Woensdag 1 september 2010: Cubu Island - Nukuivovo (24,1 NM)
Positie 17.25S 177.44E
Het heeft de hele dag geregend, zwaar bewolkt haalt Frans het anker op. Geen wind wel veel regen. Dus dat wordt varen op de motor. Opeens zien we een vissersboot, drie mannen staan uitbundig met beide armen te zwaaien. Het blijken onze vissersvrienden van gisteren te zijn.
Dit keer laten we ons anker vallen bij Nukuivovo. Een ruime baai, maar de laatste dagen waait het zo weinig dat we het idee hebben overal te kunnen ankeren. Nog één dagetappe te gaan naar Lautoka, de tweede grote stad van Fiji.

Donderdag 2 september 2010: Nukuivovo - Lautoka (25,5 NM)
positie 17.36S 177.26E
We zijn plichtsgetrouw en om zeven uur staan we weer op. Een kwartiertje later varen we weg. Kunnen we eerst nog zeilen op de kluiver, al gauw valt de wind helemaal weg en wordt het varen op de motor. Van verre zien we al de vieze rookpluim van de suikerriet fabriek. We komen weer in de bewoonde wereld.
Even na enen laten we ons anker vallen voor Lautoka, bij de Queen's Wharf, het is geen fraaie plek, maar je we moeten hier inklaren. Port clearance heet het. We melden ons via de marifoon en een uurtje later tuffen we naar de kant.
Op naar customs, na een kwartiertje zijn we helemaal gereed, keurig ingeklaard we kunnen weer gaan en staan waar we willen.
Morgen maar eens een leukere plek zoeken in de nabije omgeving.

Vrijdag 3 september 2010: Lautoka - Saweni Bay (3,76 NM)
Positie 17.38S 177.23E
Als we 's ochtends buiten komen zien we dat het dek vol ligt met allemaal roet deeltjes. Van de suikerriet fabriek, wat een troep. Gauw maar vertrekken dus.
Om acht uur varen we al, we hebben gelezen dat een kleine vier mijl zuidelijker een leuke baai moet zijn, daar gaan we dus naar toe. Het is even goed opletten met het rif, maar zonder ongelukken varen we naar binnen. En om ongeveer 9 uur laten we ons anker vallen op zes meter diepte. We liggen weer in de natuur, ver van de drukke stad. Maar helaas de Fijianen zijn vlijtige vuurstokers, overal om ons heen zien we vuurtjes en ook hier dwarrelen met regelmaat stukjes roet op onze lady. Niet aankomen maar en maar hopen dat de wind het roet weer wegblaast.

Zaterdag 4 september 2010: Saweni Bay, Fiji
We gaan naar Lautoka, dus eerst met de bijboot naar de kant. We trekken de bijboot een eind de kant op, het verschil tussen hoog en laag water is hier best groot (ongeveer 2 meter) dus de bijboot wordt een eind het strand opgetrokken. Zwaar kreng, @#$%&......die wieletjes onder de bijboot moeten er toch maar een keer komen.
Het is een eindje lopen naar de grote weg, maar we zijn nog niet aan het stappen of een pick up stopt naast ons. Een vriendelijke jongeman vraagt ons of we een lift willen naar de grote weg. Dat slaan we niet af. Even later stappen we uit en gaan onder de grote boom staan. De bushalte, weldra komt er een vrolijke lokale bus aan en stappen we in. Een half uurtje later stappen we uit midden op de markt in Lautoka.
Eerst maar eens op zoek naar koffie, we vinden een lokaal tentje, een beetje groezelig maar koffie kan volgens ons geen kwaad. "Koffie, en een thee graag",  vragen we aan de dame achter de toonbank. Alles is met tralies afgezet, toch hebben we geen moment het idee dat het hier gevaarlijk of erg crimineel is, integendeel zelfs.De mensen zien en blijven vriendelijk. Ik heb al een paar keer iets vergeten op de markt, had ik groente gekocht en liep ik na het betalen weg zonder de groente. Ze komen dan vriendelijk je achterna met de groente die ik vergeten was mee te nemen.
Na de koffie en thee is het tijd om het stadje te verkennen, het is best groot en erg druk. Lange rijen voor de geldmachines en heel veel indische winkels, de etalages staan vol met sari's en veel reclame voor vaderdag. Morgen is het hier vaderdag.
Als we inkopen doen bij de supermarkt hebben we niet voldoende cash in onze portemonnee, we komen iets van 2 Fiji dollar te kort, de geldkaarten worden niet geaccepteerd, dus ik ga naar de geldautomaat. De mevrouw achter ons bij de kassa leent Frans de 2 Fiji dollar. Als ze buiten staan duurt het haar te lang voordat ik terug ben, dus Frans krijgt de 2 dollar.
Natuurlijk komen we na een tijdje terecht op de lokale markt, wat een overvloed aan groente, fruit en kruiden. Heerlijk. We doen flink wat inkopen, de tassen zijn  vol, gereed voor onze oversteek naar Vanuatu eind deze week. We besluiten met de taxi terug te gaan, een half uurtje later laden we alles in in de bijboot en tuffen we weer naar onze lady.
's Avonds komt de bemanning van Beaujolais bij ons aan boord, Roger (een Engelsman) met zijn twee Amerikaanse vrienden (Darryl en Lynn). Roger heeft foto's van onze lady gemaakt onder zeil, erg aardig en komt deze nu brengen. Ze laten een flesje Beaujolais achter, maar als we die de volgende avond willen drinken, @#$%....jakkes. De inhoud verdwijnt over boord, onze Dalwhinnie is lekkerder.

