet het maar, ik geloof dat Schumacher zelf achter het stuur zit. Zo wat rijdt die kerel snel, de banden piepen en gieren, en we moeten ons stevig vasthouden. Hij raced met een busje voor hem, we ruiken het smeltende rubber van de banden. Pfff, als dat maar goed gaat.
Binnen een half uur zijn we bij Young Island, zonder kleerscheuren. Blij dat we uitkunnen stappen. Maar de voetjes hé, die zijn moe.

Zaterdag 7 november 2009: Young Island Cut, St. Vincent
"Heb jij ook zo'n enorme spierpijn?", vraag ik aan Frans. "Ja vreselijk", is het antwoord. We kunnen bijna niet meer uit bed komen, van de spierpijn. We worden afgestraft voor de enorme inspanning van gisteren.
Vandaag doen we het rustig aan, we wilden eerst een stukje verder naar Wallalibou Bay, maar we verplaatsen ons niet. We blijven zitten waar we zitten, uitrusten.

Zondag 8 november 2009:
Young Island Cut - Wallilabou Bay (10,37NM)
positie 13.14N 61.15W
We zijn er vroeg bij vandaag, om acht uur zijn we los van de mooring en varen we weg. Het is prachtig weer, helaas geen wind, dus we varen op de motor. Eerst langs Kingstown en daarna verder langs de westkust van St. Vincent. Prachtig ziet het eruit, dorpjes, bergen en heel veel groen. Na twee uurtjes varen komen we aan in Wallilabou Bay (we hebben even moeten oefenen om dit uit te kunnen spreken!).
We varen naar binnen, het is diep, erg diep en het blijft erg diep. Je moet bijna tot op het strand varen. We proberen toch te ankeren en anker uit en vervolgens met het bijbootje een (achter)lijn naar de kant brengen. Wat een gedoe, en tot overmaat van ramp worden we belaagd door de lokale bevolking, er zwerven minstens 4 vissersbootjes om ons heen, iedereen roept, captain!, missie!....ze willen aandacht. Maar ik kan niet met én iedereen tegelijk praten én  afmeren én een lijn naar de kant brengen.....tjongejonge....ik heb het gelijk gehad. Gelukkig blijft Frans rustig. Ze hangen aan onze boot en klimmen nog net niet aan boord. Nee we willen geen verse fruit, vis, brood, of wat dan ook!
Maar uiteindelijk, we poeieren ze af en we liggen. Ik ben niet echt gelukkig met de plek. Even later voelen we de bodem, de lady raakt zachtjes de bodem.
Opnieuw moeten we aan de bak. Anker op, de lijn laten we vast op de wal en zo proberen we wat meer ruimte te krijgen, dat valt nog niet mee. Na een uurtje zwoegen liggen we op iets dieper water.
Er wordt weer geroepen vanaf de kant, het blijkt Tony te zijn. Hij heeft twee moorings in het water liggen en daar liggen we nu toch wel heel dicht bij. Volgens hem kunnen we nu net zo goed één van zijn moorings pakken. We onderhandelen even over de prijs en besluiten dan aan de mooring vast te leggen.
Nu liggen we op ons anker, met een lijn op de kant en aan een mooring, nou dat moet toch wel goed komen zou je zeggen.
De rest van de dacht blijven we aan boord, we kijken op het strand en zien de gehele lokale bevolking op het strand, zwemmen, eten, elkaars haar knippen en vlechten, kortom we vermaken ons wel.
En dan opeens, zien we dat goed? "Zag ik daar nou politie met mitrailleurs lopen?", zeg tegen Frans. "Ja ik dacht het wel?", antwoord die.
Ze gaan naar een huisje, het lijkt een complete overval. Een uur lang zie je ze op en neer lopen, maar verder lijkt er niets te gebeuren. En dan gaan ze weer weg. Vreemd.

