Donderdag 1 oktober 2009: Prickly Bay, Grenada
Tjonge, jonge zo'n baantje wil ik ook wel. We zijn bij customs en immigration om in te klaren. Vaanaf 8 uur zijn we open, we zijn er even na negenen, maar nog niemand te zien. Half tien komen ze rustig aanrijden in een busje. Er zijn twee kantoortjes, beide kantoortjes worden opengedaan, en de administratie dat in het ene kantoortje zit wordt vooral in een rustig tempo overgebracht naar het andere kantoortje. Daar gaat weer een stapel boeken en formulieren.
Ziezo, na een kwartiertje op en neer lopen, zijn ze gereed. We mogen plaatsnemen. We vullen alle formulieren in, dit keer wordt het ons gemakkelijk gemaakt, geen carbonpapier er tussen leggen, nee het orgineel kent zelf iets van carbon, stevig de pen erop drukken invullen en je hebt vier kopiëen. De financiën worden afgewikkeld en we mogen tot eind december hier blijven.
Tijd voor een bakkie, we wandelen verder richting St. George's en aan het binnenmeertje vinden we een koffiewinkeltje. We kopen twee bakkie en lopen naar de waterkant. "Have a nice seat in the shadow and enjoy your coffee. Welcom in Grenada". Het is Herman. We maken kennis met Herman. Herman is een wandelende encyclopedie. Hij weet alles van Grenada. Nadat onze koffie op is, willen we verder lopen. Herman loopt gezellig met ons mee. En je voelt hem al.....hij heeft zich laten inhuren door ons al gids. Tenminste dat vindt hij. Ik vertel hem nog even dat we het gezellig vinden dat hij meeloopt, maar nee we huren hem niet in als gids. Dus geen betaling. "No problem", zegt Herman. Hij loopt met ons mee het centrum van St. George in, we gaan over de markt. Overal ruik je heerlijke geuren van specerijen. Kaneel, foelie, nootmuskaat, cacao,.....jammie. En de mensen zijn erg vriendelijk, praatje maken, kijken wat ze allemaal aan te bieden hebben.......natuurlijk willen ze verkopen, maar ze blijven vriendelijk ook als je niets koopt. We willen eigenlijk Herman wel kwijt, het is wel zo gezellig met z'n tweeën de stad te verkennen zonder een derde rad. Tja en wat we vreesden gebeurt, Herman wil een tip, "just a small tip, so I can by a soda", zegt Herman. Nou dat doen we dan, Frans strijkt over zijn hart.
We slenteren verder door de smalle straatje, lopen langs een abattoir (brrr je wordt spontaan vegetarier), lopen over de vismarkt, vinden een eettentje en eten een hapje. Geen menu kaart, het is eten wat de pot schaft. Je kunt kiezen tussen vis, kip of soep. Ik kies vor de vis en Frans voor de kip. Het smaakt ons goed.
In de loop van de middag gaan we terug. We komen weer langs het binnenmeertje en wie zien we daar? Juist, Herman. Natuurlijk maken we een praatje. Hij heeft iets voor ons geregeld, komende zondag pikt hij ons op met een busje en dan maken we een toer over het eiland voor slechts 100 EC voor ons tweeën. Ongeveer 25 euro. De eerste offerte was 120 US dollar, wel een verschil. We vragen nog of zondag niet alles dicht is. Dat wuift Herman ver weg. "We have a deal", zeggen we.

Vrijdag 2 oktober 2009: Prickly Bay, Grenada
Toch maar even ons reisgidsje raadplegen, het blijkt dat zondag bijna wel alles dicht is. Die Herman toch!
We gaan naar de kant, happy hour, tijd voor een rumpunch. We raken aan de praat met Jerry, een Englishman die in Australië woont. Gezellige kerel. Hij heeft het eiland verkend met lokaal vervoer. Dat gaan wij ook maar doen, we laten ons zondag toch maar rondtoeren door Herman, hebben we een eerste indruk en dan gaan we met de local busjes. We zien wel.
Half zeven er komt een steelpan band, gezellig, de vrolijke klanken van de steelpan begeleiden ons bij onze pizza. Het wordt donker, de zon gaat onder, de groene flash hebben we nog niet gezien, maar misschien gaat dat nog eens lukken hier in de Carieb.

Zaterdag 3 oktober 2009: Prickly Bay, Grenada
Vandaag blijven we aan boord, we luieren, relaxen, en genieten van het mooie weer. En we trekken de stoute schoenen aan. Twee jaar geleden hebben we ons duikbrevet gehaald en het wordt hoog tijd om dat eens te gaan gebruiken. Hier vlakbij op het strandje, zit een duikschool Scubatech. Het wordt gerund door Duitsers, we maken kennis met Carsten. We gaan op een herhalingsles en krijgen twee duiken. Woensdag is het zover, om kwart voor negen moeten we ons melden. Spannend vind ik, maar wel leuk spannend.