Zondag 5 september 2010: Saweni Bay, Fiji
Een klus en rommeldag aan boord. We beginnen maar eens met onze boegspriet, het wordt toch tijd dat die er weer toonbaar uit gaat zien. De eerste lagen primer en plamuur zitten er wel op, zodat roest geen kans heeft. Maar fraai is het natuurlijk niet. Schuren dan maar.

Maandag 6 september 2010: Saweni Bay, Fiji
Een dag zoals gisteren, klusjes, rommelen, verven, lezen, zwemmen, huishoudelijke klusjes, de dag is zo voorbij.

Dinsdag 7 september 2010: Saweni Bay, Fiji
We willen eens een kijkje nemen bij Vuda Point marina, er schijnt daar een scheepswinkel te zijn en je schijnt er gemakkelijk diesel te kunnen tanken. Dus we stappen in de bijboot naar de kant, dit keer vragen we zelf een lift naar de hoofdweg. Dat blijkt geen probleem. En op de hoofdweg hebben we vrijwel direct daarop de bus naar Vuda Point Marina. We ontmoeten daar de Inforapenny weer, Australiers op weg naar huis. Het einde van hun wereldomzeiling, ze zijn een jaar of vier geleden vertrokken.
We nemen een kijkje, op het terrein. De boten worden hier letterlijk ingegraven, ze graven een diepe kuil in de grond en laten de boot erin zakken tot de kiel er helemaal in verdwijnt. De boot wordt met banden gestut zodat deze rechtop staat. Zo 'overleven' de boten hier het typhoon seizoen. Het blijft een heel bijzonder gezicht, boten gestut in hun kuilen.

Woensdag 8 september 2010: Saweni Bay, Fiji
We gaan vandaag weer verder waar we dinsdag gestopt zijn. Alleen het tempo gaat iets omlaag. Frans is grieperig, verkouden en snotterig. En het is erg warm. Dus doen we het rustig aan. Klusjes, rommelen, verven, lezen, zwemmen, huishoudelijke klusjes.......

Donderdag 9 september 2010: Saweni Bay, Fiji
De hele week is er een windwaarschuwing geweest, harde wind, 20 tot 30 knopen uit het oosten. Dus we besluiten om aan het eind van de week te vertrekken naar Vanuatu als de wind iets is afgenomen. En dat is nu, maar we voelen ons allebei niet zo lekker. Frans is snip verkouden en ik spuug al het eten er weer uit. Twee kneusjes aan boord, we wachten nog maar even met vertrekken naar Vanuatu.

Vrijdag 10 september 2010:Saweni Bay, Fiji
Het brood is nu toch echt op, we hebben geen zin om naar de stad te gaan. Dus Frans probeert het lokaal winkeltje hier aan het strandje. Vanmiddag om één uur is er brood, belooft de dame achter de toonbank.
Om één uur tuft Frans weer naar de kant, zonder blikken of blozen is de melding "er is helaas geen brood, morgen".
We knabbelen dus vrolijk op de crackers.