Maandag 9 november 2009: Wallilabou Bay, St Vincent
Maandag, huishouddag betekent dat voor ons. Soppen en boenen. Vandaag besluiten we de kuip een goede beurt te geven. Weet je nog dat we een tijd terug een paar kakkerlakken zagen, één hebben we gevangen maar twee bleven verstopt. Nou vandaag vinden we ze terug. "Een kakkerlak", zegt Frans. Ik gil en spring op de bank, benen omhoog. "Waar!?", zeg ik. Nou we vinden een heus kakkerlaknest onder de vlonders. Ik grijp de spuitbus, flink spuiten, waterslang erop, en weg met die beesten. Brrrrr!
Wallilabou Bay is de baai waar de films, ik geloof drie in totaal, Pirates of the Caribbean met Johnny Depp zijn opgenomen. Delen van het decor staan er nog, maar het wordt niet onderhouden en brokkelt steeds verder af. Jammer.
Aan het eind van de middag gaan we naar de kant, uitklaren bij customs. Volgens de pilot is customs hier tussen 5 en 6 uur. Half zes zien we hem aankomen. Lekker op zijn gemakkie. We moeten betalen, want het is buiten kantoortijd. Tja dat is lekker makkelijk, tijdens kantoortijd zijn ze gewoon niet open.
We lopen terug naar de enige kroeg hier aan de kant. Eigenaar is Anthony Edwards, maar iedereen noemt het Tony. We gaan een biertje drinken. Tjeetje, die Tony gaat zitten en begint te praten en stopt niet meer. Waar is de stopknop? Hij ratelt maar door, heeft wel veel gezien en gedaan en ook in Tilburg gewoond, in het Duitse leger gezeten en les gegeven in New York. Het is een gezellig vent, erg vriendelijk, een verademing. Dringt zich niet op en let op je spullen. Hij heeft het niet zo op de mensen hier, "they are your friends, but as soon as you turn your back they steel things from you" zegt-ie.
We blijven plakken, en al gauw hebben we een aantal biertjes op. We willen gaan, maar a beer from the house zegt Tony. Nou nog eentje dan.
Rond negenen klimmen we weer aan boord, dat gaat best moeizaam met alle biertjes......en dan moeten we de boot nog vaarklaar maken want morgen willen we om 7 uur varen!

Dinsdag 10 november 2009:
Wallilabou Bay - Soufrière Bay, St. Lucia (35,52NM)
positie 13.51N 61.03W
's Avonds een vent, 's ochtends een vent. En inderdaad om 7 uur varen we de baai uit.
Zolang we langs St. Vincent varen is het vrij rustig, maar wanneer we eenmaal het eiland voorbij zijn, stuift de wind om het hoekie! Windkracht 5, gelukkig hebben we een rif in het grootzeil. Even later wordt de wind constanter en minder hard, windkracht 3 tot 4 en we kunnen heerlijk zeilen, gereefd grootzeil, fok en kluiver en zo stuiven we door het water. Van verre zien we St. Lucia al liggen. Kenmerkend zijn twee bergtoppen, de kleine en de grote pitons. Het is een prachtig gezicht.
We hebben de hele dag al de vislijn uit, maar tot nu toe, niets. We denken dat we te snel varen, 7 knopen door het water. Maar dan, net als we er bijna zijn en de vislijn willen binnenhalen.....beet. En enorme vis, de lijn rolt af en af en toe zien we de vis boven water springen. Hij probeert zich los te rukken. We halen de lijn binnen, we hebben een grote dorade gevangen, 80 cm lang en een paar pondjes schoon aan de haak. We houden er drie maaltjes aan over. Twee maaltjes voor in de vriezer, en vanavond eten we verse vis met salade.
We varen de baai naar binnen, de dieptemeter geeft nog steeds geen diepte aan! Tot op de kant is het 20 meter diep, ankeren is dus geen optie. Gelukkig zijn er een aantal moorings gelegd en daar pakken we eentje van. Ook nu weer, zodra we in zicht komen, schieten de lokale boys je aan, helpen om de moorings voor je te pakken, verse fruit, vis, souvenirs, ....alles om maar iets te verdienen. Wegwezen, we zijn nog bezig om 'af te meren'.

Woensdag 11 november 2009: Soufrière Bay, St. Lucia
Gisteren hadden we geen puf, dus vandaag naar de kant om in te klaren. Gelukkig doen ze niet moeilijk, we vullen alles in en onze paspoorten worden gestempeld. En geen kosten voor het inklaren!
Zodra we uit onze bijboot stappen komen 'ze' weer naar je toe. "I am the right man", zegt de taxi driver. Hij wil ons wel naar de Sulphur springs, de zwavelbronnen, brengen. 60 USD vraagt-ie zonder blikken of blozen, voor de bronnen, botanische tuin en mineraal baden. Als we zeggen alleen naar de zwavelbronnen te willen, wordt het aanbod 40 USD. We lachen hem nog niet uit. 40EC doen we als tegenbod, nee dat kan voor hem echt niet uit. 60EC is zijn laatste bod.
Nou we gaan wel met de lokale bus, volgens de taxichauffeur kan dat helemaal niet, terug is moeilijk, en als je uitstapt moet je nog 45 minuten lopen van de bushalte naar de bronnen. Wat blijkt?
De bus gaat wel, kost 2 EC en het is 800 meter lopen van de bushalte naar de zwavelbronnen. Boeven zijn het!
De sulphur springs zijn borrelende en stinkende bronnen van de vulkaan. Borrelende modderpoelen, jammer dat het zo toeristisch is, maar het is wel indrukwekkend. Je kunt er bijna met je auto tot in de borrelende modderpoelen rijden, dus heet het ook wel 'de enige drive-in vulkaan ter wereld'.
Aan boord hadden we al een paar keer een rotte eieren lucht geroken, wat een stank zeiden we tegen elkaar, maar nu begrijpen we het. Het is natuurlijk de zwavel van de vulkaan die je ruikt.
We lopen terug naar het dorp Soufrière, eten een hapje en gaan naar de boot. Tijd voor ontspanning en verkenning van onze onderwaterwereld.