Zondag 4 oktober 2009: Prickly Bay, Grenada
Vandaag is de dag van Herman en eerlijk is eerlijk we hebben een fantatische dag gehad, en hij heeft ons heel veel laten zien.
We tuffen rond half tien naar de kant, Herman zou ons oppikken om kwart voor tien en tot onze verrassing komt-ie er al aan lopen. Dat is stipt op tijd! We zijn wel wat anders gewend. Er zitten al twee Canadese dames in de bus, ze geven les op St. Lucia en even later pikken we nog twee Engelse jongemannen op. Dus met zijn zessen en Herman en Rickie, de chauffeur, gaan we vandaag op pad. Eerst richting St. George en dan langs de westelijke kustweg. Grenada is een prachtig eiland, ongeveer zo groot als Terschelling, met heuvels en heel veel groen. Het kent zelfs een natuurpark, met daarin een kratermeer. Grenada is een vulkanisch eiland. Via de noordkant, waar we prachtig uitzicht hebben op de Grenadines, allemaal eilandjes, komen we aan de oostkant. Daar stoppen we bij de river antoine rum distillery. Die Herman weet het wel te brengen hoor, hij zegt "normal the entree fee is 5 EC but I give it you for free". Wat blijkt de distilleerderij is dicht maar we kunnen er gewoon vrijelijk rondlopen en Herman vertelt hoe alles in zijn werking gaat. Hij probeert zelfs het waterrad voor ons aan de praat te krijgen, het waterrad zorgt voor de elektriciteit, maar hoe hij ook z'n best doet, er stroomt gewoon te weinig water dus het rad draait niet.
Daarna gaan we verder, we stoppen bij Belmont Estate. We vroegen ons al af wat dit was, het blijkt een chocolade fabriek te zijn. We worden rondgeleid, dit keer door een dame. Maar Herman kan de teugeltjes niet helemaal loslaten, telkens valt-ie de dame in de rede, totdat ze zegt "are you the guide or am I the guide" en dan druipt Herman af. We krijgen de cacao vruchten te zien, mogen ervan proeven, het smaakt eerder naar 'gegist rum', helemaal niet naar chocola, we zien de bonen drogen en uiteindelijk mogen we de chocolade proeven. Jammie!
Na Belmont Estate komen we een beetje in tijdnood vind Herman, dus we moeten flink opschieten. Rickie scheurt door het binnenland, we gaan door smalle weggetjes, heuvel op, en heuvel af. Herman zit er naast als een soort dirigent, en wijst constant met zijn vingertje. Doorgaan.....We stoppen nog even bij Grand Etang Lake, het kratermeer en dan gaan we door naar Annafalls. Watervallen, wie wil mag een duik in het water nemen. Via St. George weer terug naar Prickly Bay, om half zes worden we keurig afgezet. En dan nog een laatste aap-uit-de-mouw.....bij het afscheid zegt Herman ".......a small tip for Rickie?"

Maandag 5 oktober 2009: Prickly Bay, Grenada
Een dag met een gouden sterretje vandaag, en deze proberen we zoveel mogelijk te sparen. Het is een bekende uitdrukking in de zeilerswereld, een dag met een gouden sterretje betekent een dag geen geld uitgegeven.
Het is vandaag onze huishoud-dag. Het bed wordt verschoond, de wasmaschine draait volop, douche en toilet krijgen een beurt, koelkast en koelbox krijgen een beurt, Frans geeft de ankerlier een onderhoudsbeurt, kortom we zijn lekker bezig.
En dan is het natuurlijk de hoogste tijd voor het relax programma, zwemmen, boekje lezen, luieren.......je kent het wel.

Dinsdag 6 oktober 2009: Prickly Bay, Grenada
Een bezoek aan St. George staat op het programma. Dinghy te water, checken of er genoeg benzine is zit, afval meenemen, rugzak mee, flesje water mee, niet te vergeten het zweetdoekje meenemen, hup in de dinghy, en we tuffen naar de kant. De taxi busjes staan al te wachten. Je zet nog geen stap op de wal of ze staan voor je neus, "do you need a taxi to the town?" Voor 2,5 EC (ongeveer 60 cent) brengen ze je naar de stad.
We stappen uit bij het ons bekende koffietentje, eerst twee bakkie. De dame kent ons nog en weet dat we de koffie zwart drinken, "no sugar no milk". We gaan lekker onder de bomen zitten en wie zien we daar.........Herman! Big smile, handen worden geschud. Herman is in zijn office en speurt de kade af naar toeristen. Even later twee klanten in aantocht, Herman zet zijn vriendelijkste gezicht op "welcome at Grenada, nice to have you hear" en begint aan zijn business. Als we hem later op de dag weer tegenkomen vertelt ons dat hij nieuwe vrienden heeft gemaakt,  komende vrijdag weer een toer. Ja laat Herman maar lopen, die redt zich wel.
Wij gaan naar het fort St. George, gebouwd in 1706, maar het is in een behoorlijke vervallen staat. Langzamerhand brokkelt het af, in de restanten is het politiekorps gevestigd, we vinden er een schoenenwinkel, de schoenen van de politie en militairen worden gerepareerd en gepoetst, we vinden ook een naai-atelier. Een stuk of tien vrouwen zitten achter naaimachines en maken er de kleding voor verpleegsters. En tot onze verbazing is er ook een heuse sportschool. Op het binnenplein staat een maquette waarop te lezen valt dat hier de dictator Maurice Bisshop en zeven ministers zijn geëxecuteerd. Bisshop kwam aan de macht in 1979 door een coup, maar krijg al gauw dictatoriale trekjes, werd in 1983 afgezet en dus geëxecuteerd.
Twaalf uur, tijd voor een lunch. Daarna wat inkopen doen, informeren naar de busjes die naar Gouyave gaan, door is een fish market en op vrijdag schijn je daar heerlijk vis te kunnen eten en er is een nootmuskaat fabriek. Dus daar willen we vrijdag naar toe.
Drie uur, de beentjes zijn moe, we gaan terug. Het is ondertussen erg bewolkt geworden en tussen de regenbuien door kwamen we droog aan boord.