Zaterdag 11 september 2010: Saweni Bay, Fiji
Een klusdag, voordeel dat we iets later vertrekken dan gepland is dat we weer wat tijd kunnen besteden aan het verfwerk.  Sinds de ankerconstructie vernieuwd is aan de boeg moest het verfwerk nog steeds gebeuren. We zijn nu dus lekker bezig met schuren, schuren, en nog een schuren. Plamuren, primer erop en weer schuren.  Maar vandaag komt de eerst laklaag erop. We vorderen gestaag.

Zondag 12 september 2010: Saweni Bay, Fiji
Een rustige dag vandaag, we blijven lekker aan boord, een beetje lezen, zwemmen luieren en verven. Langzamerhand wordt de boegspriet weer toonbaar.
Morgen gaan we naar customs, uitklaren en dan vertrekken naar Vanuatu. Er is nog steeds weinig wind voorspeld maar hopelijk voldoende om te kunnen zeilen.

Maandag 13 september 2010: Saweni Bay - Lautoka (3,86 NM)
positie 17.35S 177.26E
We tuffen met de bijboot naar de kant, dit keer krijgen we geen lift naar de grote weg. Frans probeert het nog wel, er rijdt een auto voorbij met een dame achter het stuur. Vriendelijk lachend, maar gewoon lekker doorrijdend. Tja, vrouwen achter het stuur.......
Als we bij de grote weg zijn, komt er net een bus aanrijden, wij zwaaien, de bus mindert vaart, maar de chauffeur vindt dan toch dat het te lang duurt, en geeft gas.
Daar staan we dan, er staat ook een auto bij de bushalte (de bushalte is gewoon een grote boom langs de kant van de weg). "Do you go to town?",  vraagt de chauffeur. "Yes", antwoorden wij. "Jump in"!. De chauffeur is minister Swani. Minister van landbouw of van cultuur. Precies komen we er niet achter. Maar erg vriendelijk, een ratelt aan een stuk door. Hij dropt ons keurig op de haven bij customs en immigration.
We gaan naar binnen, we zijn vlot aan de beurt. Maar als we zeggen dat we morgen willen vertrekken, dan krijgen we als antwoord dat er nu niet uitgeklaard kan worden. Eenmaal uitgeklaard, dan moet je binnen een uur vertrekken. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Nou goed dan vertrekken we nu, eerst nog even boodschappen doen en dan gaan we. De dame zegt dan vriendelijk eerst boodschappen te doen en dan terug te komen. Pfff, wat een gedoe. Maar ja niets aan te doen.
We wandelen het stadje Lautoka in, eerst maar even een bakkie halen. En daar ontmoeten we Joop en Riet, Nederlandse - Australiers die sinds begin 50'er jaren al met hun ouders naar Australie zijn geemigreerd. Ze wonen in Aidelade, ons eerste slaapplaats in Australie is al geregeld. We zijn van harte welkom.
Met volle boodschappentassen weer terug naar de boot, dit keer met een taxi. Onze taxichauffeur is ook een hindoe en vraagt honderd uit over het zeilen. Er gaat een wereld voor hem open, hij dacht dat je even hier kon kijken, even daar kon kijken en dan weer een stukje verder varen. Nou zo werkt het niet, de administratie, customs en immigratie zijn voor hem nieuw.
Frans vraagt nog het een en ander aan hem over het hindoeisme, maar dat staat toch wel ver van ons af. Het blijkt dat onze taxi chauffeur twee dochters heeft, 27 en 28 jaar. En hij is op zoek naar een geschikte man voor zijn dochters. Frans probeert het nog even "wat als de dochter nou verliefd wordt op iemand?", onze chauffeur kijkt verbaasd. Dat heeft er helemaal niets mee te maken, hij gaat gewoon een geschikte man zoeken voor zijn dochters. Tja.....
We halen het anker op, we gaan een stukje varen naar de werf in Lautoka, dan zijn we morgen als eerste bij het uitklaren.