Donderdag 12 november 2009:
Soufriére Bay - Rodney Bay, St. Lucia (16,26NM)
positie 14.04N 60.57W
Vandaag schuiven we een stukje verderop naar het noorden. We hebben niet zo geweldig gelegen aan de mooring, erg onrustig water, dus we willen hier niet langer blijven. We gaan door naar Rodney Bay, helemaal in het noorden van St. Lucia. We zijn lui, het is hoog aan de wind zeilen, maar we zetten gewoon de motor aan.
Even na enen varen we de baai binnen, het is een mooie ruime baai, zandgrond, dus goede ankergrond, en niet te diep. Op zes meter laten we ons anker vallen. Prima, maar het lijkt hier wel Spanje.
Strand, zonnende mensen, strandstoelen, allemaal hotels en restaurants langs het strand. Af en toe komt er een banaan voorbij met daarop joelende mensen, en de jetski maken regelmatig rondjes om onze boot. Toerisme dus.
De marifoon staat aan, en ik hoor de Fysaga, het is Tim. We hebben Tim en Sharon ontmoet in Wallilabou Bay. Hij kan de andere 'kant' op de marifoon, dus ik roep Tim op en bied een relay aan. We maken gelijk een afpraak om vanavond samen te gaan eten.
Om zes uur stappen we in de dinghy en gaan naar de kant. Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we de Fysaga. Ze liggen in de grote  marina en gaan binnenkort uit het water. Bij het uitstappen uit de dinghy verliest Frans zijn bril, plons in het water. Nog een graai door het water maar het is donker, dus te laat. Morgen maar eens een duik nemen en kijken of we de bril terug kunnen vinden.
We zoeken een gezellig restaurantje, helaas voor ons een beetje toeristisch, en het is vooral niet local. Maar het even is prima, we hebben een gezellige avond en voordat we het weten is het laat.

Vrijdag 13 november 2009: Rodney Bay, St. Lucia
Eerst naar de kant, op zoek naar de bril. Snorkels en flippers gaan mee, Frans neemt een sprong in het water, maar het is redelijk diep, ruim 3 meter en het water is behoorlijk troebel. Dat wordt moeilijk.. Er moet een duiker aan te pas komen, maar dan komt Charlie langs.  En natuurlijk roept hij "I am your man". Eerst maar eens de snorkel en flippers van Frans lenen. Hij verwacht de bril zo wel te kunnen vinden. Maar na een uurtje vruchteloos duiken, geen geluk. Ik zit al een tijdje te zeuren dat hij zijn duikuitrusting moet gaan halen. Hij zegt ja, maar gaat ondertussen gewoon stoïcijns door. Uiteindelijk begrijpt Charlie ook dat de duikuitrusting nodig is.
Hij verdwijnt, na een kwartiertje komt-ie terug met een duikfles. Weer terug, om de regulator op te halen. Charlie sluit de duikfles aan, wat blijkt, de duikfles is leeg. Terug naar de winkel, helaas die is dicht, en dus kan Charlie de duikfles niet vullen. Natuurlijk gaat hij weer met de snorkel het water in. Grrrr!
We spreken af dat we vanmiddag wel terugkomen, dan heeft hij de tijd om zijn duikfles te vullen.
We gaan naar een chandler om wat spulletjes te kopen voor de boot. Als we uit de chandler komen, komt Charlie eraan........en houdt triomfantelijk de bril in zijn hand. Hij kon ondertussen een duikfels lenen van een vriend, en toen had hij de bril in no-time. Wij blij, Charlie blij.
De middag hebben we nodig om te relaxen, want 's avonds is het tijd voor de jump up. Een straatfeest in Gros Islet, Gros Islet is een dorpje naar de marine. Elke vrijdag wordt daar de straat bezet door eet- en drank tentjes. Veel sterke drank en bier, en muziek. Hoe later op de avond, hoe meer muziek, hoe meer mensen en er wordt vrolijk gedanst midden op strand. We zijn natuurlijk aan de vroege kant, maar vermaken ons prima. Eerst maar eens het dorpje een beetje verkennen. We gaan een hapje eten, we proberen kidneys (nieren van een rund), ik vind het niet erg lekker, maar ja, je moet het eens proberen niet waar. De kip is lekkerder, lekker mals en sappig. En natuurlijk een biertje erbij. De lokale bier is hier piton, genoemd naar de bergen van St. Lucia.
Rond negenen komt het feest een beetje los. De beentje van de vloer, en natuurlijk doen we ook mee, maar ik voel net een houten klaas als ik de locals zie swingen. Hun hele lijf beweegt mee in het ritme. Volgens mij zit alles los, fantastisch!