Woensdag 7 oktober 2009: Prickly Bay, Grenada
Duiken gaan we vandaag! Om half negen gaan we naar het strandje, naar ScubaTech, de duikschool. Robert staat ons op te wachten, hij blijkt onze instructeur vandaag te zijn. We gaan eerst op herhalingles. De pakken worden gepast, pffff, heet hoor in de zon. Zweetdruppeltjes parelen op ons voorhoofd. De duikuitrusting wordt vastgesjord en dan lopen we naar het zwembad. Ik voel me net een marsmannetje. Eenmaal bij het zwembad aangekomen gaan we gauw het water in, dat is lekker koel en de apparatuur weegt nu als een veertje. We gaan oefeningen doen, ik ben gespannen en een beetje nerveus. Hoe was het ook al weer, bij Frans gaat het gelijk een stuk beetje. Langzamerhand komen we erin, en na een uurtje zwemmen we vrolijk rondjes in het diepe deel. We zijn er klaar voor.
Het is eerst lunchtijd, we gaan terug naar ons lady voor een boterhammetje en om twaalf uur melden we ons weer bij Robert. Alle spullen zijn aan de boord gebracht, Sam de captain, brengt ons naar Flamingo Bay en daar gaan we de zee in. Duikpakken aan, duikfles op de rug en we moeten op het randje van de boot zitten, met je hand hou je masker en regulator (waardoor je ademhaalt vast) en je laat je achterover vallen. Spannend! Maar het gaat prima, aan de mooring lijn laten we ons langzaam naar beneden zakken. Robert houdt ons prima in de gaten en dan......we zwemmen in een open aquarium. Fantastisch, allemaal visjes, kleine, grote en nog grotere. Mooie kleuren, veel blauw en geel. We zijn een paar grote murenen en lobsters. We genieten volop, voordat we het weten zijn we bijna een uur onder water geweest, maximale diepte 18 meter.
We klimmen weer aan boord, nu gaan we naar Sculpture Park, een rijke engelsman heeft een aantal beelden van beton laten maken en deze op de zeebodem geplaatst. Na een uurtje wachten, de stikstof moet uit ons lichaam, gaan we wederom naar beneden. Nu zonder mooring lijn, we laten ons langzaam zakken. Frans heeft een beetje problemen met het klaren van zijn oren (je weet wel druk op je oren die je met slikken weg kunt krijgen), met behulp van Robert lukt het klaren uiteindelijk toch. Er staan een aantal enorme beelden onder water, een kringen kinderen, iemand op een fietst, stilleven op een tafel en iemand aan een type machine. Idioot idee. We vinden het minder mooi, de onderwater wereld behoort aan de vissen, maar ja ieder zijn meug.....We zwemmen tussen het koraal door en zien weer prachtige vissen. We raken steeds meer vertrouwd met het duiken. Ook nu komen we na ongeveer een uur weer boven, dit keer zijn we ongeveer 16 meter diep geweest.
We hebben genoten van de onderwaterwereld, gaan we zeker nog een keer doen!

Donderdag 8 oktober 2009: Prickly Bay
Vandaag blijven we aan boord, geen uitjes en geen verplichtingen. Nou ja, onze wc begint een beetje te lekken dus eigenlijk moet hieraan geklust worden. Maar we hebben geen zin, we hebben gewoon nog een lekkere luie dag. Boekje lezen, zwemmen, zonnen, af en toe een dutje doen, zo komen we de dag wel door.

Vrijdag 9 oktober 2009: Prickly Bay
Vandaag is het Fish Friday. Om kwart over vijf worden we opgepikt door een busje. Als we instappen zijn we bekenden, het zijn Colin en Rickie van de Solar Quest, Engelsen die we in mei in Trinidad hebben ontmoet. Ze zijn hier al sinds juni. En moeten eind van deze maand weer terug naar Trinidad voor onderhoud.
Het is een vrolijk gezelschap, Cuddy, onze chauffeur brengt ons naar Gouyave. Een klein stadje aan de westkust van Grenada, elk vrijdag is het hier Fish Friday. 's Avonds is er dan markt, allemaal kraampjes waar verse vis, bereidt op veel verschillende manieren, verkocht wordt. Dat moeten we zien en proeven!
Het is een uurtje rijden naar Gouyave en donker als we aankomen. Cuddy verteld waar de markt is en hupsakee daar gaan we. Het is niet zo druk als anders, maar dat vinden we niet erg. Zijn we ook gelijk aan de beurt als we iets willen bestellen. We kijken rustig rond. En komen dan weer terug bij het marktkraampje waar ze lobster verkopen. "Darling, how can I help you?", vraagt de vriendelijke dame. Ik zeg tegen Frans "you are her darling", "it is customer darling",zegt de vriendelijke dame. Leve de commercie, maar het doet wel heel vriendelijk aan.
We bestellen een halve lobster en peuzelen deze lekker met een biertje op. Heerlijk. We laten het ons allemaal goed smaken, we hebben red snarper, fish cakes, gefrituurde broodvrucht, en een deegballetje (geen idee wat het was, maar wel lekker) en tenslotte proberen we een gevuld crabback. Erg lekker, maar spicy.
Rond negen uur gaan we terug met Cuddy, een uurtje later stappen we in onze bijboot, het is even zoeken in het donker, maar uiteindelijk stappen we rond half tien toch weer aan boord van onze eigen lady.

Zaterdag 10 oktober 2009: Prickly Bay
We zijn gisteren toch maar begonnen met de wc-pot. Een pakking lekt, maar je welke dus alles moet vervangen worden. Tegelijkertijd vervangt Frans ook de impeller. Tenminste dat is de bedoeling, maar we hebben geen meer aan boord. Geen probleem, even naar de scheepswinkel. Het is negen uur, maar de scheepswinkel heeft er geen. Nou dan gaan we de stad in, al met al zijn we om twaalf uur weer terug aan boord, maar nog steeds zonder impeller.
Dan maar de oude gebruiker en de pakkingen klaar maken. Helaas geen succes, de wc lekt nog steeds, morgen maar een nieuwe poging.

Zondag 11 oktober 2009: Prickly Bay
De wc-story continues, we hebben nog geen succes. Morgen maar een pakking materiaal halen, misschien dat dat helpt.
Gelukkig hebben we tijd genoeg over om te zwemmen, te snorkelen, en een beetje te lezen. Tijd voor ontspanning moet er tenslotte ook zijn.

Maandag 12 oktober 2009: Prickly Bay
"Wat zou toch het verhaal achter die boot zijn?", vragen we ons af. Regelmatig komen we 'trieste' boten tegen, behoorlijk beschadigd, erg vervuild en het lijkt of ze jarenlang liggen te wachten. En waar de eigenaar is, is onduidelijk.
Zo ook hier in Prickly Bay, zien we een trieste boot. We komen er regelmatig langs als we naar de kant gaan, de zijkant van de motorboot is behoorlijk gehavend of er een boot vol met de neus tegen aan is geramd. We besluiten een kijkje te gaan nemen. En dan komt Susan te voorschijn. Zij en haar man, Jim, brengen de boot voor de eigenaar naar Tobago. En dan volgt haar triest verhaal. Volgens de eigenaar hebben ze de boot gestolen, hij rapporteert de boot als gestolen. Als ze voor anker liggen in Grenada, worden ze opgepakt door de kustwacht. De boot wordt meegesleept. Het blijkt dat Susan en Jim alle papieren voor elkaar hebben, waaruit duidelijk blijkt dat ze ingehuurd zijn door de eigenaar om de boot naar Tobago te brengen. En dan treft hun een tropische storm, het is 2007. Ze liggen aan lager wal, en de boot ramt tegen de kade aan. Ondanks dat ze eerder aan de eigenaar geld hebben gevraagd om goede stootwillen en landvasten aan te schaffen, kregen ze als enig antwoord "get off my boat". Ze raken in een juridisch gevecht en zijn dat nu al ruim 2 jaar! Susan en Jim hebben nog steeds de goede hoop dat ze het gevecht gaan winnen, maar geld hebben ze ondertussen niet. Ze leven van de goedheid en donaties van de kustwacht. En de naam van de boot is, hoe toepasselijk, patience. Wat een verhaal!