Dinsdag 14 september 2010: Lautoka - Momi Bay (24,3 NM)
positie 17.55S 177.16E
De wekker staat om zeven uur, maar toch zijn we niet de eersten bij customs. Er is ons nog iemand voor. Maar gelukkig zijn er twee personen, dus we worden tegelijkertijd geholpen. Het is weer een hele papierwinkel, maar het kan gelijk in de computer ingevoerd worden. Halverwege, helaas de computer doet het niet meer. Dan maar over op ouderwets papierwerk. De immigratiebeambte is er niet, dus is de stempel er ook niet. Wachten dus op de stempel, na twee uur papierwerk invullen en wachten hebben we dan eindelijk de felbegeerde stempel in ons paspoort en het uitklaringsbewijs. We kunnen vertrekken.
Even na tienen halen we gelijk het anker op, we gaan, onderweg nog een stop bij Vuda point marina, om te tanken. En dan verder, op naar Momi bay. Dit ligt vlak bij de doorgang door het rif, dus lekker makkelijk voor morgen. We zijn eigenlijk illegaal in Fiji, maar we vertellen het niemand. We hebben de baai helemaal voor ons alleen.

Woensdag 15 september 2010 - Zondag 19 september 2010:
Momi Bay, Fiji - Baie de la Teouma, Vanuatu (507 NM)
positie 17.47S 168.22E
We staan vroeg op, eerste aktie is Frans in de mast hijsen, de val van de halfwinder en de kluiver zitten gedraaid. Dat moet hersteld worden. Daarna kan het anker op en vertrekken we naar Vanuatu. We hebben prachtig weer onderweg, met het vissen wil het helaas niet zo lukken. Vlak voordat het donker wordt laten we ons anker vallen op het eiland Efate. Wil je weten hoe onze oversteek was kijk dan in het oceaanlogboek of klik hier.

Maandag 20 september 2010: Baia de la Teouma - Port Vila, Vanuatu (13,6NM)
positie 17.44S 168.18E
We hebben heerlijk geslapen, en laten de natuur ons wekken. Geen wekker, daarna relaxed ontbijten en om half negen gaat het anker op. We hebben de klok weer een uurtje terug gezet, het tijdsverschil met Nederland is nu 9 uur.
We denken er nog even over om het grootzeil te zetten, maar omdat we toch voor de wind varen denken we "we doen lekker ontspannen, alleen de kluiver is ook goed". Nou eenmaal buiten is het absoluut niet rustig, het waait stevig, windkracht 5 tot 6 en er staan enorme golven. Tjee, de boot maakt behoorlijke zwiepers, wat een gedoe. Er staat veel stroming en de golven breken allemaal stuk op het eiland. Als we eenmaal het hoekje om zijn en in de grote baai van Port Vila komen wordt het gelukkig een stuk rustiger.
Het is even zoeken naar een ankerplek in het quarantaine gebied, het is al gauw 30 meter diep, en dat is toch wel erg diep om te ankeren. Na wat rondvaren tussen de vele jachten door vinden we een plekje, 10 meter diep. En daar laten we ons anker vallen.
's Middags komt Billy aan boord, de quarantaine officer. Hij vraagt wat we aan boord hebben, controleert niets, formulier wordt ingevuld en een kwartiertje later en 30 US dollar armer verlaat hij de boot weer.
We gaan naar de kant, eerste stop is immigratie. Even later zijn we een stempel rijker in ons paspoort en 40 US dollar armer. Poeh, Vanuatu is een duur land om in te klaren.
Volgende halte is Customs. Deze is een eindje weg, dus we houden een lokaal busje aan, een kwartiertje later worden we afgezet voor het nieuwe gebouw van Customs. Er moeten weer allerlei formulieren ingevuld worden, maar het gaat soepel. Dit keer hoeven we niet te betalen, dat moet bij vertrekt maar dan kost het ook 80 US dollar.
Het is vier uur 's middags en we zijn klaar met de formaliteiten. Tijd voor een biertje. Met de bus terecht naar het leuke stadje en we laten ons ploffen op een stoel aan de waterkant.......met prachtig uitzicht op de Dalwhinnie.