Zaterdag 14 november 2009: Rodney Bay, St. Lucia
We hebben het maar druk met onze afspraakjes. Vandaag hebben we een koffie afspraak met Jeanne en Angela, de twee canadese leraressen die we op Grenada hebben ontmoet tijdens ons tripje met Herman. Jeanne en Angela geven hier les in Rodney Bay.
Het is leuk om elkaar weer te zien, maar ik geloof dat wij meer hebben gezien van het eiland dan zij. We drinken een bakkie samen en lunchen. Na de lunch gaan we weer terug naar de boot, de dames moeten nog werken. En wij vinden het wel lekker om een beetje te relaxen.
Gregory, de groenteman komt nog even langs. Hij blaast op een grote schelp om zijn komst aan te kondigen. Zijn scheepje is versierd met vlaggen, Gregory zelf zie je bijna niet, en de bodem ligt vol met vers fruit. Ik koop van alles wat, en natuurlijk moet er onderhandelt worden over de prijs. 6 sinaasappelen voor 10 EC (ongeveer 2,50 euro), het lukt uiteindelijk om 10 sinaasappelen voor 10 EC te krijgen. We worden steeds vaardiger in de onderhandeling. Een leuk spel van loven en bieden.

Zondag 15 november 2009: Rodney Bay, St. Lucia
Een dag aan boord, we gaan niet naar de kant. We maken er zowaar een klus ochtend van. De generator moet een onderhoudsbeurt en ik ga buiten lak verwijderen. Het is lang geleden dat we geklust hebben, we vinden het ook wel weer leuk om eens lekker bezig te zijn.
De middag is voor de ontspanning, boekje lezen, een duik in het lekkere water en schommelen in de hangmat voor op het dek.

Maandag 16 november 2009: Rodney Bay, St. Lucia
Om half tien zitten we in de dinghy, we gaan naar de kant. We pakken een busje en zijn op weg naar Castries. Castries is de hoofdstad van St. Lucia. De straten zijn rechttoe, rechtaan, in grote vierkante blokken. Veel kraampjes, en het lijkt of iedereen overal dezelfde prullaria en rommel verkoopt. En natuurlijk de vis- en groente markt. We vermaken ons prima. Maar helaas voor de verkopers, ze slijten weinig aan ons. We laten ons alleen verleiden om dit keer toch de illegale kopie van This is it (Michael Jackson) te kopen. Eens zien of de illegale kopie werkt. De verkoper verklaart natuurlijk plechtig dat het een goede kopie is.
Rond tweeën gaan we weer terug, even onze spullen ophalen bij de chandler, er is nog tijd voor een lekker ijsje en dan terug naar de boot.

Dinsdag 17 november 2009: Rodney Bay, St. Lucia
Een rommeldag aan boord, vandaag. De huishoudelijke karweitjes staan op ons programma, en we hebben twee ventilatoren gekocht. Frans is bezig deze te installeren in beide slaapkamers, hebben we ook wat verkoeling als we slapen. Wel zo prettig.
Aan het eind van de middag gaan we naar de kant, we moeten nog uitklaren. Als we het vertrek binnenlopen, zien we 4 mannen en een vrouw zitten. Televisie kijken! Er is één of andere Amerikaanse rijdende rechter op de tv en dat wordt vol interesse gevolgd. Helaas,  één van de vijf moet ons toch helpen.
Na een half uur zijn we klaar, formulieren ingevuld, paspoorten gestempeld, havengelden betaald, we mogen vertrekken. Op naar Martinique.

Woensdag 18 november 2009:
Rodney Bay - Fort-de-France, Martinique (34,06 NM)
positie 14.35N 61.04W
Zeven uur, onze wekker gaat af. Spulletjes opruimen, zowel binnen als buiten. Op het moment dat we onze zonnetent op willen ruimen, komt er net een enorme hoosbui over, we wachten even. Vijf minuten later is het weer droog, en schijnt de zon weer.
Ondertussen komt er nog even een local langs, zijn rubberbootje is een beetje leeg, of we kunnen helpen met oppompen. Frans is wel zo goed en haalt de pomp tevoorschijn.
Om acht uur zijn we dan echt zover, anker op, we vertrekken. Gereefd grootzeil en kluiver gaan op. Het is heerlijk zeilweer, de wind is nog een beetje vlagerig om het noordelijke puntje van St. Lucia, maar eenmaal op zee is de wind redelijk constant. Een uurtje later gaat ook de fok erop. We zeilen fantastisch.
Toch maar geen vislijn uit dit keer, want we hebben nog verse dorade in onze vriezer en dus geen ruimte voor een nieuw vers visje. Volgende keer maar weer eens proberen.
Rond half drie kunnen we ons anker laten zakken voor Fort-de-France, we zijn op Martinique, op de Franse Antillen. Het is een rustige ankerplek, er liggen slechts een paar motorboten. Het zeilersmekka op Martinique is Le Marin, maar daar liggen honderden boten en de chartervloot van Martinique. Het leek ons wel zo prettig om voor de hoofdstad te liggen, alle gemakken dichtbij de hand en weinig schepen.
Lang geleden dat we zo dicht bij een grote stad hebben gelegen, morgen gaan we aan wal, we blijven vandaag nog lekker aan boord.