Dinsdag 13 oktober 2009: Prickly Bay
De wc gaat niet zo voorspoedig als we hopen. Pakkingen lekken nog steeds, dus de puts doet trouwe dienst.
In de loop van de middag gaan we toch maar eens vragen bij de marina, waar ons pakketje blijft. De reserve onderdelen van de generator. De dame is van goede wil, maar niet echt slim. We hebben een tracking nummer, en dat wil ze gebruiken als telefoon nummer! We leggen uit dat ze op internet moet kijken bij FedEx, als ze dat doet blijkt dat het pakketje als een week in Grenada is. Ze belt voor ons met FedEx, ik krijg gauw de hoorn in de hand geduwd. FedEx, een koeriersdienst, geeft aan dat de douane de originele rekening wil zijn en dat daarom het pakket vastgehouden wordt. Goed, we komen met de originele rekening. "Do I need to bring anything else?", vraag ik nog voor de zekerheid. "No nothing" is het antwoord. Ze zijn tot half vijf open, het is ondertussen half vier dus we haasten ons naar de St. George. Even voor vieren komen we aan. Pff, net op tijd.
We krijgen het pakketje te zien, maar.......helaas ook na overhandiging van de rekening, krijgen we het niet mee. Er moet een C14 form ingevuld worden! Daarvoor moeten we terug naar Prickly Bay, en deze invullen en afstempelen bij de douane. Grrrrr! Ondertussen lukt het de dame achter de balie ook nog om onze rekening te laten verdwijnen. Als dat maar goed komt.
Administratie alom. Dat gaat niet meer lukken vandaag.

Woensdag 14 oktober 2009: Prickly Bay
Op tijd naar de kant vandaag, eerst een afspraak maken bij Enza Marina voor de eerste onderhoudsbeurt van de generator. We hebben hier een officiele dealer gevonden, zij moeten de onderhoudsbeurt doen zodat we onze garantie niet verliezen. Morgen komt de monteur langs, dat is snel.
Dan naar de douane hier in Prickly Bay, maar alles wat er komt, geen douane. Gelukkig had Silvie, van Enza Marine, een C14 formulier. Deze kunnen we zelf invullen, maar nu de officiele stempels nog. We gaan maar weer naar St. George, we melden ons daar eerst bij de douane, en deze stempelt het C14 formulier. En dan weer terug naar FedEx. De dame herkent ons nog, we overhandigen het C14 formulier. "What an administration for getting a package", zegt ik. Links van ons klinkt het "the customs ask a lot of nonsens and form to be filled in". Er staat iemand aan de balie om iets te versturen, waarschijnlijk ook een beetje gefrustreerd door het onduidelijke en onoverzichtelijke proces waar we allemaal doorheen moeten......
Afijn, één dag later, alle formulieren ingevuld, stempels gehaald, twee taxiritjes naar St. George verder, .....we hebben onze reserve onderdelen voor de generator.

Donderdag 15 oktober 2009: Prickly Bay
Een dag aan boord, we hebben de kluiver er op een windstille avond afgehaald, want de stag moet gespannen worden. Dat doen we vanochtend. Nog een hele klus, voorzichtig halen we de bouten en moeren los, en goed vasthouden anders is het plomp in het water en foetsie. Zo ook met het gereedschap, goed vasthouden dus.
Na een dik uur hebben we de stag voldoende aangedraaid, we zijn tevreden. En nu wachten op weer een windstille avond zodat de kluiver er weer op kan.
We worden opgeroepen op de marifoon, het is Sylvie van Enza Marina. De technician is onderweg naar onze boot, voor de onderhoudsbeurt van de generator. Half twaalf en hij komt eraan. Anderhalf uur later is-ie klaar. Dat was gelukkig snel. We kunnen de papieren opsturen naar Fisher Panda, zodat we geen problemen krijgen met de garanatie.
De rest van de dag is het zwemmen, boekje lezen, zonnen en lekker niets doen.

Vrijdag 16 oktober 2009: Prickly Bay
We gaan op tijd naar de kant, vandaag willen we naar de nootmuskaat fabriek in Gouyave. Eerst een busje naar de St. George, dan een bakkie koffie en dan een busje naar Gouyave. We worden bijna in stukken gescheurd, er staan meerdere busjes te wachten voor Gouyave en iedereen wil ons uiteindelijk als klant. We stappen maar in het voorste busje. Nog eventjes wachten, want de bus is niet vol en daar gaan we dan toch.
Een uurtje later worden we voor de deur van de nootmuskaat fabrike afgezet. Frank wordt onze gids en leidt ons rond. Het is net of er een casetteband aan wordt gezet, in rap tempo wordt het productieproces van de nootmuskaat verteld, pffff wel opletten hoor! Maar Frank is vriendelijk als we het niet begrijpen wordt de casetteband gewoon een stukje teruggespoeld en ratelt hij het opnieuw af. Ondertussen krijgen we een paar handen vol nootmuskaten mee in onze rugzoek. Volgens mij heb ik voor de rest van mijn leven voldoende nootmuskaat!
In de fabriek zitten rondom een carrousel een zestal vrouwen de nootmuskaat te pellen, de doppen moeten eraf. Frank weet ons te vertellen dat de vrouwen per zak gepelde nootmuskaat betaald worden. Ze doen ongeveer zes uur om een zak vol te krijgen, en krijgen dat 30 ECS, ongeveer 7,50 euro!