Dinsdag 21 september 2010: Port Vila, Vanuatu
De ochtend besteden we aan het toonbaar maken van onze lady. Na een oversteek moet alles weer een beetje op orde gebracht worden en schoongemaakt worden. Frans is buiten druk bezig met de neus van onze lady. Is in Fiji de witte laklaag aangebracht, nu komt er een eerste blauwe laklaag op. Onze lady krijgt weer een prachtig glimmende neus.
's Middags geven we ons vrij, we gaan naar de kant, bekijken het stadje eens goed. De mensen zijn allemaal erg aardig, iedereen groet. Ze zien er toch weer heel anders uit dan de mensen op Fiji, we vinden dat ze meer gelijkenis tonen met de Papoea's van Nieuw Guinea. Sommigen hebben een kroeskop met haar waar in de laatste tien jaar geen schaar aan te pas is gekomen, het haar staat vrolijk alle kanten op. We hebben een boodschappen lijstje, een vlaggetje van Vanuatu moet er komen, een adres van de tandarts en we hebben een ring nodig voor de waterpomp van de motor. De waterpomp lekt, dus dat moet hersteld worden.
We komen Sam tegen, en besluiten ons aan te melden voor een dagtour. Morgen staat er één gepland, acht uur moeten we aanwezig zijn en dan gaan we op schoolreis.

Woensdag 22 september 2010: Port Vila, Vanuatu
We hebben een tripje geboekt bij Vanuatudiscovery. Acht uur moeten we er zijn, natuurlijk zijn wij op tijd maar Sam onze gids van vandaag is er natuurlijk nog niet. Een kwartiertje later komt-ie eraan, de winkel moet eerst geopend en dan is het wachten op Mister Calsa, onze chauffeur. We gaan eerst maar eens op zoek naar een bakkie koffie.
Het is even voor negenen als we vertrekken, eerst nog een paar stops om een zestal anderen op te halen en dan gaan we eindelijk op schoolreis.
Eerste halte blijkt te liggen vlakbij Baia de la Teouma waar wij een paar dagen geleden hebben geankerd. We bezoeken de Lewetao krijgers, het laatste stuk lopen we door de dichte bossen. Al gauw komen de krijgers met veel gebrul op ons af. Indrukwekkend, maar Frans kan het niet laten, hij filmt en zegt tegen de krijger "don't laugh", en dan begint de krijger te glimlachen!
Overdag krijger en 's avonds gewoon bij moeder de vrouw aan tafel in Port Vila, maar het blijft erg mooi om te zien.
Na de culturele show gaan we langs de oostkust van Vanuatu, Sam vertelt honderduit, hij weet veel van de geschiedenis. Zelf is Sam geboren op het eiland Ambae. Ik kan niet alles herhalen wat ie zegt, maar wat wel indruk maakt is dat vroeger een huwelijk door de ouders gearrangeerd werd, om aan te geven dat het meisje bezet was werd er een tand uit de mond 'geslagen', een gapend gat in je gebit betekent dus dat je bezet bent. Bij de jongen werd een gat in het neusbeen geboord en daar werd een stuk bot doorheen gestoken, ook een teken dat je bezet bent. "Gelukkig is er nu de trouwring", zegt Sam, "die kun je gemakkelijk even af doen als je in een dorp bent en een mooie vrouw ziet".
Er is eigenlijk maar één weg op Vanuatu,deze loopt langs de gehele kust, onderweg stoppen we voor een korte kano trip, een lekkere lunch en we zwemmen aan de westkust. Rond vijf uur zijn we weer terug bij onze boot, een bijzondere geslaagde dag.

Donderdag 23 september 2010: Port Vila, Vanuatu
We gaan naar de kant, op zoek naar de tandarts. Van de marina hebben we een adresje gekregen, de tandarts werkt alleen 's ochtends. Maar als we om half tien aankomen is-ie er nog niet. Een moeder en dochter zitten er al vanaf half acht. We zien het eventjes aan, maar dan houden we het voor gezien. We gaan weg, tijd voor koffie. We zoeken wel een tandarts op Nieuw Caledonië.

Vrijdag 24 september 2010: Port Vila, Vanuatu
We hebben hier nieuwe sluitringen gevonden voor de waterpomp in de motor. Frans doet een nieuwe poging, de eerste was in Fiji maar de waterpomp lekt nog steeds. Deze keer zijn de ringen goed en lekt de pomp niet meer. Wel zo prettig.
Even na de middag tuffen we naar de kant. We gaan wederom naar de markt en halen daar onze warme hap.  Vandaag is het rijst, sla en een ommelette. Het smaakt prima.
Voor de rest van de dag verkennen we Port Vila een beetje, lummelen wat rond en zitten om vijf uur aan een Frans stokbroodje met brie. Wat kan het leven toch heerlijk zijn.