Donderdag 19 november 2009: Fort-de-France, Martinique
We gaan naar de kant, roeiend. Onze ochtendgymnastiek, maar we liggen vlakbij, dus is het maar een klein stukje roeien. Eerst maar eens naar Sea Services, een scheepswinkel. En hier kun je inklaren, vertelt onze cruising guide. En warempel, je kunt er inklaren. Het is doe-het-zelf. Achter de computer vul je de gegevens in, print het formulier en de winkelbediende stempelt het af. Dat gaat vlotjes.
We lopen nog eens even goed door de scheepswinkel, de pilot van cuba, vlaggetjes van Dominica en Curacao en een ledlampje rijker en vele euro's armer lopen we de winkel weer uit.
Ja alles gaat hier in euro's en dat is voor ons wel even wennen en schrikken. De prijzen van de meeste produkten zijn hier net zo hoog als in Nederland, maar sommige produkten zijn veel goedkoper, zoals kleding. En je kunt hier leuke kleding kopen, erg modieus. De mensen zijn hier sowieso modieus en gracieus en allemaal zeer vriendelijk. Alleen.........ze spreken Frans en ons Frans is niet zo geweldig. Maar goed langzamerhand borrelen er wat Franse woorden op, ver weg uit een lang vergeten geheugen.
Tijd voor een bakkie, en daarna een rondwandeling door de stad. We vinden een foldertje rent-a-car. We lopen er heen, het blijkt erg ver achteraf te zijn. Na wat vragen, in het Frans, vinden we het. Zaterdag brengen ze de auto bij de haven en dan gaan we een dagje toeren over het eiland. Op schoolreis, leuk.
Fort-de-France is een grote stad, meer dan 100.000 inwoners en je kunt hier alles kopen wat je nodig hebt, ook de supermarkten puilen uit en hebben werkelijk alles. En natuurlijk zijn er veel terrasjes, restaurants en andere gezellige tentjes.

Vrijdag 20 november 2009: Fort-de-France, Martinique
We blijven een dagje aan boord, Frans installeert de tweede ventilator in ons gastenhut, en ik haal de stuurboord zijde kaal, de laatste restjes lak worden eraf geschrapt.
We zijn lekker bezig tot een uur of twaalf en dan houden we het voor gezien.
Het is tijd voor een uiltje, boekje en even zwemmen. Ontspanning dus, ondertussen hebben we een fantastisch uitzicht op Fort-de-France, en de bergen in de verte.
We eten 's avonds lekker buiten in de kuip en opeens draait de wind. De wind komt achterin, vreemd. Er komt een bui aan, ik kijk naar voren en zie dat onze buren, een catamaran die voor ons liggen wel heel dicht bij ons liggen. Een metertje tussen ons en de catamaran. Frans gaat naar voren, 'I think your anchor is not holding', zegt Frans. De Canadezen zijn een beetje eigenwijs, nee het is de windvlaag volgens hen. Maar uiteindelijk zien ze toch dat het niet goed komt. Ze krabben. Ze doen de motor aan, halen het anker binnen en zijn vervolgens een uurtje bezig met een nieuwe ankerpoging. Pfff, dat ging allemaal net goed.
Zo plotseling als de bui kwam, zo plotseling is de bui ook weer verdwenen.