Zaterdag 17 oktober 2009:
Prickly Bay - Hog Island (3,14 NM)
positie 12.00N 61.44W
Sylvie organiseert een markt, alle 'oude'spullen worden gestald en tegen korting verkocht. Dat is iets voor Frans, om tien uur gaat de markt open maar Frans is er al even na negenen. Tja je moet vroeg zijn om het goede eruit te halen. Na een uurtje is-ie terug, het zijn echt oude spullen. Goed bedoelde rotzooi.
Het anker gaat op, we hebben hier ruim twee weken geleden en ons ankerketting is helemaal aangegroeid, pokjes, zeewier, gras, enzo. Dat hebben we nog niet ieder meegemaakt, de borstel en de waterslang moeten erbij. Ik haal een stukje binnen en Frans hanteert de borstel en de waterslang. Aan het eind is de ketting schoon en zitten we eronder!
We gaan een tweetal baaien verderop, eenmaal buiten op zee is het best onstuimig, we moeten tegen de wind in boksen, en we zijn het niet meer gewend. Het is even goed opletten, eyeball navigation zegt onze cruising guide, we moeten tussen het rif door. Maar alles gaat prima. Als we in de baai zijn, is de golfslag weg. Het is er alleen erg druk, we moeten zoeken naar een plekje. Na onze eerste ankerpoging vinden we dat we te dicht liggen op onze Engelse buren, dus anker op, 20 meter verder naar voren en dan kan het anker weer vallen. Ziezo nu liggen we goed.
We blijven lekker aan boord, morgen maar eens de baai verkennen, nu is het tijd voor een siësta, duik in het water en een heerlijk koel biertje!

Zondag 18 oktober 2009: Hog Island, Grenada
De wc story is beëindigd, na vele pogingen is het eindelijk gelukt, de pakkingen zijn waterdicht. De puts wordt gepoetst en weer opgeborgen en we kunnen ons toilet weer gebruiken.
Na de siësta gaan we in onze dinghy, eens even de omgeving verkennen. Vlakbij op het eilandje is een kleine kroeg, het zijn eigenlijk meer vier wandjes met wat bladeren erop voor het doek. Als je wilt kun je hier een biertje krijgen. En 's avonds zijn hier een paar mannen aan het jammen, vrolijke caribische klanken komen over onze boot als we genieten van de avond.
Maar goed terug naar onze dinghy toer, we gaan onder de brug door naar de andere baai, clarkcourt bay. Ook hier liggen veel boten, heel veel boten. Het is eigenlijk te druk, vinden we, op Grenada. We schatten in dat er wel zo'n 300 tot 400 zeilboten op het eiland zijn! We crossen wat rond, maar hebben geen zin om aan wal te gaan. Onderweg komen we Manfred nog even tegen, van het zeilbootje de Nina. Zij blijven hier tot december, en gaan nog even op en neer naar Trinidad voor reparatie, hun manchet van de saildrive lekt. Voor de niet zeilers een rubberafdichting bij de schroefas lekt, dus er komt water naar binnen. We zullen de Nina dus voorlopig niet meer tegen komen.
We tuffen verder, nog eventjes langs de vele roest wrakken die hier liggen, toch jammer dat de baai zo verpest wordt.
En dan klimmen we weer aan boord, tijd voor onze dagelijks zwempartij.

Maandag 19 oktober 2009:
Hog Island - St. George (11,98 NM)
positie 12.02N 61.45W
We gaan weer een stukje verder, na de koffie vertrekken we richting St. George, het is weer prachtig weer, oppassen dat we niet verbranden. Dus de zonnebrandcreme wordt goed gebruikt. We hijsen de fok en gaan zo op het zeiltje voor de wind. Even goed oppassen op de riffen, maar dan zijn we buiten. Als we het zuidwesten van Grenada ronden, krijgen we flinke stroom tegen, we gaan nog maar een halve knoop vooruit. Dat gaat dus niet snel. Uiteindelijk zetten we toch maar de motor bij.
We willen eigenlijk liggen in de lagoon, vlakbij de winkels zodat we gemakkelijk onze proviand in kunnen slaan. Maar het is er overvol en geen zuchtje wind. Nog een jaar verder en je kunt helemaal niet meer ankeren in de lagoon, er is hier een rijke decadente marina, Port Louis, en deze pikt de hele lagoon in. Overal worden nu drijvende steigers aangelegd. Erg jammer.
We gaan weer naar buiten, en vlak voor de kust gooien we ons ankertje uit. Heerlijk een briesje en helder water. We liggen op 6 meter en kunnen zo op de bodem kijken. Plons, we springen het water in, even afkoelen!

Dinsdag 20 oktober 2009: St. George, Grenada
Puff, hijg, kreun, steun,.....het valt toch niet mee hoor om met deze hitte boodschappen te doen. In het bijbootje, hup naar de kant, en dan eerst maar eens naar de wijnwinkel. Onze wijnvoorraad aan boord is op. Het blijkt dat je er duty free inkopen kunt doen. Maar ja dan moet de juiste dame wel aanwezig zijn. Dus ik wacht .... en ik wacht...... en ik ...... ja daar komt ze aan na 15 minuten. Ze vraagt wat ik wil, ik geef mijn bestelling door en voordat ik het weet is ze verdwenen. Even later komt er een meneer, "are you the lady who wants to buy duty free?", "yes", antwoord ik. Een floep, weg is de meneer. Een raadsel wat er allemaal gebeurd. Na 15 minuten komt de eerste dame weer terug. "When do you want to have your wine?", vraagt ze. Nou vandaag dacht ik. Maar dat is te optimistisch, het gaat enkele dagen duren.
Eerder had ik gehoord dat ze ook een bulkprijs hadden, dus daar vraag ik naar. Dat klopt. Hoeveel ik dan moet kopen? Maak niet uit, één fles, of meerdere. Het begrip bulkprijs is mij geheel onduidelijk. Maar ja, korting is korting, dus even later sjouw ik met de rugzak vol en in mijn linker- rechterhand tassen met wijnflessen. We kunnen weer even vooruit.
Ondertussen ontmoet ik Lizzie, van de Horta, Nederlanders die al sinds 2002 aan het reizen zijn! We spreken af om boeken te ruilen.
Ik loop door naar de dinghy en daar ontmoet ik Frans weer, Frans is op jacht naar een cadeautje voor mij, wat zal ik krijgen??????
We tuffen naar de boot, tijd voor de lunch. Na de lunch nog een keertje naar de kant, dit keer naar de supermarkt, de bijboot wordt afgeladen vol en zo langzaam weer terug naar de lady. Alles wegstouwen en dan is het tijd voor de borrel. Harm en Lizzie, van de Horta, komen een borreltje drinken, en nemen tassen vol met boeken mee. We kunnen weer even vooruit met lezen. Voordat we weten is donker, gauw nog een hapje eten en dan naar bed. Morgen willen we vroeg op.