Zaterdag 25 september 2010: Port Vila, Vanuatu
Een rommeldag vandaag, klus en schoonmaken staat op het programma. Het neusje van onze boot komt helemaal gereed, en ik ben druk bezig met de website.

Zondag 26 september 2010: Port Vila, Vanuatu
We gaan in de loop van de middag naar de waterkant. Tijd voor een biertje, maar voordat we het weten blijven we er lekker lang zitten.
Na het biertje komt de pizza en dan begint de openlucht film. De zon gaat onder, het wordt donker en het doek wordt gespannen. We blijven zitten en kijken, Groundhoung Dog is de film. Wel aardig.
Half negen en we tuffen terug naar onze lady.

Maandag 27 september 2010: Port Vila, Vanuatu
Tijd om uit te klaren vandaag. We bedenken dat de immigration office wel om twaalf uur dicht zal zijn voor de lunch, dus voor tijd moeten er zijn. Om half twaalf klimmen we de trap op, is de immigration office net gesloten. Lunch tijd van half twaalf tot half twee! Nou dan gaan we ook maar lunch.
Op naar de markt, Frans neemt een lekker stukje vlees met rijst en ik ga weer voor de ommelette.
De laatste boodschappen worden gedaan en dan toch maar naar immigratie. We krijgen een stempel in onze paspoort en overleggen met de mister Josh dat we eigenlijk naar Tanna willen, maar dat dat een beetje afhankelijk is van de windrichting en golfhoogte. Geen probleem volgens mister Josh, we klaren gewoon uit en als we op Tanna aankomen zeggen we gewoon dat we toestemming hebben van mister Josh. Heerlijk, deze gemakkelijke mensen hier. Volgens lonely planet zijn de mensen hier op Vanuatu de gelukkigste mensen ter wereld.

Dinsdag 28 september 2010 - Woensdag 29 september 2010:
Port Vila, Vanuatu - Lenakel, Tanna (132,6 NM)
positie 19.32S 169.15E
Zeven uur, het anker gaat op. Weer een goede ochtendgymnastiek voor Frans, ruim 40 meter ketting moet er naar binnen gehaald worden. Maar het lukt, er staat geen zuchtje wind, de motor gaan aan. Eenmaal buiten de baai staat er iets meer wind maar nog steeds niet veel. Het lijkt dat we een goed weergat hebben om toch in Tanna terecht te komen. Op bezoek bij de vulkaan Yasur, wil je weten hoe onze oversteek was, kijk dan in het oceaanlogboek of klik hier.