Zaterdag 21 november 2009: Fort-de-France, Martinique
Zeven uur, de wekker loopt af. Ontbijten, en natuurlijk regent het nu. Als we in onze bijboot stappen, spettert het nog een beetje, maar we komen redelijk droog aan de kant.
Om acht uur hebben we afgesproken bij de McDonald, daar wordt ons huurautootje afgeleverd. Een knalgele peugeot 107. Inderdaad, acht uur precies komt het gele autootje aanrijden. We handelen de administratie af en dan is de auto de gehele dag van ons.
Het rijden is hier prettig, net als in Nederland, stuur aan de linkerkant en we rijden rechts. Dus gemakkelijk.
Het is even zoeken in de grote stad, maar dan hebben we de juiste weg gevonden. We gaan eerst naar de bergen, via Balata-Tourtet, waar de Sacré Coeur staat (ziet er niet uit) over de bergpas naar uiteindelijk Morne Rouge. Helaas is het erg vochtig en in de bergen rijden we in de wolken, dus geen spectaculair uitzicht.
Even voor Morne Rouge hebben we een koffiestop en daarna is het de beurt aan Morne Rouge. We verkennen het plaatsje, het ligt aan de voet van de Mont Pelée. In ons beste Frans vragen we de weg naar het Musée des Volcans, en het lukt we vinden het museum. We willen graag de film over vulkanisme zien. We moeten een uurtje wachten, want op dit moment draait de Franstalige versie. Over een uurtje draaien ze speciaal voor ons de Engelstalige versie.
De film is indrukwekkend, Mount Pelée is in 1902 letterlijk geëxplodeerd, in drie minuten tijd is het stadje St.Pierre letterlijk verzwolgen door een drukgolf, as en giftige dampen. De inwoners hadden geen schijn van kans, alle inwoners zijn omgekomen. Op één na, een gevangene die ter dood veroordeeld was. De gevangene werd beschermd door dikke gevangenismuren. Hoe cynisch.
We krijgen een goede indruk over het ontstaan van de eilanden en het vulkanisme. Fascinerend.
Natuurlijk moeten we na de film naar St. Pierre. Het ligt aan een prachtige baai, daar gaan we zeker nog ankeren voordat we naar Dominica gaan. St. Pierre is opnieuw opgebouwd, maar het is nu niet meer dan een klein vissersplaatsje bestaand uit twee lange recht straten. We vinden er wel een boulangerie, patisserie. Dus tijd voor de lunch, ons stokbroodje eten we op aan het strand onder de bomen. Lekker in de schaduw, wel oppassen voor de mieren.
Omdat we toch nog met de boot St. Pierre willen bezoeken, besluiten we een bezoek aan het lokale museum en de cel van Cyparis, de enige overlevende van de vulkaanuitbarsting, uit te stellen tot dan.
We gaan nu terug, via Morne Rouge, rijden we naar de oostkant van Martinique. Langs de kust gaan we naar het zuiden, natuurlijk stoppen we even bij het plaatsje Francois, en dan gaan we door naar Le Marin. Het schijnt het zeilerscentrum te zijn van Martinique. Inderdaad, wat een drukte en hectiek. We zijn blij dat we ons anker hebben laten vallen in Fort-de-France.
Na nog een paar steile en zeer kronkelende weggetjes zijn we om half zes weer bij Sun cars. We leveren de peugeot weer in. Fijn autootje.
Te voet lopen we terug naar de stad, maar de stad is uitgestorven, het oude centrum ligt er leeg en verlaten bij. Jammer.
We vinden uiteindelijk een restaurantje aan de boulevard. Tijd voor een lokaal biertje, we blijven er eten. Ik probeer eindelijk de lambi (smaakt heerlijk) en Frans heeft een lekker stukje vlees.
Het wordt gezellig druk in het restaurant, er speelt een quintet jazz muziek. Maar om tien uur gaat bij mij het lampje uit, de energie is op. De oogjes worden moe....tijd om naar de boot te gaan.

Zondag 22 november 2009: Fort-de-France, Martinique
We blijven een dagje aan boord, we hadden nog wel plannen om naar de kant te gaan, maar we hebben geen zin. Dus een ontspannen dagje vandaag, boekje lezen, zwemmen, in de hangmat liggen luieren, kortom het bekende werk...

Maandag 23 november 2009: Fort-de-France, Martinique
De watermaker kreunt, piept, en rochelt; al een tijdje. Een behoorlijk lawaai dus, hoog tijd voor onderhoud. Frans haalt de watermaker tevoorschijn uit de bakskist en demonteert deze. Er blijkt een o-ringetje te zijn versleten, voor de rest is er niets te zien. Schoonmaken, invetten en weer in elkaar zetten. Het klinkt simpel, maar al met al is Frans 6 uur bezig met de watermaker. En daarna loopt-ie weer als een zonnetje.
Ik doe ondertussen wat huishoudelijke klusjes en roei naar de kant. Boodschappen, onze netjes (waar altijd fruit en groente in ligt) zijn leeg, koelkast en koelbox zijn ook leeg. Dus tijd om verse spullen te halen. En natuurlijk ook wat meer luxe spullen, ik vind een heerlijk stukje brie, lekker voor bij de borrel! Dus ik kan het niet laten en neem dit ook mee. Al met al wordt mijn winkelwagentje toch wel erg vol en ik sjouw me een breuk terug naar de bijboot. Na een paar ruststops ben ik eindelijk bij de dinghy en roei weer terug naar de boot. Pfff, valt nog niet mee boodschappen te doen als je te veel koopt en je alles moet sjouwen.