Woensdag 21 oktober 2009:
St. George - Tyrrel Bay, Carriacou (32,45 NM)
positie 12.27N 61.29W
Zes uur, de wekker gaat. Het is al licht, we zijn ruim een uur bezig om de boot vaarklaar te maken, tegen half acht licht Frans en het anker. Het grootzeil wordt gehesen en daar gaan we. Op naar Carriacou. Zolang we aan lijzijde van Grenada varen moeten we motorsailen, maar eenmaal voorbij Grenada krijgen we een lekker windje. Fok en kluiver worden gehesen en we kunnen heerlijk zeilen. Onderweg gaan we natuurlijk over Kick 'em Jenny, een onder water vulcaan op 600 meter diepte en nog steeds actief. De pilot adviseert om tenminste 1,5 mijl afstand te houden, maar ja het lijkt wel of er een magneet in zit, wij gaan er natuurlijk recht over heen.
Het is prachtig zeilweer, en de Grenadines zijn fantastisch. Overal eilandjes om je heen, het water helderblauw en je kunt precies zien waar de riffen zitten. We genieten volop. We hebben ons vislijntje uit, maar helaas we vangen niet. Toch zit er veel vis, af en toe springt er één boven water en we zijn regelmatig vliegende vissen om de boot heen wegstuiven.
Om half twee varen we Tyrrel Bay binnen, het is weer lekker druk. Maar we vinden een plekje, dit keer is het minder diep, 4,5 meter. Het water is zo helder, dat we ons anker zien liggen op de bodem.
We ploffen bijna van de hitte, nadat het zonnetentje is geinstalleerd duiken we het water in. Je hoort ons bijna sissen.........
Even later komt Simon langs, hij is van alle markten thuis, wil helpen klussen aan de boot, biedt een rondrit aan over het eiland, verkoopt wijn, en lobster. We bezwijken voor de lobster. Morgen wordt deze levend gebracht, maar ja hoe maken we dat ook al weer klaar......

Donderdag 22 oktober 2009: Tyrrel Bay, Carriacou
Half elf, Simon komt langs, met de lobster. Hij leeft nog, volgens Simon moet je lobster eerst dood maken, steek een mes in zijn zachte buik (brrrr, dat wordt een taak voor Frans) en dan kun je de lobster in kokend water laten zakken. In het geval dat de lobster nog leeft, gaat hij krachtig slaan met zijn staart, dus spat er kokend heet water over je heen. En dat wil je natuurlijk ook niet.
Simon vraagt 25 EC per pond, ongeveer 6 euro. De lobster is 3 pond. Natuurlijk heeft Simon geen wisselgeld, dus vragen we hem later het wisselgeld langs te brengen.
In de loop van de middag gaan we naar de kant, op zoek naar Rosa. Rosa verhuurt fietsen, maar Rosa is nu Sherwin geworden. We moeten bij Sherwin zijn om de fietsen te huren. We maken een praatje met Sherwin en spreken af morgen de mountain bikes te gaan huren. Al wandelend lopen we door Harvey Vale, zoals het dorpje heet. Het is één lange weg, met hier en daar een paar zijstraatjes. We zijn er zo doorheen. Regelmatig wordt er geroepen naar ons, business wil men doen, en ze zien ons als wandelende portemonnees. We maken kennis met Denise, Denise verkoopt fruit en groente, zaterdag komt de verse voorraad. We beloven bij haar te komen kopen. Een gezellige rondborstige (zowel de borsten als de billen) dame. Ze blijkt Lizzie en Harm van de Horta goed te kennen. Ze nodigt ons uit voor Thanksgiving, komende maandag wordt er gefeest en geBBQ op het strand. Wat zal dat brengen?
Terug aan boord, het wordt tijd voor de lobster. Het beessie leeft nog en Frans helpt het uit zijn lijden. Een ingeving, laten we de lobster eens wegen, en wat blijkt, slechts twee pond. Foei Simon.
Dan hup in het kokende water, en even grillen. Een half uurtje later zitten we heerlijk te smikkelen van de lobster.

Vrijdag 23 oktober 2009: Tyrrel Bay, Carriacou
Half negen, we melden ons bij Sherwin. De mountain bikes staan al klaar. Nog even het zadel verstellen, en dan kunnen we. Maar dat valt tegen, het is hier nogal heuvelachtig, dus heuvel op en heuvel af. Voor ons gevoel is het meer heuvel op dan af. Het lijkt of onze benen ploffen. En de grootste hitte moet nog komen. Dat belooft nog wat. Regelmatig trek ik het niet meer, mijn benen zijn opgeblazen, dus stap ik af en wandel ik de heuvels op. Zo kom ik er ook. Al gaat het langzamer.
Rond half elf, of is het nog later, zijn we in Hillsborough. De hoofdstad van Carriacou, maar ook dit is één hoofdstraat met wat zijstraatje. Er wonen een paar honderd mensen hier. We laten ons ploffen op een bankje in de kroeg, tijd voor een frisse versnapering. Even uitrusten. Het is druk in alle kroegjes, de tv staat aan en volume op vol. Er wordt cricket gespeeld, Trinidad tegen Nieuw Zeeland. De hele bevolking kijkt en is voor Trinidad, helaas Trinidad verliest uiteindelijk.
Na een uurtje zijn we bijgekomen, we gaan verder. Uiteindelijk komen we helemaal terecht op het noordelijkste puntje, de benen zijn ondertussen een paar keer ontploft. Tijd voor de lunch, in Windward. In dit plaatsje worden de lokale boten gebouwd. Helaas is er geen activiteit te zien op het scheepswerfje.
We eten roti, en dat smaakt ons goed. En dan komen er twee dames en een jongeheer bij ons in het eettentje. Opeens verdwijnt de jongeheer met één van de dames in een ruimte achteraf, een ruimte zonder een deur. We horen zoenen en dan is het oorverdovend stil, na een kwartiertje komen ze weer tevoorschijn. Onze verbeelding zegt.....
Na de vermakelijke onderbreking gaan we verder, we ronden de noordpunt van Carriacou en langs de kust komen we weer terecht in Hillsborough. Regelmatig wissel ik het fietsen met het wandelen. Wat een spierpijn zullen we morgen hebben.
Om half vijf leveren we de fietsen in bij Sherwin, met de dinghy naar de boot en binnen 5 seconden dobberen we in het water, afkoelen en bijkomen!