Woensdag 29 september 2010: Lenakel, Tanna
Elf uur, na 29 uur laten we het anker vallen op Tanna, maar wat een slechte ankerplek. De golven laten de boot behoorlijk rollen en echt beschut is het hier niet. Het water is helder, we zijn veel heel veel koraal. Frans laat het anker vallen op een stuk zand, maar helaas geen grip. Ik zet de motor in zijn achteruit, het anker sleept en blijft dan haken achter een groot stuk koraal. En hier moeten we de boot achterlaten? Om buikpijn van te krijgen.
Frans blijft aan boord en ik ga naar de kant, eens kijken of we de trip naar de vulkaan kunnen regelen. Ik stap in de bijboot, vlak voor de kant draai ik rondjes, eens goed kijken waar ik kan landen. Ik zie veel koraal, iemand wijst het geultje naar het strand. De motor raakt de grond, dus motor omhoog en uit. Ik stap in het water om het laatste stuk door het water te lopen. Maar oef, het is hier dieper dan ik dacht. Tot aan mijn oksel zak ik in het water! Helemaal lekker nat, als ik door het dorpje loop voel ik me een beetje opgelaten, miss wet t-shirt!
Maar goed, ik krijg gemakkelijk contact.  Iedereen bemoeit zich er mee, en iedereen wil wel chauffeuren naar de vulkaan, uiteindelijk kom ik tot een deal met mister Celsson, hij heeft hier een lodge. Om half vier pikt-ie ons op.
Ik ga eerst naar de bank, om dollars te wisselen. En dan terug naar de lady.
Even na drieën een nieuwe poging om aan de kant te komen. Dit keer komen we droog aan. We zitten in de schaduw, en wachten....en wachten.... en wachten.... Maar geen mister Celsson.
Uiteindelijk raken we aan de praat met Alex, nou hij wil ons ook wel naar de vulkaan brengen. We stappen in, een 4wheel drive. Zijn maatjes zitten in de laadback, in de cabine zit nog een 'white man' en wij kunnen daar nog net achter zitten. Wat een weg waar we over moeten. Het verdient de naam weg niet. Kuilen, gaten, stenen en rotsen, het is meer een verhard zandpad. We rijden stapvoets, maar goed het gaat sneller dan lopen. Het is druk langs het pad, we rijden langs de kust. Uiteindelijk blijkt dat we helemaal niet richting de vulkaan gaan. We gaan naar een plek waar een bijeenkomst wordt gevierd. Het is een gift giving ceremonie, de vorige was 5 jaar geleden. Een dorp organiseert het, kiest een plek richt deze in en vele andere dorpen komen een paar dagen op bezoek. Muziek en dans vieren hoogtij. We stappen uit, wat een mensen, we kijken rond, fantastisch. En dit maken we onverwacht mee. Iedereen is enorm kleurrijk beschilderd en kleurrijk gekleed, de drums hoor je overal. De andere white man blijft hier overnachten. Om de festiviteiten mee te maken.
We gaan toch maar weer mee met Alex, we durven de boot niet achter te laten en hebben ook helemaal niets mee. Maar toch fantastisch dat we dit even zien.
We gaan dezelfde weg terug langs de kust. Om zes uur zijn we weer terug in Lenakel, nu nemen we de route naar de vulkaan Yasur. Nou deze weg is absoluut niet beter, we hobbelen vrolijk verder. Het is een uur of twee rijden, halverwege zegt Alex dat we moeten opschieten anders is de toegang misschien dicht. Hebben wij weer.
Langzamerhand zien we de omgeving veranderen, er komt meer en meer as. Even later rijden we op een maanlandschap, allemaal as om ons heen. Voor zover wij dat kunnen zien in het donker.  Af en toe zien we in de verte al een oranje gloed. Spannend.
En ja hoor als we bij de ingang zijn, is deze helemaal verlaten. Toeteren, roepen,.....geen gehoor. Gelukkig hebben ze de ingang niet afgesloten dus zegt Alex "we go!" En hij rijdt verder.
Het is nog een steil stukje naar de vulkaan, heel vreemd, het is als een drive in bij de McDonalds. Bijna tot aan de rand kun je rijden, je parkeert de auto, loopt nog een minuut of tien en je staat aan de rand van de krater. We weten niet wat we kunnen verwachten .........wat een spektakel. De vulkaan begint te grommen, te rommelen en te kreunen. De grond trilt. En dan opeens.....brokstukken lava en vuur worden de lucht ingespoten met een enorme knal! Vuurwerk. We schrikken ons een hoedje en doen respectvol een stapje achteruit. Het lijkt of de brokstukken lava vlak naast je neervielen.  Elke paar minuten herhaalt dit spektakel zich, wat een natuurgeweld.
Na een kwartiertje gaan we terug naar de auto, nog twee uur hobbelen en schommelen en dan zijn we weer in Lenakel. Tjee, dit zullen we ons nog lang herinneren.

Donderdag 30 september 2010 - Zaterdag 2 oktober 2010:
Lenakel, Tanna - Baie Ire, New Caledonia (242 mijl)
Positie 22.24S 166.48E
Het is even spannend met ankerop, maar rustig haalt Frans meter voor meter binnen. Af en toe stokt het even, dan zit het ketting vast, maar uiteindelijk krijgen we zonder problemen het anker binnen, natuurlijk zit er wel een stuk koraal aan, maar ook dat gaat redelijk zonder moeite er weer af.
Het is negen uur, mooi weer, we vertrekken naar New Caledonia. Wil je weten hoe onze oversteek was klik dan hier of kijk op ons oceaan logboek.