Dinsdag 24 november 2009:
Fort-de-France - St. Pierre, Martinique (12,49 NM)
positie 14.44N 61.10W
We verslapen ons schandalig, het is 9 uur als we tevoorschijn komen. Nou ja we hebben alle tijd, dus zo erg is het nu ook weer niet. Na ons ontbijtje haalt Frans het anker op, we varen weg. Bestemming vandaag is St. Pierre waar we eerder al zijn geweest met de auto.
Het is prachtig weer, de zon schijnt volop, en er staat een licht briesje. We hijsen het grootzeil (gereefd) en de kluiver gaat uit. En zo zeilen we naar St. Pierre. Onderweg komen we, sinds lange tijd, een enorme groep dolfijnen tegen, ze zijn er plotseling. We zien veel rugvinnen rondom de boot en dan even plotseling zijn we ze ook weer verdwenen.
Even voor tweeën varen we de baai binnen waaraan St. Pierre ligt. Het is diep en we moeten tot vlak op het strand varen. Er liggen al een aantal boten, dus het is even zoeken. Goed opletten waar je je anker laat vallen, want er liggen hier 12 scheepswrakken. Toen de vulkaan tot uitbarsting kwam in 1902 zijn er ook 12 schepen die hier voor anker lagen gezonken.  En in deze wrakken wil je niet dat je anker blijft haken!

Woensdag 25 november 2009: St. Pierre, Martinique
We blijven een dagje liggen bij St. Pierre, rond koffietijd gaan we naar de kant. Roeiend, we slepen de dinghy op het strand, ziezo die ligt goed.
Daarna is het eerst tijd voor een bakkie en het internet café. We hebben erg veel moeite hier op Martinique om internet op te pikken, maar vandaag lukt het dan toch in het café. Kunnen we eindelijk onze website bijwerken en de emails binnenhalen.
Daarna lopen we door het dorpje, twee straten, allebei éénrichtingsverkeer. En er gaat zwaar vrachtverkeer door het dorp. Natuurlijk is er geen voetpad, en als er al een stukje is dan is dit bezet door geparkeerde auto's. Telkens als er weer een grote vrachtwagen aankomt, drukken wij ons plat tegen de huizen.
We gaan naar het museum, een vriendelijke dame geeft ons een rondleiding, we zien iets van St. Pierre van voor 1902, voor de uitbarsting van Mont Pelée. En er zijn overblijfselen te zien van de uitbarsting, gesmolten glazen, zelfs een gesmolten tuba, in drie minuten was het dorp van de aardbodem verdwenen. Vreselijk!
We lopen verder, naar de overblijfselen van de gevangenis, hier heeft de gevange Cyparis de ramp overleeft. Het is een kleine ruimte met enorme dikke stenen muren, die zijn leven hebben gered. Cyparis is vervolgens een bezienswaardigheid geworden vanwege zijn brandwonden in een Amerikaans circus, in 1929 is hij in Panama gestorven aan de gele koorts.

Donderdag 26 november 2009:
St. Pierre - Portsmouth, Dominica (53,36NM)
positie 15.33N 61.27W
Groempff! Groempff! Het lijkt wel een varken dat we horen, in het water naast de boot. We hebben ons anker laten vallen in Portsmouth in de schemering en de zon is al onder. Frans wil nog even zwemmen. Maar daar horen we het weer.  Groempff! Wat is dat? "Frans ik heb toch liever dat je niet gaat zwemmen in het donker", zeg ik. "Eerst morgen maar eens dat vreemde geluid achterhalen".
Gelukkig Frans blijft aan boord, en we douchen ons allebei op het achterdek.
Vanochtend vroeg hebben we St. Pierre verlaten, op tijd weg, want het is een lange tocht naar Dominica. Eenmaal voorbij Martinique kunnen we lekker zeilen. Alle zeilen hebben we op, gereef grootzeil, kluiver en fok. We zeilen heerlijk. Wanneer de 26 mijl van het Dominica channel overgestoken zijn en we in de luwte van Dominica komen, valt de wind weer weg. Motorsailen dus.
Eenmaal ter hoogte van Roseau besluiten we toch door te gaan, naar Portsmouth. Volgens onze pilot lig je daar beter dan bij Roseau, minder deining en je kunt er ankeren. Het is nog spannend of we het halen voor donker.
Een half uurtje na zonsondergang komen we aan, het schemert al een beetje, maar we kunnen de omgeving nog redelijk zien.
Maar dan opeens, gnrrr, groempff! Dit geluid kunnen we nog niet thuis brengen.