Zaterdag 24 oktober 2009: Tyrrel Bay, Carriacou
Geen spierpijn na de mountain bike tocht! Dus met onze conditie valt het nog wel mee?
We gaan fruit halen bij de Denise, nog steeds geen Simon gezien. Dus we vragen aan Denise waar we Simon kunnen vinden. Het blijkt haar zwager te zijn, maar Denise zegt over Simon "he is a bad man!"
Ze belt Simon, en deze belooft ons 's middags langs te komen met het wisselgeld.
En ja hoor, aan het eind van de middag komt Simon er aan, met het wisselgeld. We vertellen hem dat de lobster toch echt 2 pond was en niet 3 pond. Simon zegt dat degene waar hij de lobster van heeft hem vertelde dat de lobster 3 pond was. Tja, ja.... Volgende vraag van Simon is of we wijn nodig hebben, een taxi.... ja hij blijft een handelaar. Frans antwoord "we do not any business with you anymore" en dat vindt-ie niet leuk.

Zondag 25 oktober 2009: Tyrrel Bay, Carriacou
Het is thanksgiving day vandaag. Dachten wij nog even aan een feestje ter ere van de oogst en zo, maar nee hoor. Thanksgiving day is hier een nationale feestdag om te gedenken dat op 25 oktober 1983 een vriendschappelijke interventie plaats vond door de Amerikanen om de orde te herstellen nadat Maurice Bishop, de dictator, was afgezet. Omdat het vandaag zondag is, wordt thanksgiving morgen gevierd.
Wij houden het vandaag lekker rustig, een beetje zwemmen, lezen, luieren en in het zonnetje zitten.

Maandag 26 oktober 2009: Tyrrel Bay, Carriacou
Het is weer een prachtige zonnige dag, de ochtend brengen we luierend door, lekkere bakkie koffie er bij. Denise heeft gezegd, dat de BBQ tussen twee en drie uur begint, dus rond drieën tuffen wij naar de kant. Op het moment dat we uit onze dinghy stappen, komt Denise aanrijden, vrolijk zwaaien en joelen. De BBQ staat al aan, en de etenswaren komen te voorschijn. Alles is eigenlijk thuis klaar gemaakt en wordt nu opgewarmd op de BBQ, kalkoen en cranberry saus. Denise heeft een grote kalkoen gewonnen, 25 pond, met een prijsvraag op de radio. En vervolgens heeft ze volgens mij het hele dorp uitgenodigd. Het wordt gezellig druk, we smullen van de kalkoen en Denise geniet.

Dinsdag 27 oktober 2009:
Tyrrel Bay, Carriacou - Clifton, Union Island (11,82 NM)
positie 12.35N 61.24W
Zo eerst met het busje naar Hillsboroug, uitklaren. Gisteren was het een feestdag en dan willen we niet uitklaren, want dan moet je extra betalen. Dus doen we dat vandaag, het uitklaren gaat soepel en om elf uur gaat het anker op. Maar voordat we wegkunnen moeten we eerst nog op kakkerlak jacht. We zien er drie wegschieten op het achterdek, één krijgen we te pakken, en twee verdwijnen. Ik plaats gelijk een paar kakkerlak-hotelletjes. Hopelijk helpt dat.
We gaan naar Union Island, één van de vele eilandjes van St. Vincent en de Grenadines, daar kunnen we inklaren, en dan ligt het hele eilandenrijk van de Grenadines voor ons open.
Het is niet zo ver, en ondanks de noord oostelijke wind, kunnen we zelfs zeilen. We halen het net niet helemaal, en het laatste stukje varen we op gereefd grootzeil en motor. Vlak voordat we Union Island binnen varen krijgen we nog even een lekkere regenbui over ons heen. Frans staat buiten in zijn t-shirt, hij doet mee aan de mister wet t-shirt verkiezingen!
Tjongejonge, wel even spannend hoor, zo tussen het rif door naar Clifton. De grootste stad van Union Island, nou ja groot, er wonen misschien een paar honderd mensen. Het is moeilijk een plekje te vinden, het is er druk met allemaal charterboten en er is gewoon weinig ruimte achter het rif. Uiteindelijk lukt het, en laten we ons anker vallen. Je kijkt zo de Atlantische Oceaan op! Wel beschutting tegen de golven door het rif, maar geen beschutting voor de wind. We vinden het niet echt aangenaam, dus we gaan hier morgen weer weg.
We liggen nog niet, of de  eerste bootboy komt naar ons. Hij wil ons de mooring naast ons aansmeren, maar we hebben gelezen dat de moorings hier niet echt betrouwbaar zijn. Nee, dus maar niet. Vervolgens is het geen mooring, maar is het een visserboei, waaraan hij een zak met verse lobster heeft hangen. Of we dan niet een lobster willen? Tja je moet iets om aan geld te komen.
We gaan de kant op, inklaren. Waar is customs en waar vinden we immigration? Het is een nationale feestdag volgens een buurtbewoner, dus we kunnen ze vinden op het vliegveld. Dom, dom, dom, hebben we rekening gehouden met de feestdagen van Grenada, en dus niet met die van St. Vincent. We betalen alsnog het dubbele tarief!
Frans neemt nog even een frisse duik in het water, en checkt gelijk ons anker. Deze ligt vast achter een rots, ik krijg gelijk kriebels. Zouden we morgen wel weer los komen? Maar dat blijkt heel anders uit te pakken.