Vrijdag 27 november 2009:  Portsmouth, Dominica
We zijn erachter! Met grote regelmaat zien we schildpadden rondom de boot te voorschijn komen. En telkens als ze een hap lucht halen horen we groempfff! Gelukkig we kunnen weer tevreden zwemmen.
Op naar de kant, we liggen voor een hotel en deze heeft een steiger, een beetje gammel maar goed we kunnen de dinghy eraan vast maken. We lopen naar customs om in te klaren. De pilot aangeeft dat in- en uitklaren in één handeling gaat als je korter dan 14 dagen blijft, een makkie dus, denken we. Helaas, de dienstdoende officier denkt er anders over, we moeten gewoon terugkomen om uit te klaren.
We wandelen door naar Portsmouth, een klein stadje, arm en rijk dicht bij elkaar. Dominica schijnt het armste land van de Carieb te zijn.
Het is even zoeken, we willen iets eten, en de restaurantjes zijn dicht of zien er niet uit. Uiteindelijke komen we terecht helemaal aan de andere kant van de baai, ongeveer 5 kilometer verderop.
We hebben geen puf om terug te lopen in de warme zon, dus lui als we zijn nemen we een busje.

Zaterdag 28 november 2009: Portsmouth, Dominica
Een dagje aan boord vandaag, ik haal de bakskisten weg en haal het laatste lak van ons teakdek. Dom eigenlijk, als ik lang genoeg wacht brandt de zon het lak er vanzelf wel af.
En Frans denkt even een lampje te vervangen. Toen we hier aankwamen merkten we dat ons stuurboord navigatielicht het niet deed. "Dus vandaag even een lampje vervangen", zegt Frans. Het is negen uur. Zes uur later, drie uur 's middags, het lampje is vervangen. Wat een klus, niet alleen het lampje was kapot, ook de bedrading was gecorrodeerd. Pffff, wat een gedoe, maar alles is weer in orde en we hebben weer een mooi groen lichtje.

Zondag 29 november 2009: Portsmouth, Dominica
Zes uur, de wekker gaat af. Een uurtje later komt Faustin Alexis ons halen. Hij is onze gids voor vanochtend en met hem gaan we de Indian River een stukje op. De Indian River wordt al gauw een stuk smaller en je vaart onder een bomendak. Een prachtige omgeving, stil, de natuur wordt wakker, we horen en zien veel vogels. De rivier is vol met vis. Het is een natuurgebied, en de natuur wordt met rust gelaten.
Om half tien zet Faustin ons weer keurig af bij de boot. We hebben nog de hele dag voor ons, en toch al veel gezien. We brengen de rest van de dag al luierend door, je kent het wel, het bekende riedeltje, zonnen, lezen, uiltje knappen en zwemmen......

Maandag 30 november 2009: Portsmouth, Dominica
Dominica is voor het overgrote deel natuur, natuur en nog eens natuur. Veel watervallen, kraters, een borreld kratermeer, dus eigenlijk moet je het wandelend verkennen. Huur een gids en ga de bergen in. Maar ja we zijn te lui, we vinden het wel goed.
We nemen gewoon vandaag een busje, we gaan naar de hoofdstad Roseau. Het is een oud, briek en gammel busje. Kruipend omhoog tegen de soms steile hellingen. Maar goed we komen vooruit. Helaas zien we weinig van de omgeving, want de ramen zitten op kabouterhoogte en we zitten met ons hoofden in het plafond.
Na een uurtje stappen we uit, we zijn in Roseau. In leuke stad, de straten zijn allemaal in vierkante blokken, dus verdwalen kun je er niet. We lopen wat door de stad en uiteindelijk komen we terecht in een restaurantje, op de eerste verdieping, op de veranda zitten we. Mensjes kijken, fantastisch. De mensen zijn druk, er zijn komende maand verkiezingen en dat kun je merken. Overal vlaggen van de verschillende partijen, auto's met luidsprekers door de straten die de partij boodschap brengen, en op de radio geen muziek maar levendige en felle debatten.
Terug naar Portsmouth, dit keer hebben we in de bus goed uitzicht, maar we zitten als haring in een tonnetje. Volgens de chauffeur kan er nog wel eentje bij, opschuiven dus. De boodschappen op schoot en daar gaan we doen. We moeten ons uitvouwen, als we uit de bus stappen.
Bij de dinghy wacht ons een verrassing. Tjee, wat is de branding toegenomen. De steiger van het hotel heeft het zwaar te verduren, enkele planken zijn al weggeslagen en het terras krijgt regelmatig een golf over zich heen. Onze dinghy is omgetoverd tot een aquarium, er liggen behoorlijk wat kleine visjes in de boot. Er staan al een paar jongens, medicijn studenten want hier is een groot universiteitscomplex vlakbij, te kijken. Frans klimt in de dinghy, de jongens bieden de hulpende hand. Hup, eerst maar eens de vissen overboord. Ik geef de boodschappen aan, en bij een juiste golf klim ik ook aan boord. Maar dan, we hebben een ankertje uitgegooid om de dinghy van de steiger te houden, maar deze zit muurvast. Hoe Frans ook trekt, vast. Niet los te krijgen. We zetten de lijn op de steiger, morgen maar eens proberen het anker op te halen als het water rustiger is. Nu terug naar de lady. Gelukkig liggen we een eindje uit de kust, en heeft onze lady geen last van de branding.