Woensdag 28 oktober 2009:
Clifton, Union Island - Chatham Bay, Union Island (4,92 NM)
positie 12.36N 61.27W
We, eigenlijk voornamelijk Frans, hebben onrustig geslapen. Het heeft de hele nacht stevig gewaaid, en dan deinen we toch een beetje. Houdt het anker het wel?
Gisteren hadden we geen zin om het dorpje Clifton te verkennen, dus dat doen we vandaag. We pakken onze spulletjes, Frans zit in het bootje en ik geef de spulletjes aan. Ik werp nog een laatste blik om ons heen. "Zeg heb je meer ketting gegeven?", vraag ik aan Frans. "Nee", antwoord hij. De catamaran achter ons komt toch wel erg dicht bij. "We zijn los!", roep ik. Ik klim weer in de kuip, gauw naar binnen. "Vlug start de motor, maar geen paniek", zegt Frans. Ik start de motor,  Frans geeft gas. Pffff, dat ging net goed. We gaan rakelings voorlangs de catamaran. Ik ga na voren en haal het anker binnen, Frans staat achter het roer, en zo krijgen we de zaak weer onder controle. Er blijkt een enorm stuk koraal in onze anker te zitten, de rots waar ons anker achterzat is afgebroken! Dus toch niet zo stevig als we dachten. En Frans had achteraf al zo'n voorgevoel, ons anker achter een rotsblok, dat vind-ie maar niets.
We hebben het gelijk gehad, we gaan niet meer naar Clifton, we varen om Union Island heen, aan de andere kant is een prachtige ruime baai, Chatham Bay en daar laten we ons anker vallen. Heerlijk ruim en rustig, er liggen maar twee andere boten. Je kunt dus je plekkie uitzoeken.
Het is heerlijk rustig, af en toe schildpad die zijn koppie boven water uitsteekt. We pakken onze snorkels en gaan de onderwaterwereld verkennen. Enorme scholen met vissen, er vliegen hier veel pelikanen en volgens mij is het prijsschieten voor deze vogels.

Donderdag 29 oktober 2009:
Chatham Bay, Union Island - Saline Bay, Mayreau (4,03NM)
positie 12.38N 61.23W
We hebben werkoverleg bij het ontbijt. Wat gaan we doen vandaag? Proberen we nog met lokaal vervoer Clifton te bezoeken of gaan we verder. We besluiten tot het laatste. We gaan naar Mayreau, een klein eilandje verderop, ongeveer 5 mijl noord oostelijker. Naast de Tobago Cays en die willen we zeker bezoeken. De Tobago Cays schijnt één van de mooiste plekken hier in de Carieb te zijn.
Half tien, het anker gaat op. Ook hier hadden we niet echt stevig ankergrond, en we zijn de afgelopen nacht een stukje opgeschoven. Maar ja er is hier ruimte in overvloed, dus dat was geen probleem.
We gaan op de motor, zodra we hoekje om zijn, kunnen we Mayreau al zien liggen. Het is hier mooi, de bovenwindse eilanden in het zuid oostelijk deel van de carieb. Je ziet de vele eilandjes al van verre, en je kunt heerlijk hoppen van eiland naar eiland.
Om half elf laten we ons anker vallen in Saline Bay, bonk, we liggen goed vast. Het anker heeft goed diep ingegraven. Het water is helder, zeer helder en we kunnen de bodem goed zien. Dat belooft wat voor de Tobago Cays.
Ons brood is op, dus we gaan naar de kant, op zoek naar brood. Ook nemen we onze jerrycan mee. Maar dat is een vergissing, sinds een paar jaar hebben ze hier elektriciteit, maar geen benzine pomp. Het is hier dan ook erg klein, het dorpje kent iets van 300 inwoners, er is één weg, van misschien een kilometer lang en er rijden 3 pick-ups.  Toch als we uitstappen uit de dinghy, zegt een lokale meneer "taxi?" Tja iedereen wil iets verdienen een de toeristen.
Brood is er nog niet, vanmiddag komt de veerboot uit St. Vincent met de verse levensmiddelen, dus dan is er boot. We lopen naar de top van het eiland en hebben een fantastisch uitzicht over de Tobago Cays, je ziet de riffen duidelijk liggen, helder blauw water.
We eten een hapje en gaan terug naar onze boot. Ook hier is het lekker rustig, slechts vier bootjes, waarvan twee charterboten (catamarans). Om half vier komt de veerboot, tijd om een broodje te halen.

Vrijdag 30 oktober 2009:
Saline Bay - Tobago Cays (3,68NM)
positie 12.37N 61.21W
We schuiven weer een stukje op, vandaag. We willen naar de Tobago Cays, dit moet een fantastische plek zijn. We hebben het al uit de verte kunnen zien, maar nu gaan we er zelf naar toe. Even na negenen gaan we weg, we ronden het eiland Mayreau en dan gaan we naar de vier onbewoonde eilandjes van de Tobago Cays, het is goed opletten met het rif. Gelukkig kun je aan de verschillende kleuren van het water zien, waar het diep is en waar niet. Zonder kleerscheuren komen we aan. En op 3,5 meter diepte laten we ons anker vallen in een zee-aquarium. We zijn in het paradijs gekomen.
Nog voordat we zelf in het water springen, zien we met grote regelmaat zeeschildpadden naast onze boot opduiken, we zien zelfs een rog onder onze boot doorzwemmen. Het water is erg helder!
We pakken gauw onze snorkel en flippers, hup het water in. Wat een belevenis, eerst gaan we richting het horseshoe rif, we zien schildpadden grazen op de bodem, een school vissen en daarachter op jacht een barracuda, ik ga eerbiedig een stukje aan de kant, een rog die onder ons door zwemt.....prachtig. Straks gaan we nog maar een keertje.

Zaterdag 31 oktober 2009: Tobago Cays
Het is hier zo mooi, dat we besluiten nog een dagje te blijven in het paradijs. Het is wel vreemd, je hebt geen beschutting en ligt vol op de wind, maar omdat we achter het rif liggen hebben we weinig of geen golfslag. Je ziet de enorme grote atlantische oceaan voor je.
Het weer is heel stabiel en erg rustig. Weinig wind, windkracht 3 tot 4 uit het noord oosten. Kortom, een prima plek is het hier.
We pakken weer onze snorkels, dit keer gaan we naar een ander eilandje, en daar zien we heel veel vissen, in allerlei fantastische kleuren. Helaas hebben we de indruk dat toch veel koraal beschadigd is, waarschijnlijk door eerdere hurricanes.
verkennen.